De 63ste Hongerspelen

Hoofdstuk 12

Mijn wereld staat stil. Ik blijf stokstijf staan. Dit kan niet, nee, dit kan niet. Ze heeft vast verkeerd gelezen. Dit kan niet. Ik knipper met mijn ogen om wakker te blijven. Ik voel me opeens heel zwak, ik heb het gevoel alsof ik meteen zou ik kunnen flauwvallen.

'Nora Underwood, kom naar voren alsjeblieft', zegt Jane Blueberry terwijl ze vrolijk kijkt naar wie juist getrokken is.

Mijn hart gaat steeds sneller en ik begin in paniek te gaan. Ik besef dat ik zo zou kunnen gaan huilen. Maar ik weet me in te houden, want alle camera's zullen vast op mij gericht zijn.

Ik zet mijn eerste stap richting het podium en dat voelt meteen al heel zwaar. Mijn volgende stappen gaan makkelijker, maar nog steeds moet ik moeite doen.

Ik merk dat iedereen naar me kijkt terwijl ik op de trappen naar het podium ga. Ik sta stil op het podium en kijk de mensen aan die op het plein staan.

Ik kijk opzij en zie mijn moeder staan, samen met mijn jongere broertjes en zusjes. Ze staat helemaal te huilen en doet haar handen voor mijn ogen.

Nou niet huilen, mama, zeg ik in gedachten. Hoe langer ik naar haar kijk, hoe meer ik moet gaan huilen. Ik wend mijn blik af.

Jane Blueberry komt naar me toe. 'Geweldig!' roept ze blij, voor ze naar de glazen bol met de jongensnamen erin, gaat.

Ze draait even door de briefjes, voor ze er een briefje uit haalt. Ik slik even. Mijn medespeler gaat zometeen het podium op komen.

Ik kijk hoe Jane het briefje open doet. Daarna leest ze de naam voor.

'Nash Dawson.'

Ik kijk zenuwachtig naar de jongen die het podium op komt. In tegenstelling tot mij, komt hij heel zelfverzekerd het podium op.

Zo te zien was hij niet bang om getrokken te worden. Hij gaat langs de rechterkant van mij staan. Ik schat dat hij ongeveer 16 of 17 jaar moet zijn.

Hij negeert mij volledig en heeft alleen aandacht voor zichzelf, hij staat fier naar de menigte te kijken.

Jane Blueberry komt tussen ons in staan. 'Geweldig!' roept ze nog een keer terwijl ze haar ene hand op mijn schouder legt. 'Nu zijn we compleet!' lacht ze.

Daarna doet ze een stap naar achter als teken dat de burgemeester weer mag lezen. Hij verteld zoals elk jaar, weer over het Verdrag van Verraad.

Als hij klaar is met lezen, moeten de jongen -die blijkbaar Nash heet- en ik elkaars handen vast houden.

Ik heb er niet zo'n goed gevoel bij wanneer hij mijn hand vast houdt. Hij heeft een stevige handdruk, dat had ik meteen gemerkt.

Het volkslied van Panem wordt gespeeld en ik kijk naar de menigte. Ik moet slikken. Ik snap nog steeds niet goed wat er zojuist gebeurd is.

Ik krijg mijn moeder in de gaten. Ze is nog steeds in tranen, maar minder erg als daarjuist. Ik wil ook weer bijna gaan huilen, maar weet mijn hoofd weer voor me gericht te houden.

Ik haal diep adem en probeer kalm te blijven. Als het volkslied afgelopen is, komen vredebewakers naar ons toe en worden we meegenomen naar het Gerechtsgebouw.

Even ben ik meteen in paniek, omdat ik helemaal weg word getrokken van het podium.

Ik probeer mezelf te kalmeren als ik in een kamer achtergelaten word. Dat lukt niet goed, want het beeld van mijn huilende moeder springt steeds voor mijn ogen.

Ik kan er niets aan doen, maar ik moet huilen. Mijn tranen rollen over mijn wangen terwijl ik mijn ogen bedek met mijn handen.

Het enige waar ik nu op hoop, is dat mijn moeder hier binnen komt om me te troosten en me gerust te stellen.