ในขณะที่สาวน้อยนักเต้นกำลังแนะนำสัตว์เลี้ยงให้กับชายหนุ่มนักแต่งศพอยู่ หาได้รู้เลยว่าไม่จำเป็นต้องแนะนำอะไรทั้งนั้น เพราะเขาตั้งใจมาจากที่บ้านแล้ว ว่าเขาจะมาเพื่อซื้ออะไร
"อ้อ! ช่างภาพมินิ แหม่ะ ตัวนี้น่ารักสุดเลยน้า ตาถึงนะเนี่ยคาร์ล"
เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่ขยับมุมปากเล็กน้อยเป็นเชิงยิ้มส่งให้ แม้ว่าทุกส่วนบนใบหน้ายกเว้นปากจะไม่ขยับเลยสักนิดก็ตาม
อีกด้านหนึ่งสถานที่ซึ่งเป็นที่รวมตัวพักผ่อนของเหล่าฆาตกร นักเชือดหญิงสาวเจ้าของกรงเล็บมีดในม่านหมอก กำลังเผยรอยยิ้มภายใต้หน้ากากสีขาว แม้จะไม่มีใครเห็น แต่เขาก็รับรู้
"ยิ้มอะไรกันขอรับ ดูท่ามีความสุขเสียจริง"
ยกแก้วชาอังกฤษลายสวยขึ้นจิบ ก่อนจะนั่งนับรูปถ่ายในมือไปพลาง
"ฮะๆๆ จับผิดฉันคืนรึไง ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่ได้ตั้งใจมองนายกับพ่อหนุ่มช่างแต่งศพนั่นสักหน่อย"
จงยอมรับเถิดว่าฝีปากเขาไม่ร้ายกาจเท่าฝีปากของเดอะริปเปอร์ ปากของเขาไว้ใช้หว่านเสน่ห์สาวๆ แต่อีกข้อคือเอาไว้เหน็บแนมคนอื่นได้เจ็บแสบในเวลาเดียวกัน
"เอาเป็นว่า กระผมจะขอมองข้ามเรื่องที่คุณอุ้มทหารรับจ้างด้วยท่าเดียวกันกับท่าอุ้มสาวขึ้นเตียงไปละกันนะขอรับ^^ แต่ว่าน้า...ที่คุณยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นี่ก็คงเพราะรู้ว่ามีคนซื้อแจ็คมินิไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะขอรับ"
"อ่า..จริงสินะ คงเอาไว้เยาะเย้ยเหมือนกับว่าให้ฉันวิ่งตามตีนพวกมันน่ะสิ"
โจเซฟวางถ้วยลงบนจานรองถ้วยที่ลวดลายงดงามไม่แพ้กันลง ก่อนจะยิ้มละมุนอีกหนึ่งที
"ถ้าคิดแบบนั้นจริงคุณคงไม่นั่งยิ้มกริ่มแบบนี้ละมั้งขอรับ มิใช่ว่า มีคนผู้นึงซื้อไปแล้วมันทำให้คุณพอใจมากๆหรอกหรือ?"
นักจิตรกรรมฆาตกรถอดหน้ากากออก ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วกล่าวอย่างผู้ยอมให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ทัน ว่า
YOU ARE READING
Identity V (โจเซฟ×คาร์ล)
Fanfictionฝ่ายหนึ่ง...ชีวิตที่เสียไปของใครบางคนกลับทำให้จิตวิญญานของตนเสียไป อีกฝ่าย...การที่ได้เห็นได้รู้จักหลายชีวิตที่เสียไป กลับทำให้ใจปล่อยวางและเยือกเย็น...
