Sabah kalktığımda hemen kahvaltımı yapıp üstüme kıyafetimi giydim. Ve hemen hazırlanıp arabaya bindim. Bizimkileri aradım. Demir'in evine gelmeleri gerektiğini, herşeyi Fatoş teyze'ye anlattığımı , Fatoş teyzelerin bugün geldiğini söyledim. Ve kısa bir süre sonra hepimiz eve gelmiştik. İçeri girdiğimizde Fatoş teyze ve Metin amca şoktalardı. Demir'in bu hale geldiğine hiçbirimiz inanamıyorduk. Kimin aklına gelebilirdi ki bu kadar iyi, masum genç bir adamın büyük bir kayıp yaşayınca tam bir alkolik olabileceği ? Demir' i her böyle gördüğümde aklıma eski günlerimiz geliyordu. Ve duygulanıyordum. Çünkü biz küçükken birimize bir şey olduğu zamanlarda kendimizi bırakıyorduk. Ama o bizi hep ayakta tutuyordu. " Kimseye hiçbir şey olmayacak" diyordu. Ama şimdi o kendini bırakmıştı. Ve biz onu ayakta tutmaya çalışıyorduk. Bunları düşünürken gözümden damla damla yaşlar akıyordu. Salona girdiğimizde Demir koltukta oturuyor, telefona bakıyordu. Hiçbirimizi umursamıyor, takmıyordu. Demir hiçbirimizi umursamadığı için hepimiz orada vedalaştık. Herkes memleketine gidecekti. Ama ben bir süre burada kalacaktım. Demir'i bu halde bırakıp gidemezdim. Bende vedalaştıktan sonra eve geldim. Ve annemi aradım.
A= Alo meleğim nasılsınız?
F= İyiyiz kızım sen nasılsın ?
A= Bende iyiyim meleğim.
F= Kızım biz seni çok özledik. Gelmeyecek misin? Hem bak okulda bitti.
A= Geleceğim meleğim. Benim burada biraz işim var ama merak etmeyin. 1 hafta sonra geleceğim. Tamam mı meleğim?
F= Tamam kuzum.
A= Kendinize iyi bakın.
F= Sende kendine iyi bak kuzum
A= Görüşürüz.
F= Görüşürüz
Dedim ve telefonu kapattım. Sonra odama çıktım. Odamda incilerim ile çekildiğimiz resimler vardı. Çerçevede duruyorlardı. Ayrıca benim küçüklükten beri özel eşyalarımı sakladığım bir kutum vardı. Bu kutuda 5 yaşından beri arkadaşlarımdan aldığım hediyeler,çekildiğimiz resimler, özel eşyalar ve en önemlisi demir ile çekildiğimiz fotoğraflar ve demir ile deniz kenarından topladığımız deniz kabukları vardı. Resimlerden birkaç tanesine bakarken Demir ile o resimleri çekildiğimiz günler aklıma geldi. Ve hemen kolyeme dokundum. Bu kolyeyi bana onlar almıştı. Özel tasarımdı. İlk doğum günü kutlamamız da hediye etmişlerdi. O gün onlara bir söz vermiştim. "Ne olursa olsun bu kolyeyi hiç çıkartmayacağım." diye. Sonra'da birbirimize söz vermiştik. "Hepimiz birimiz birimiz hepimiz için"diye. Ve o gün den sonra ne zaman korksam o kolyeye dokunurdum. Ve ne zaman birimize birşey olsa "hepimiz birimiz birimiz hepimiz için " diye bağırırdık.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
👆Aslı' nın özel tasarım kolyesi👆
O kutuyu elime aldım. Ve içindekilere baktım. Bir sürü resimlerimiz vardı. Ve incilerimin bana doğum günlerimde yazdığı mektuplar vardı. Onları görünce çok duygulandım. Bu resimlere bakarken gözümden yaşlar boşalıyordu. Sonra kendi kendime düşündüm. Kimin aklına gelebilirdi ki incilerimin büyüdüğümüz de teker teker halkadan kopacağı? Aklıma ilk tanıştığımız gün ve beraber geçirdiğimiz güzel günler geliyordu. Ve aklıma o günler gelince ben daha da duygulanıyor ve daha çok ağlıyordum. Bizim Bir şarkımız vardı. Sevme zamanı. Bu şarkıyı çok severdik. O şarkıyı açtım. Ama daha da çok ağlamaya başladım. O gece hiç uyuyamadım. Kitap okumaya çalıştım okuyamadım. Film izlemeye çalıştım anlayamadım. Demir' i düşünüyordum. Kim bilir o şu an da ne yapıyordu? Sonra "acaba kendime haksızlık mı ediyorum" diye düşündüm. Çünkü "tamam Demir benim hem 16 senedir en sevdiğim arkadaşlarım dan biri ve ilk aşkım olabilir ama sonuçta o benim ona aşık olduğumu bile bilmiyordu. Ve ben onun beni sadece arkadaş olarak çok sevdiğini ve bana aşık olmadığını biliyordum. Niye kendime bu kadar eziyet ediyordum ben". Ben bunları düşünürken çok uykumun geldiğini farkettim. Saat e baktığımda dört'tü ben de üstümü giyinip yatağıma yattım. Uyumaya çalışıyordum. Ama uyuyamıyordum. Demir aklımdan bir türlü çıkmıyordu. En sonunda yatakta döne döne uyuyakalmışım.
