Przez okno

8. Chodź, marudo. Przygoda wzywa

Kathleen siedziała w pokoju Marieluise i przeglądała czasopismo popularnonaukowe, które leżało na biurku.

– Nudy, same nudy – westchnęła i odłożyła magazyn. – Jak mama?

– Wygląda na to, że dobrze – Marieluise podeszła do szafy i zaczęła z niej wyjmować ubrania. Kathleen miała jej pomóc uporządkować całą garderobę. – Wszystko teraz zależy od niej.

– To czemu masz taką smutną minę? Trapi cię coś?

Marieluise oparła się o zamknięte drzwi szafy.

– Sądzę, że nie wystarczy jej siły woli, by przestać łykać tabletki – opuściła głowę w dół. – Wczoraj widziałam, jak trzęsły jej się ręce kiedy wycierała naczynia. Zaczęła krzyczeć, że ścierka jest zbyt mokra i nie może wytrzeć do sucha.

Kathleen słuchała uważnie, nie odzywając się ani słowem.

– Potrafi się zdenerwować o byle co – dodała i spojrzała na przyjaciółkę. – Czuję, że ona długo nie wytrzyma.

Smutna mina Marieluise sprawiła, że Kathleen od razu do niej podeszła i przytuliła.

– Musisz być dobrej myśli – powiedziała i nadal głaskała jej włosy. – Twojej mamie na pewno się uda, obie musicie w to wierzyć.

– Bardzo bym chciała, żebyś miała rację – wymamrotała Marieluise, wycierając mokre od łez policzki. – Już nawet nie pamiętam, jak to jest mieć mamę, na którą zawsze można liczyć. Tęsknię za tym uczuciem.

– Wiem, kochanie, wiem – Kathleen nadal ją przytulała. Bardzo się o nią martwiła i postanowiła ją trochę rozweselić. – Masz już sukienkę na bal na zakończenie szkoły?

Marieluise była jej wdzięczna za zmianę tematu. Spojrzała na przyjaciółkę, nie dowierzając.

– Kathleen, ja i sukienka? – pokazała ręką na swoją sylwetkę. – To nie chodzi w parze.

– Ale ty marudzisz – westchnęła i przewróciła oczami. – Idziemy do butiku.

– Dokąd?

– Do butiku. To taki sklep, w którym kupuje się ubrania.

– Wiem, co to butik, ale po co tam chcesz iść? – Marieluise nie miała zamiaru szukać sobie sukienki na bal, bo wiedziała, że czego by nie założyła to i tak wyglądałaby nieatrakcyjnie. – Niczego nie będę przymierzać.

– Jeszcze zobaczymy – Kathleen uśmiechnęła się złowieszczo i złapała swoją torebkę leżącą na biurku Marieluise. – Chodź, marudo. Przygoda wzywa.

*

Wbrew przyrzeczeniom, Marieluise przymierzyła stos sukienek. Kathleen zaprowadziła ja do studia swojej cioci, niespełnionej projektantki mody. Kobieta była zachwycona, kiedy siostrzenica wyjaśniła jej, po co do niej przyszły.

– Obie nie będziecie żałowały, że przekroczyłyście próg mojego królestwa – klasnęła w dłonie i pochwaliła się swoim uzębieniem przyozdobionym czerwoną szminką – tą samą, której trzy warstwy trzymały się na jej wargach.

Marieluise była początkowo przerażona, ale z czasem spostrzegła, że ciocia Kathleen, mimo swej ekscentryczności, zachowywała się profesjonalnie.

– Kathleen, kochanie, spójrz na tę brzoskwiniową organzę – przytknęła jej do twarzy kawałek tkaniny. – Och, tak, jak myślałam! Ten odcień pięknie współgra z kolorem twojej cery. W pasie dołożymy ciemniejszą gipiurę... Może tę? – pokazała im ciemnoszary, niemal czarny pas koronki w esy-floresy. – Świetnie. Gipiura doda ci elegancji, a jej wzór nawiązuje do waszej młodzieńczości!