တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၁၆

ညအေမွာင္တြင္ ေလွငယ္သည္ ေရျပင္ထက္မွာ ခပ္မွန္မွန္ ျဖတ္ေျပးေနသည္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးသည္ အ‌ေ၀းသို႔ မေရာက္နိုင္ေသာ္လည္း ဒီေရေတာႀကီး၏ အေမွာင္ကို အထိုက္အေလ်ာက္ ၿဖိဳခြင္းနိုင္သည္။ စက္ေလွေမာင္းသူအျပင္ ေလွေပၚတြင္ လူေလးေယာက္သာပါသည္။ မည္သူမွ စကားမေျပာၾက။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးျဖင့္ ေရျပင္ႏွင့္ ကမ္းစပ္မ်ားရွိရာ မီးထိုးၿပီး မိေက်ာင္းမ်ားကို ရွာေဖြေနျခင္းျဖစ္သည္။

ေလတိုးသံ၊ သစ္ရြက္ခတ္သံႏွင့္ သက္ကယ္ရြက္မ်ား လႈပ္ခတ္သံကို ၾကားေနရသည္။ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးမ်ားသည္ ရာႏွင့္ခ်ီမည္လား။ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီမည္လား ခန႔္မွန္းရခက္သည္။ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလၽွာက္ ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွာ၊ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားၾကားမွာ ေနရာတိုင္းတြင္ ေရႊေရာင္လက္ေနသည္။

"ပိုးစုန္းၾကဴးေတြ မ်ားလိုက္တာေနာ္"

ျဖဴသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ညဖက္ႀကီး မိေက်ာင္းေပါမ်ားသည့္ ဒီေရေတာ ေခ်ာင္းငယ္မ်ားၾကား ေလွတစ္စီးႏွင့္ေလၽွာက္သြားေနရသည္ကို ေၾကာက္ေသာ္လည္း သေဘာက်ေနသည္။

"ညဖက္ဆို ေတာေၾကာင္ေတြလည္း ျမင္ရတယ္ အစ္မ"

"ဟင္ ဘယ္လိုသိလဲ"

"မ်က္လုံးေတြကို ျမင္ရတာ၊ သစ္ကိုင္းေတြေပၚမွာ အေတြ႕မ်ားတယ္"

ေဆာင္းကိုလည္း ျဖဴ႕နည္းတူ ေခါင္းေမာ့ကာ သစ္ကိုင္းမ်ားေပၚ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ သိုးေမႊးအေႏြးထည္ေခါင္းစြပ္ေလးကို ၀တ္ထားသည့္ ျဖဴ႕ထံမွ သနပ္ခါးနံ့သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ ညဖက္ခ်ိန္ မိေက်ာင္းမ်ားလိုက္ရွာၾကည့္ရန္ ဒဲရစ္ခ္ ႏွင့္အတူ သူေရာ ျဖဴပါ လိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

"ဟိုမွာ ေတာေၾကာင္.."

ျဖဴ လက္ညႇိုးညႊန္ရာသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ေရႊေရာင္လက္ေနေသာ အလင္းႏွစ္စက္။ ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက ေခါင္းခါၿပီး ျငင္းသည္။

"မဟုတ္ဘူး အစ္မရ၊ အဲ့ဒါ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြ"

"ဟီး.. ဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုခြဲလဲ"

"ေတာေၾကာင္မ်က္လုံးေတြဆိုရင္ ၿငိမ္ေနတာဗ်၊ ပိုးစုန္းၾကဴးဆိုရင္ လက္တယ္၊ ေတြ႕လားအစ္မ၊ ေနရာေရႊ႕သြားၿပီ"