Bez Wspomnień // Miraculous

19.

Marinette

Chociaż wciąż bolała mnie głowa, postanowiłam otworzyć oczy. Zamrugałam kilka razy, by pozbyć się mgły. Gdy już normalnie mogłam otworzyć oczy zauważyłam biały sufit. Czy ja jestem w szpitalu?

Zaczęłam ruszać się, by usiąść, gdy poczułam czyjąś rękę na swojej dłoni. Wiedziałam do kogo należy. Podniosłam się do siadu i zobaczyłam jego blond włosy. Miał zamknięte oczy, więc domyśliłam się, że spał. Lekko szturchnęłam go za rękę. Otworzył oczy.

- Marinette. - odezwał się pierwszy.

- Przepraszam. - wyszeptałam. - Adrien tak bardzo Cię przepraszam. - przyciągnęłam go do siebie i przytuliłam.

- Nie masz za co, kochanie. - szepnął mocniej mnie obejmując.

- Jak to nie?! Sprawiłam Ci przykrość, z resztą nie tylko tobie, ale tobie jednak największą.

- Nie masz się czym przejmować, przecież zrobiłaś to by nas uratować.

- No tak, ale gdyby nie ja...

- Mari, posłuchaj. Zostawmy ten temat, on jest już skończony. Było nam trudno doprowadzić wszystko do szczęśliwego zakończenia i udało nam się. Daliśmy radę. Więc proszę cię, zakończmy ten temat i zacznijmy nowy rozdział, dobrze? - zapytał. Chciałam zacząć od nowa, ale bałam się zapomnieć.

- No dobrze. - uśmiechnęłam się, a po chwili coś do mnie dotarło. - A Chloé? Ja nie rozumiem.

- Myślę, że lepiej niech ona ci to wytłumaczy. - powiedział, po czym wyszedł z sali, ale tylko na chwilę. Po chwili wrócił z Chloé, która również nie była sama.

- Cześć Marinette. Jak się czujesz? - zapytała wchodząc.

- Cześć Chloé. - uśmiechnęłam się w jej stronę. - Dobrze, a u ciebie? - spojrzałam na osobę jej towarzyszącą.

- Też. Mari muszę Ci coś wyjaśnić.

Chloé zaczęła mi tłumaczyc jak to się stało, że spotkała Lukę i o tym jak dowiedziała się, że będzie miała z nim dziecko. Gdy skończyła przedstawiła mi swoje dziecko.

- A więc. To jest Angel, moja dwuletnia córeczka. - uśmiechnęła się niepewnie, a ja spojrzałam na dziewczynkę. Miała czarne włosy i niebieskie oczy. Była szczupła i dość wysoka jak na swój wiek. Moim zdaniem była bardziej podobna do swojej mamy.

- Jejku, jaka słodka. - powiedziałam tuląc małą dziewczynkę do siebie. - Angel - idealnie do niej pasuje.

Blondynka uśmiechnęła się tylko.

Po tym jak odwiedzili mnie już wszyscy, z Felixem i Mistrzem Fu włącznie, siedziałam sobie z Adrienem i rozmawialiśmy. Tak po prostu, o życiu.

- Mariś mam dla ciebie propozycje. Czy zechciałabyś pracować w mojej firmie? - cooo? Jak to?

- Ale tak na cały etat? - pokiwał głową. - Ooo, ale będę musiała rzucić studia. - stwierdziłam.

- Jeżeli nie chcesz to nie musisz. Możemy poczekać. Ale masz ogromny talent i musisz u nas pracować, by nie wypatrzyła cię konkurencja. - mrugnął do mnie.

- Zabawne. - wywróciłam oczami.

- Żartuję - zaśmiał się. - to był pomysł mojej mamy.

- No dobra, przemyśle. Dziękuję. - pocałowałam go w policzek.

- Nie, takie podziękowania mi nie wystarczą.

- To trudno. - zaśmiałam się, a on przyciągnął mnie do siebie i pocałował.

- Teraz jest dobrze. - oznajmił, gdy oderwaliśmy się od siebie.

- Kocham cię, Adrien. - przytuliłam się do niego.

- A ja ciebie, Marinette.