De 63ste Hongerspelen

Hoofdstuk 18

We stappen allebei de wagen in dat wordt voortgetrokken door twee zwarte paarden.

Ze weten blijkbaar zelf wanneer ze moeten vertrekken, want ze vertrekken zonder enig teken te hebben gekregen.

Ik voel hoe de wagen voorruit getrokken wordt en krijg toch wat zenuwen. Ik heb dit namelijk nog nooit gedaan.

Ik moet even slikken als ik alle juichende mensen zie. Ze zijn heel kleurrijk, zoals ik al eerder had gezien in de trein. Ze juichen en lijken dolenthousiast om de deelnemers te zien.

Mijn blik glijdt naar de andere tributen, die kleurrijke outfits aanhebben.

Ik wordt bijna jaloers om hen te zien. Ik heb dan wel een mooie outfit aan, maar dan wel héél kleurloos.

Mijn aandacht gaat naar een wagen waarvan de outfits echt heel mooi zijn. Ze hebben een lichtblauwe glinsterende outfit aan die me meteen aan de zee doet denken.

En dan valt mijn kwartje. Het is de wagen van District 4, dat bekend staat om de visserij.

De outfits van sommige andere tributen vind ik maar niets. Hun stylisten hebben duidelijk geen smaak.

Ik erger me eraan dat wij in het zwart zijn. Onze wagen en paarden zijn al zwart, en nu onze outfits ook nog. Zo gaan we helemaal niet opvallen en krijgen we minder sponsors.

Ik merk dat de camera een paar seconden op mij gericht is, en ik zie in het grote scherm naast mij hoe ik eruit zie. Ik moet toegeven dat ik er best mooi uitzie.

Door al het zwart valt mijn lichtbruine haar meer op, merk ik.

Het beeld verspringt weer en wordt nu gericht op een andere wagen.

Ik kijk weer voor me en hoor de stem van Caesar Flickerman die maar blijft doorratelen over hoe mooi de tributen er uit zien.

Uiteindelijk komt de wagen tot stilstand rond de kring van de Stadscirkel.

President Snow houdt dan zoals elk jaar een speech, en ik zie hoe de gezichten van de tributen verschijnen op een scherm.

Uiteindelijk eindigt de speech en wordt het volkslied van Panem gespeeld.

Onze wagen rijdt vanzelf weer verder en we maken een grote cirkel zodat de toeschouwers ons nog een keer mogen bekijken.

We worden naar het Trainingscentrum gevoerd, waar alle tributen en hun wagens nu ook staan.

Niet veel later komen onze voorbereidingsteams, die vertellen hoe mooi we waren. Ik geloof er niet veel van, voor mij was het nogal saai. De outfits van de andere Districten vind ik veel mooier.

Wat later komen ook Maya en Livia, de twee stylisten van Nash en mij.

'Jullie zagen er zo goed uit in die outfits!' zegt Maya vrolijk. 'Echt een goede keuze van ons!'

Ik kijk naar Nash, om zijn reactie te zien. Hij glimlacht alleen maar. Hij weet zijn echte gevoel mooi weg te steken.

Ik ben benieuwd of hij de outfits ook zo 'kleurloos' vond.

'Ze waren inderdaad echt mooi', beaamde Nash. 'Het zwart stond ons goed.'

En hij heeft weer een andere mening. Hoezo was het zwart mooi? Zo vallen me toch helemaal niet op? Zo krijgen we toch minder sponsors?

En minder sponsors betekend een kleinere kans op overleven. Ik ga sowieso niet overleven. Bij de eerste dag zal ik al morsdood zijn. En daar ben ik zeker van.