HAYKIRIŞ

Rüzgar bilmediği sokakları yokluyordu. Hırçınlığından korkan yapraklar kendilerini ona bırakıyorlardı.

Ah şu hayat hep bana mı öfkeliydi?yoksa herkese karşı mı böyleydi?

Hayatım kırılan cam parçaları gibi her tarafa saçılmış toplanması imkansız bir hal almıştı.

Gözlerimden akan bir damla tuzlu su beni daha da güçlü kalmamı sağlıyordu. Alışmıştım artık üzülmeye,kırılmaya,nefrete. Karşıma çıktıklarında selam verip geçiyordum. Duygularım yoktu oynandıkları için bulunamıyorlardı veya kaybolmuşlardı.