UFAKLIK

13.Bölüm Ardanın ağzından (hayatın bitişi)

Onu gördüm çok utanıyordum dün ne yaptığımı bende bilmiyordum bilincimi kaybetmiştim çok pişmandım ne yapacağımı şaşırdım sonra bize doğru yürüdü ben başımı önüme eydim onun yüzüne gözlerinin içine bakamazdım bana doğru yürüdü durdu ve yoluna devam etti ellerim titriyodu bu ders zorunluydu onun için gelmiştim diğer ders gidicektim daha fazla dayanamazdım utanıyordum kendimden derse girdik bana bazen bakıp daha sonra derse geri dönüyordu sonunda zil çalmıştı nasıl buna dayandığımı bilmiyordum gerçekten hemen eşyalarımı toplayıp arabama doğru gittim arkamdan koştu geldi yanıma ve 

''nereye gidiyorsun neden burda kalmıyorsun ne yapmaya çalışıyorsun sen arda? beni mahvettin bizi bitirdin benden tek stediğin bumuydu  senden nefret ediyorum senden nefret ediyorum nefret ediyorum '' diye söylenip beni itmeye başladı ağlıyordu o bağırdıkça göz yaşları dökdükçe ben her seferinde mahvoluyordum nefes alamıyordum kalbim durmuştu atmıyordu sadece ona 

''özür dilerim özür dilerim '' diyebiliyordum sonra bana o nefret dolu gözlerle bakarak

''özür dileme benden özür dileme canımı alsaydın daha güzel olurdu hayallerimi çaldın sen benden'' dedi ve koşarak uzaklaştı .

ne yapacağımı şaşırmıştım sadece burdan gitmek vardı aklımda gözlerim dolmuştu burda bırakamazdım kendimi bir ağırlığım vardı ve o mahvolabilirdi bende hemen arabama bindim ve eve gittim kapıyı kapattım düşündüm düşündükçe çıldırıyodum duvarları yumrukluyodum ölüyodum bitiyodum mahvolmuştum ağlamaktan başka birşey yapamıyordum dolaptan bira çıkardım ve içmeye başladım hiç durmadan herşeyi birkaç saatliğine olsa bile unutmak istiyordum hiç durmadan içiyordum hiç durmadan sonra uyuya kalmışım uyandığımda başım çok ağrıyordu akşam olmuştu direk duş almaya banyoya gittim onu düşünmekten yine kendimi alıkoyamıyordum kapı çaldı duştan çıkıp kapıyı açtım o gelmişti cemre onu karşımda görünce ne yapacağımı şaşırmıştım öylece ona bakıyodum bana 

''içeri davet etmicekmisin?''dedi anlamsız bir şekilde bakarak.

''a-a-a evet gel-sene '' dedim öle donuk bir ifadeyle 

''burdan gidiyorum istanbula geri dönüyorum bidaha birbirimizi görmicez sen acı çekmiceksin gerçi pek sanmıyorum üzüldüğünü ama bende o günü sana hatırlatmicam bende bunları unutucam ablamın herşeyden haberi var ondan kolay oldu sadece sana bunları sölemek için gelmiştim ve gidiyorum ''dedi umursamaz bir şekilde davranak sakin gibi davranıyodu ama çok sinirliydi bunu hissedebiliyordum.

 Sonra gitti. İki saat sonra buluşacakmışız gibi ayrıldık birbirimizden.

Bir daha hiç görüşmeyeceğimizin o an farkına vardım."
ve hayat benim için çoktan bitmişti....