Eveet evdeyiz, nereye gidersem gideyim.Kendi evimde dahil hiçbir yerde hissedemediğim bu güven ve huzur duygusunu sadece doğduğum ve büyüdüğüm bu evde hissediyorum. Günlerce sabahtan akşama kadar odamdan hiç çıkmadım. Bol bol kitap okudum. Bazen okuduğumu anlamakta zorlandım. Çünkü aklım hep Demir ' deydi. Ama okumaktan vazgeçmedim. Çünkü kendimi başka şeylere adapte etmenin zamanı gelmişti. Dün akşam bunları düşünürken bir anda kafamda şimşekler çaktı. " Ne bu kafamdaki Demir saplantısı. Hayat Demir'den mı ibaret? Gencecik kızım ya okumuş, hayattan bir sürü beklentisi olan , çevresinde popüler biri olarak nedir bu kadar kafa karışıklığı " içimden dedim ki " kalk ayağı Aslı,şu kendine yaşattıklarına bak; sağlıklısın, ailenin yanındasın ,bırak aşkı meşki ya, olmazsa olmaz ,sen anı yaşa. Ve bunları düşünürken gözlerimi kapadım. Uyuyakalmışım .Sabah güneşinin yüzüme vurmasıyla uyandım. Aklıma dün gece düşünüp karar verdiğim şeyler geldi. Ben bu hafta şehrimizde bulunan Çocuk Esirgeme Kurumu'na gidip annesi olmayan çocuklara abla olacağım. Onlarla şarkılar söyleyeceğim , oyunlar oynayacağım,bildiklerimi öğretmeye çalışacağım. Düşündüğüm gibi de yaptım. Kahvaltımı yaptıktan sonra üstümü giyinip hafif yüzümü renklendirdim ve evden çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
👆Aslı' nın kıyafeti👆
Motoruma binip oturduğumuz çevrenin en yakınındaki Çocuk Esirgeme Kurumuna geldim. Kurumun müdürü İle konuştum ve sonra kendimi tanıttım.Yapmak istediklerimi anlattım. Sonra da çocukların yanına tanışmak için gittim. Bu ne güzel duyguydu böyle. Gözleri ışıl ışıl parlayan,öğrenmeye ,sevgiye o kadar aç çocuklardı ki gözlerim doldu. İçimde bir garip his ağlasam mı yoksa buraya gelmekle ne kadar yararlı şeyler yapacağım için zıplayarak gülsem mi bilemedim... Ama şundan emindim. Bu güzel çocuklarla çok güzel şeyler yapacaktık. İlk hafta onları tanımakla geçti günlerim. Akşamları eve giderken,sohbet ederken hatta yatınca bile tanıdıklarım kadarıyla o güzel çocukların hayatları beni çok etkilemişti. Meğer öyle hayatlar varmış ki ; biz lay lay lom yaşarken o her akşam evleri renklendiren lambalar meğer her evi aydnlatmıyormuş. Biten her günün akşamında bir masada toplanan aile üyelerinin hepsi şen kahkalar atmıyormuş. Ne dram dolu aile hikayeleri duydum bu iki hafta içinde bilemezsiniz. 2 haftanın sonunda duyduğum ,gözlemlediğim bu aile hikayelerini hazmedip, şu an ki gerçeğe, çocuklara odaklandım. Bütün ilhamımı o güzel çocukların gözlerinden, Aslı abla diyen o tatlı sözlerinden almaya başladım. Okulda müzik dersinde öğrendiğimiz müzik aletlerinden en öğrenmesi kolay olan flüt ile başladım. Çocukların birkaç'ını koro olarak ayırdım. Onlarla çok güzel çalışmalar yaptık. Birkaç okuldan arkadaşımı aradım. Onlarda bana yardımcı oldular,sağolsunlar ve biz 2 ayın sonunda çok güzel şeyler çıkardık ortaya. Mini bir konser , tiyatro oyunları,çalabildikleri müzik aletleri aletleri ile tek kişilik konserler vs. Günler günleri aylar ayları kovaladı. Ben hafta içlerini bütün gün yurtta,hafta sonlarını da ailemle geçirerek 2 ayı bitirdim. Artık yavaş yavaş okul' a dönme zamanı geliyordu. Bu minik arkadaşlarımdan nasıl ayrılacağım bilemiyordum. Ama şunu artık net anlamıştım ki ben okulu bitirdikten sonra çocuklar ile ilgili projelerde yer alacaktım. Tamam bütün hayalim oyuncu olmaktı. Ama ,onun için biraz pişmem gerekiyordu zaten. Ve bu pişmeyi hayatın da içinde yaşamakla seçtim. Bugün akşam biraz erken çekildim odama; grup arkadaşlarımla biraz bilgisayar da sohbet ediyim sonra yatarım diyordum ki ekranın altına bir.mesaj düştü. Baktım Berk' ten mesaj var. Allah Allah dedim. Uzun zamandır görmediğim lisedeyken tatilde tanıştığım Berk " Naber Aslı " diyordu. Ben de hemen cevap yazdım " iyi senden naber" ve anında cevap geldi. " Benden de iyi neredesin? " " İzmir' deyim sen neredesin" yazdım. Ve hemen yanıt geldi. " Bende bu hafta İzmir ' e geldim. Senin arkadaşların nasıllar?" Hemen cevap yazdım. " Onlar da iyiler hepsi kendi memleketinde."
