Dear devil

20

Πόνος

Δυστυχία

Απογοήτευση

Μίσος

Ότι αρνητικό συναίσθημα υπάρχει, βάραινε το στήθος μου.

Ι:Εγώ τον σκότωσα

Ψιθύρισα και ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται

Ι:Ότι ζωντανό του είχε απομείνει

Είπα με χαμηλή χροιά στη φωνή

Εγώ.

Εγώ.

Εγώ.

Εγώ το έκανα.

Πονούσε.

Αυτός που είδα δεν ήταν ο Άξελ που γνώριζα.

Δεν ήταν ο αλαζόνας, υπερόπτης, εγωιστής, κακομαθημένος άνδρας που ήξερα.

Ήταν ένα πληγωμένο παιδί

Ήταν απλά...

Ένας άλλος, άγνωστος άνδρας για εμένα.

Ήταν πληγωμένος, χαμένος μέσα στην θλίψη του.

Σε μια θλίψη που του προκάλεσαν εγώ η ίδια όπως μου εκμυστηρεύτηκε

Λ:Πονάς

Εμπέδωσε και κάθησε δίπλα μου.

Λ:Πήγες σε εκείνο το αγόρι να υποθέσω.

Ενευσα θετικά και αναστεναξα βαριά

Το βλέμμα του.

Εκείνο του το βλέμμα έχει κόλληση στο μυαλό μου.

Ψυχρό αλλά και πληγωμένο.

Με απωθούσε όμως με καλούσε συγχρόνως για να τον βοηθήσω.

Ι: Πονούσε

Το βλέμμα μου ενώθηκε με το δικό του.

Τα γαλανά του μάτια ήταν μπερδεμένα αλλά έδειχναν κατανόηση.

Λ:Και σου είπε πως εσύ φταις.

Ενευσα θετικά.

Χώθηκα στην αγκαλιά του και τον έσφιξα.

Είχα ανάγκη από μια αγκαλιά και ο Λίαμ ήταν ο ιδανικός για αυτό.

Με αγκάλιασε και μου χάιδεψε την πλάτη

Λ: Ίρις, μέσα στον πόνο πολλές φορές ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Είναι στο χέρι σου αν θα πονέσεις ή όχι. Και αν το κάνεις δεν έχεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις πως η ευθύνη είναι δική σου. Έτσι το βάρος πέφτει στους άλλους. Σε αυτόν που υποθετικά σε έφερε σε αυτή την κατάσταση. Το μυαλό παίζει πονηρά παιχνίδια μερικές φορές μικρή μου, γι'αυτό μην του δώσεις την ευκαιρία να σε κάνει μαριονέτα του. Κάνε το εσύ δική σου. Με κατάλαβες;