Okee mensjes , dit is het boek wat ik voor het NaNoWriMo heb geschreven. ik heb hem niet afgekregen btw :( slechte ik! ben tot de 30k woorden gekomen , toch iets om trots op te zijn maar liever de 50k bereikt. Iedergeval ik post nu het proloog en kiek wat daaruit voorkomt. als mensen het bevalt vote en comment aub!! en dan post ik het volgende hoofdstuk weer. dus het ligt aan jullie hoe snel ik post mensjes! ik zou binnenkort ook weer beginnen met een nieuw hoofdstuk voor oneerlijke strijd , word ook wel weer eens tijd. Nou ENJOY!! xx
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na lang fietsen ben ik eindelijk thuis en na een vermoeide schoolweek is het ook vrijdag wat in houd dat het weekend is! Ik zet mijn fiets op slot. Mijn ouders waren ook al thuis te zien aan hun autos die op de oprit staan. Vrolijk loop ik naar binnen. Ik doe mijn schoenen uit en hang mijn jas aan de kapstok. ''Ik ben thuis!'' gelijk liep ik naar de keuken. Van dat fietsen kreeg ik toch altijd weer dorst. Ik pakte een glas uit de kast en vulde die met cola die nog op het aanrecht stond. Na een grote slok genomen te hebben loop ik naar de huiskamer.
Van schrik blijf ik staan als ik in de deuropening sta. Mijn glas cola valt op de grond en even weet ik niet wat ik zie en hoe ik er op zou moeten reageren. ''MAM! PAP!'' Mijn hersens komen weer in werking en mijn lichaam wilt zich weer bewegen. Ik stort me op mijn moeder die beweegloos op de grond ligt. Mijn vader ligt nog geen drie stappen van haar vandaan. Tussen hun in ligt een donkergoedje. Bloed. Een mega plas bloed kleur het spier witte tapijt. Tranen stromen over mijn wangen. Wat is er gebeurt? Waarom mijn ouders? Wie.. Achter me hoor ik beweging , in een ruk draai ik me snel om. Niet snel genoeg. De persoon , die blijkbaar ook in de huiskamer was , pakte mijn arm vast en hield een hand voor mjn mond zodat ik niet zou gaan gillen. Verwoed probeerde ik mij los te rukken en te bijten in de hand van de persoon. Het lijkt hem niet te kunnen boeien. Niks dat helpt. De persoon zet mij neer op een stoel en bindt mij met ducktape vast met mijn armen en benen aan de stoel. Hij scheurt een stuk ducktape af en plakt dat op mijn mond , mocht ik gaan gillen. Ik zou niet eens meer weten hoe ik zou moeten gillen. Ik kon alleen maar huilen , huilen en huilen en ookal zou ik wel weten hoe ik moet gillen of schreeuwen , het zou geen nut hebben. Geen van de buren is thuis van hun werk , niemand de me zou horen. De persoon komt plots weer in beweging en bukt over mijn moeder heen en gaat met zijn hand door het plas bloed wat rondom mijn moeder ligt. Rustig komt de persoon mijn kant weer opgelopen en smeert het bloed wat op zijn hand zit uit over mijn handen , armen , kleding en gezicht. De persoon lijkt iets te zoeken. Dan valt zijn blik op iets wat in de hoek van de kamer ligt. De persoon loopt erheen en pakt het op. Het is een mes. Een mes bebloed met het bloed van mijn ouders. Hij kijkt er even geintresseerd naar en loopt dan weer naar mij toe. Hij duwt het mes in mijn hand en knijpt met zijn andere hand mijn hand dicht zodat ik het mes wel moet vasthouden. Mijn vingers klemmen zich hard om het handvat van het mes. De persoon zet zoveel kracht dan mijn vingers ervan gaan trillen. Even staart de persoon mij aan , of dat denk ik aangezien hij geheel in zwart gekleed is van zijn gezicht tot aan zijn schoenen , hij was totaal onherkenbaar.
De persoon draait zich van mij af en haalt iets uit zijn jaszak. Hij lijkt zich te moeten herrineren wat hij er ook al weer mee moet of zo ziet het er van mijn oogpunt uit. Hij doet er zo moeilijk mee. Hij klapt het voorwerp open en typt iets in waarnaar hij het tegen zijn oor houdt. Het is een telefoon. ''Ik wil graag de politie en de ambulance spreken en snel graag.'' Is hij nu gewoon de alarmdiensten aan het bellen? Straks gaan ze mij nog verdenken voor wat er met mijn ouders gebeurt is. Of zou dat juist de opzet van deze persoon zijn? Als ik die domme ducktape niet om mijn mond had , had ik kunnen gillen dat ze hem juist moeten hebben. Dat hij de dader is. ''Ja ik zie door het raam twee mensen op de grond liggen midden in een plas bloed.'' Ik probeer los te komen en om zoveel mogelijk geluid te maken maar de persoon heeft me goed vastgebonden. Te goed voor mij. De vrouw , zo te horen , hoor ik aan de andere kant van de telefoon haastig en hard praten. ''Dank u wel mevrouw , ik zou wachten tot de hulpdiensten erzijn.'' De persoon hangt de telefoon op en doet hem weer terug in zijn jaszak. De persoon draaidt zich weer om naar mij en begint van het losmaken van de tape rondom mijn armen en benen. ''Succes he!'' Ik moet het even verwerken dat ik zonet los ben gemaakt en de persoon zou kunnen aanvliegen maar mijn lichaam en hersenen werken te traag om snel te kunnen handelen. De persoon loopt rustig naar de voordeur en opent hem en doet de deur achter zich weer dicht. Nog steeds beduusd en verdoofd blijf ik zitten op de stoel. Het mes wat hij daarstraks in mijn hand duwde heb ik ook nog steeds vast. Nee nee nee!. Het mes gooi ik vol woede aan de kant. In de verte hoor ik de sirenes van de politie en ambulance al. Ik ren als een gek naar buiten en ga midden op de weg staan , te zwaaien met mijn armen. De politie is er als eerste en staan gelijk vol arsenaal voor mij. ''Handen omhoog!'' Verschikt doe ik mijn handen omhoog. Een agent komt aangerend terwijl de rest nog gewapend hun aandacht op mij hebben gericht. De agent doet handboeien bij mij om. God wat doet dat pijn en ik maar denken dat ze in die series altijd overdreven. ''Ik heb niks gedaan!!!!'' Ik probeer los te komen , wat weinig zin heeft natuurlijk met de handboeien. De agent lijkt het ook geen probleem te vinden en begeleid mij naar de dichtstbijzijnde politiewagen. Ik wordt achterin in de wagen gezet. Ik denk dat ik wel twintig minuten alleen heb gezeten voordat het twee agenten instapten en de motor startten. ''Hier kom jij niet mee weg dame!'' Zonder nog een woord te zeggen rijdt de agent weg , richting het bureau. Waarom overkomt mij dit. Ik ben geen slecht mens , ik verdien dit niet.
