YOU CAN RUN *texting*

13.BÖLÜM

Boş bakışlarımı sınıf arkadaşlarımın üzerinde gezdirdim.

  Ön sırada dörtlü bir kız grubu telofonlarındaki resimleri birbirlerine gösterip kahkahalar atıyor,arka sırada oturan bir erkek önündeki kitabına gömülmüş başka bir dünyaya geçiş yapıyor kendini soyutluyordu adeta çevresinden.

  Keşke bu kadar kolay olsaydı gerçeklikten kaçmak başka bir dünyaya geçmek kendini silmek etrafından ya da daha ileriye gidip soyutlamak.

 Farkına varamadığım ama anlamlı bulduğum bu insan karmaşası karşısında körlemesine direnmeye çalışıyorum ve artık devam edecek gücü bulamıyorum kendimde . Daha ne kadar dayanabilirim ki insanların hiçbir şeyi umursamadan yaşamalarına, yavaş yavaş silinirken yaşamdan.

  Geçmişte kalmış belkide unutulmuş yaşantılar benim suçum olabilir miydi?

    Zamanın çoktan sildiği bir hata için cezalandırılabilir miydim?

Düşüncelerim de çırpınmaktan yavaş yavaş batıyorum dibe sessiz haykırışlarımda boğularak.

Cebimdeki telefonumun titremesiyle bakışlarımı sınıfın üzerinden çektim.Telefonumun ekranı mesaj bildirimiyle aydınlanmıştı.

ANONİM:Yarın ne kadar yakın ve ne kadar da sonsuz bir uzaklıkta öyle değil mi?

ECE:Bir şeyler yapmak tutunacak bir dal bulmak istiyorum Anonim ama yok belki yarın bana sonsuzca uzaktır kim bilebilir ki?

ANONİM: Arkanda bıraktıkların ileriye gitmeni engelliyor. Unutma ki ileriyi görebilmen için arkandakileri unutman gerek.

ECE:Ya unutmak istemiyorsam?

ANONİM:Unutmanın yolu unutmaktan geçer eğer bunu istemezsen benim sana yardım edebileceğim hiçbir şey olmaz.

ECE:Her şeyi bildiğini sanıyorsun değil mi anonim ama hiçbir şey bildiğin yok. Orada değildin neler yaşadığımı ,neler yaşandığını bilemezsin o gece.

ANONİM:Belki şuan bilmiyorum ama gerçek bir gün elbet ortaya çıkacak bunu biliyorsun değil mi?

ECE:Ya o gerçek benim lanetim ise?

ANONİM:Laneti yok etmek için önce ortaya çıkmasını beklememiz gerekmez mi? Bugün vazgeçmek için çok erken Lavinia'm herkese ve her şeye inat aldığın nefesinden vazgeçme.

Lavinia:Nam-ı diğer ölüm çiçeği