တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၅

မဲဇာေတာင္ေျခ၊ စီးေထြေထြတည့္၊ ျမစ္ေရဝန္းလည္၊ ၿမိဳင္ေတာစည္က.. ဟူ၍ အစျပဳသည့္ လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီး၏ မဲဇာ‌ေတာင္ေျခရတုကို သတိရမိသည္။

ေခ်ာင္းေရသည္ တသြင္သြင္စီးဆင္းကာ ‌ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာႏွင့္ ေတာတန္းႀကီးကို ပတ္ၿခံထားသည္။ ေရအလ်ဥ္သည္ မနက္ရွိုင္းေသာ္လည္း အားမာန္ျပင္းသည္။ ေခ်ာင္းေရကိုျဖတ္ကာ ေတာေၾကာကိုေကြ႕ပတ္ေဖာက္ထားသည့္ လမ္းအတိုင္း ဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကသည္။ မညီညာေသာ ေျမျပင္ရပ္၀န္းသည္ ေက်ာက္သားေက်ာက္စမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။

လမ္းကၽြမ္းက်င္ေသာ ေဒသခံေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ေဆာင္းကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေတာထဲသို႔ လမ္းျပပို႔ေပးေနသည္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း ေတာကၽြမ္းကာ အားကိုးရသည္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းမႈအတြက္ ကူညီတာ၀န္ယူေပးေနေသာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ေဒသခံမ်ားစြာထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ညစ္ေပေနေသာ လၽွာထိုးဦးထုပ္ကို ေျပာင္းျပန္ေဆာင္းၿပီး ေရွ႕မွသြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္ ေတာထဲသို႔ လိုက္နိုင္ပါ့မလားဟူသည့္ စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ ေဆာင္းကို ရွိရာသို႔ မၾကာမၾကာ လွည့္ၾကည့္ေနသည္။

ခ်ဳံနိမ့္၊ အပင္နိမ့္မ်ား အဆုံးမွာေတာ့ ေနာက္ခံေတာအုပ္ႀကီးသည္ သူတို႔ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနသလို ဟိန္းဟိန္းထေနကာ စိမ္းစိမ္းစိုေနသည္။ ေလအ‌ေ၀ွ႕မွာ ယိမ္းထိုးသြားသည့္ သစ္ရြက္လႈပ္သံ၊ သစ္ကိုင္းခတ္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။

"အစ္ကို ရရဲ့လား"

"ရတယ္ ညီေလး"

ေခၽြးကိုသုတ္ၿပီး ေကာင္ေလးကို ျပဳံးျပသည္။ ေမာသံပါေပမယ့္ မတတ္နိုင္။ ေဆာင္းကိုသည္ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ အၾကမ္းခံနိုင္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္။ ေဒသခံေကာင္ေလးက သူ႔ထက္ပိုပိန္ေသာ္လည္း အရိုးေနရာတြင္ စတီးေခ်ာင္းထည့္ထားသည္လား ထင္ရေအာင္ သန္မာသည္။ ရိုးရိုးေျခညႇပ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေတာင္တက္နိုင္သည့္ အံ့မခန္းလူငယ္ေလးပင္။

ဒဲရစ္ခ္ သည္ ေရွ႕ဆက္မေလၽွာက္ဘဲ ေတာစပ္နားမွာ ရပ္ေနသည္။ အာ႐ုံစူးစိုက္ထားေသာ မ်က္ခုံးမ်ားသည္ တြန႔္ခ်ိဳးေနသည္။ အရင္ေန႔မ်ားကလို စကားမမ်ား။ ေမးခြန္းသိပ္မထုတ္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကိုသာ ေလ့လာေနသည္။