သခင်စေရာ

သခင်စေရာ အပိုင်း(၂၄)

5years later

"လင်းမြတ်မင်း ပူတူးမပြီးသေးဘူးလား ပါးပါးအလုပ်သွားရတော့မှာနော်"

လင်းမြတ် အလုပ်သွားဖို့အိတ်ထဲထည့်စရာရှိတာတွေထည့်လိုက်သည်။

"ပြီးပြီ Papa သွားလို့ရပြီ ဟီး"

ရှေ့မှသူ၏သားလေးမှလာပြောမှသူထည့်လက်စတွေကိုရပ်ပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်။

"ပါးပါး သားလေးကချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ကွာ"

သူတို့Kဘက်မှာပဲအခြေချနေ၍သားကမွေးကထဲကဖြူဥနေလေသည်။သူ့ဖေဖေနှင့်တူ၍လည်းအလွန်ချောမောသည်။ချစ်ဖို့ကောင်းသည်။ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေက ပေါင်မုန့်တုံးလေးတွေလိုပင်။

"ပါး ပါး"
"အင်း အင်း သွားမယ်နော် ပူကြူး "

သူတို့အိတ်လေးတွေကိုယ်ဆီလွယ်၍သွားဖို့ပြင်လိုက်ကြသည်။

"ဒီသားအဖကျောင်းသွားတော့မှာလား လင်းမြတ် မင်းမေမေနေမကောင်းဘူးနော် ပြန်ဖို့လည်းစဉ်းစားအုံး ပြီးတာတွေလည်းပြီးပါပြီကွာ ကလေးလည်း သူ့ဆွေမျိုးတွေတွေ့ဖူးချင်မှာပေါ့ ခွဲမထားပါနဲ့ကွာ"

သူတချက်တွေဝေသွားသည်။ဟုတ်သည် သားလေးကို ဒီမှာတသက်လုံးထား၍မဖြစ်။သားကအခုမ၅နှစ်ဆိုတော့ကျောင်းထား၍မရသေး။သားပညာရေးကလည်းရှိသေးသည်။

"အင်း လေယာဥလက်မှတ်ဖြတ်ထားလိုက် ခန့် ငါတို့မေမေ့ဆီသွားရအောင်ငါအလုပ်ကိုတော့မင်းဦးလေးကိုပြောပြီးမြန်မာကcompanyတခုနဲ့ချိတ်ခိုင်းလိုက်မယ်"

"အေး အေး "

သူတို့ပြောပြီးသည်နှင့်သားလေးအားခေါ်ကာအလုပ်သို့ထွက်ခဲ့သည်။ဒီကိုစရောက်ခါစက မင်းခန့်ဦးလေးရုံးမှာပဲဝင်လုပ်ခဲ့သည်။သူ့ကိုလည်းအတော်ပင်ချစ်ပါသည်။

သူရုံးရောက်သည်နှင့် သူဋေးရုံးခန်းသို့ဝင်ခဲ့သည်။
"ဦး သားနဲ့ကျွန်တော် မြန်မာကိုပြန်ချင်လို့"

သားလက်ကိုဆွဲကာပြောလိုက်သည်။

"အင်းပါ မင်းခန့်ကောမလား သူဖုန်းကြိုဆက်ထားတယ်"