De 63ste Hongerspelen

Hoofdstuk 13

Even later -wat voor mij heel lang leek te duren- komt mijn moeder, samen met mijn broertjes en zusjes de kamer binnen. Ze heeft rode ogen van het huilen en zou elk moment weer kunnen gaan huilen.

Ze komt naar me toe en zet Jacy neer op de grond. Ze omhelst me meteen en drukt me dicht tegen haar aan. Ze begint meteen weer te huilen.

'Ooh Nora van me', begint ze met beverige stem. 'Ze hadden dit niet mogen doen.' Ze barst weer in tranen uit. Ik heb het gevoel alsof ik ook meteen weer ga huilen, maar ik kan me in houden.

'Nora, ik wil niet dat je weg gaat. Je mag niet mee!' Mijn moeder raakt helemaal overstuur en huilt nog harder.

'Je mag niet gaan!' schreeuwt ze opnieuw. Ik heb het gevoel dat het helemaal uit de hand aan het lopen is en ik laat mijn moeder los. Haar hoofd ziet helemaal rood terwijl ze heel hard aan het huilen is.

Ik raak in paniek. Ik wil het laatste moment met mijn moeder niet zo herinneren!

Ik pak mijn moeders handen vast.

'Mam, kijk naar me', zeg ik, een poging om haar te kalmeren. Ze huilt nog een keer, maar uiteindelijk kijkt ze toch naar me. Ze beeft van de schrik.

'Mam', zeg ik om haar aandacht te trekken. 'Het is nog niet voorbij. Ik ben hier.' Mijn moeder huilt nog steeds en ik hou haar handen steviger vast.

Ze slikt en doet haar best om me aan te kijken. Ik heb haar nog nooit zo overstuur gezien.

'Mam, ik ga mijn best doen om te winnen. Oké?' Ik kijk haar aan en ze doet haar best om niet meer te huilen.

'Ik zal proberen overleven. Ik zal mijn best doen om terug te komen. Ik beloof het.'

Ze kijkt me beverig aan en haar handen trillen. Ze knikt.

Ik laat haar handen los en richt me tot de kleintjes.

'Eline, ik weet dat jij een perfecte jager zal zijn. Als ik er niet meer ben' -en dan begon ze al angstig te kijken- 'beloof me dan dat je voor iedereen zal zorgen en gaat jagen. Ik weet dat je het kan.'

Eline kijkt me bang aan terwijl ze knikt.

Ik ga naar Martin, die een bange blik heeft. Eerst weet ik niet goed wat ik moet zeggen.

'Martin, ga je me beloven om goed voor je zusjes te zorgen? Ik vertrouw op jou', zeg ik met een ietwat geforceerde glimlach.

Hij kijkt me bang aan, maar weet toch te antwoorden met een zwak knikje.

Dan kom ik bij Jacy. Ik kijk haar aan. Ze kijkt me met grote angstige ogen aan.

Ik geef haar een knuffel. Ze omhelsd me en ik wil weer bijna gaan huilen. Misschien is dit wel mijn laatste knuffel met Jacy. Ik laat haar uiteindelijk los en geef haar een glimlach.

Als laatste richt ik me tot mijn oudere broer Noah. Hij heeft een verdrietige blik in zijn ogen.

'Ik ga je missen, Nora', zegt hij somber. Ik kijk hem aan.

'Ik jou ook', antwoord ik.

Hij omhelst me een laatste keer. Ik krijg alsmaar meer besef van wat er gaat gebeuren. En alweer moet ik bijna gaan huilen.