"เฮ้ย ตั้งแต่ออกจากแมทซ์นั้นมา นายดูไม่มีสมาธิเลยนะคาร์ล"
" จริงด้วยสินะ ฉันก็เห็นว่านายดูแปลกไปเหมือนกัน"
ชายหนุ่มทหารรับจ้างกับสหายของนกฮูกผู้มีผ้าปิดบังแววตา ต่างก็พากันสำรวจเพื่อนร่วมทีมที่วันนี้ดูต่างไปจากทุกวัน
ในวันที่ทั้งหมดจำเป็นต้องวิ่งออกประตูเพื่อรักษาชัยชนะไว้ โดยทิ้งชายหนุ่มกับโลงศพที่ใช้การไม่ได้ หากผู้ใช้เหลือตัวคนเดียวในเกมส์ ให้อยู่ลำพัง แล้วพวกเขาต่างก็พากันออกไป โดยที่ไม่ได้สังเกตการณ์ต่อ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะพากันโกรธ แต่ว่าไม่ใช่คาร์ล เพราะเพื่อนร่วมทีมทุกคนต่างรู้ดี ว่าช่างแต่งศพคนนี้ ไม่ค่อยแยแสใครอยู่แล้ว
"ไม่มีอะไรหรอก ผมก็ปกติดี"
"ปกติอะไรของนาย ธรรมดานายนั่งลูบกระเป๋าเครื่องแต่งหน้าขนาดนั้นเลยเหรอ?"
คนถูกตั้งข้อสังเกตจึงได้เริ่มมาสนใจ ว่าตอนนี้มือของเขากำลังลูบไล้กระเป๋าของตนเองอยู่ นี่เขา...ทำบ้าอะไรอยู่กัน?
"เอ่าๆ ช่างเถอะนาอิบ นายควรจะปล่อยให้เขาพักผ่อนบ้าง นายโอเคใช่ไหมคาร์ล?"
" อืม ผมโอเค"
ในสายตาคาร์ล อิไลเป็นคนที่สุภาพและอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดคนหนึ่ง เพราะเขาไม่เซ้าซี้ แต่ก็เป็นห่วงและให้ความช่วยเหลือกับเขามาโดยตลอด แม้เขาจะไม่รู้ว่าแววตาของผู้หยั่งรู้จะเป็นแบบไหน แต่นั่นก็เดาได้ไม่ยาก เพราะเขามักจะยกยิ้มละมุนที่ริมฝีปากผุดให้เห็นเสมอ
"เฮ้ยพวก ฉันลืมไปเลย ว่าฉันมีเพชรสีม่วง 4500 เม็ดละนี่หว่า ฉันจะไปซื้อไอ้หอยหลอดแจ็คมินิดีกว่า!! จะได้เยาะเย้ยมันสักหน่อย เอามาทำสัตว์เลี้ยงคอยวิ่งตามตีนฉัน ฮ่า!!"
อิไลขำเบาๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆที่เป็นเอกลักษณ์
"งั้นสินะ แต่ว่าฆาตกรจะไม่เห็นสัตว์เลี้ยงของผู้รอดชีวิตนะ"
BẠN ĐANG ĐỌC
Identity V (โจเซฟ×คาร์ล)
Fanfictionฝ่ายหนึ่ง...ชีวิตที่เสียไปของใครบางคนกลับทำให้จิตวิญญานของตนเสียไป อีกฝ่าย...การที่ได้เห็นได้รู้จักหลายชีวิตที่เสียไป กลับทำให้ใจปล่อยวางและเยือกเย็น...
