CHAPTER 11

188 5 0
                                    

Thorn Zacheuss' POV

"Akalain mo nga naman kuya no? parang kailan lang bagong dating ka lang pero bukas aalis ka na naman." ani Victoria.

Nasa veranda kami ng bahay ngayon at umiinom ng Coffee habang tinutunghayan ang mga kumiskislap na butuin sa langit.

Trip namin ni Victoria ang ganito, seryosong usapan while drinking coffee or tea while watching and counting stars. Nakasanayan na rin namin dahil pareho kaming hindi na impluwensya sa iba naming mga cousin na out-goers etc. etc.

"Kailangan kong bumalik eh. Haha! nasanay narin ako sa ganito. Na nag-babakasyon nalang sa sarili kong bahay." natatawa kong sabi at humigop ng coffee.

"Kung dito ka na lang sa Pilipinas mag trabaho as doctor kuya? Pwede naman yon diba?" nag-hahanap ng pag-asang tanong ng kapatid ko.

"What about Wamirond?" naka-ngiting tanong ko sa kapatid ko.

"Dad is there right? He can manage Wamirond in his own naman, diba kuya?" ani Victoria.

"That. That is why dad wants me to be there." turo kong senyas sa kaniya.

"Papatulungin ka niya sa pag-manage doon? Kailangan ba talagang mag-kalayo tayo kuya?" naka-ngusong tanong ng kapatid ko. Nakakatuwang tingnan.

"Victoria, dad is doing this for our family. Me too, I'm doing this for us. At first, when I was your age I think the same as yours. Why do we have to be far away from each other? Pero I have realized then when I grew older in the process na kailangan pala at may dahilan kung bakit ganito't ganiyan... To stand independent on your own. Just like those newly hatched birds, they don't know how to fly! But their mother even threw them in the air for them to be independent because their mother knows that her children is capable of doing such thing, which is flying. And in the process, how can a baby bird think on how not to fall in the hard ground? But instead of complaining the baby bird tried because it knows that it's capable on doing such thing which is their mother believes that they really can, which is flying... We are that baby birds Victoria, we were born to fly and manage to learn how to fly higher in life na hindi sa lahat ng bagay kailangan magkasama tayo. And mom and dad is like the Mother bird. They tested us on how much we are capable of how to endure instead of complaining not to see each other. Because they know that we can. Did you get my point, Victoria?"

"Thank you kuya. I know and I get your point." nakangiti niyang sabi at inilapit ang silya niya sa silya ko. Lumapit ang kapatid ko para yakapin ako.

"Thank you for being indepentent kuya, for us." malambing na sabi ng kapatid ko.

Bata pa talaga ang kapatid ko. Nakakatuwa at hindi parin siya naiiilang sa tuwing gagawin niya ang pag-yakap sa akin kahit 20 years old na siya.

Hinaplos-haplos ko ang buhok niya habang magka-yakap kami at hinalikan ang buhok niya.

"You know what kuya?" sabi niya kahit nakayakap parin sa akin.

"What is it?" tugon ko sa tanong niya.

"Your future wife would be the luckiest girl." natatawang sabi ng kapatid ko. Natawa narin ako.

"Why would you say that?" natatawa ngunit malumanay ko namang sabi.

"Beacause you are her husband. Not just a man but an independent one. Yung tipong gagawin lahat para sa mga taong mahal niya. Yung kayang tiisin lahat dahil mahal ka niya."

Napaisip naman ako kung pano at saan nakuha ni Victoria ang ganoong salita pero may point naman siya. Nakinig lang ako sa mga sinasabi niya nang hindi bumibitaw sa yakap.

My Sweet LuckWhere stories live. Discover now