Ben Vera...

~2~

Tanışma Faslı;

Ben Vera...

yıllar önce daha ben beşikte iken elimden alınan krallığım ve gerçekliğim için vereceğim savaştan bihaber günlerimi geçirdiğim dünyada kendimden nefret etmemi sağlayacak olan babam on dokuz yaşıma kadar sakladığı sırı bir gece de yüzüme vurup dünyamı alt üst etmeyi başarmıştı. Gerçekliğine asla inanamayacağım bu sır omuzlarımda büyük bir ağırlık oluşturmuştu, yıllar boyu kendime yabancı olarak yaşamıştım aslında hiç ait olmadığım bir gezegende hiç ait olmadığım bir ailede bu yaşıma kadar gelmiştim... benden çaldıkları hayat bu gezegende küçük çocukları uyutmak için anlatılan masallardan başka bir şey değildi. Küçük yaşımda kendi masalımı dinleyerek büyümüştüm ve şimdi bu masalı yaşamak için ait olduğum yere gitmeliydim .

Ben Vera...

Kainat anlamına gelen ismim belki de tek gerçekliğimdi , kendi kafamda dönüp duran ütopyanın gerçekliğiyle tüm devrelerim bir kılıç darbesi ile kesilip atılmıştı.Şimdi bir masal yazmak ve kafamın içinde ki ütopyaya ulaşabilmek için büyük bir savaşa girmem gerekiyordu, aslında yıllardır nefret ettiğim babamın beni bu günlere hazırladığını bilmiyordum... babam dediğime bakmayın beni bu gezegende korumak üzere gerçek annem tarafından görevlendirilen bir muhafızdı daha ben yeni doğmuş bir bebekken gerçek babamın anneme ihanet edip zindanlara hapsetmeden önce beni emanet ettiği saray muhafızı doğduğum ütopyadan kaçırıp dünya adında ki gezegene sığınmıştı ve fütursuzca bana zalimlik yapmıştı bunun sebebini şimdilerde daha iyi anlıyordum gireceğim savaşta bedenen ve ruhen çelikten bir yapıya sahip olmamı istiyordu işte bugün çelikten ruhuma ilk darbesini vurmuştu;

- Yıllardır bilmen gereken bir gerçek var Vera...

-Nedir baba?

-Sen bir ucubesin bu dünyaya ait olmayan bir ucube.

Bana gerçekleri verirken dahi ruhuma darbeler verip zırhımı zorluyordu, masal olarak beni büyüten merhamet yüklü annem tarafından dinlediklerimi yalın çıplaklıyla anlattığında canımın nasıl acıdığını tarif dahi edemem;

-Aslında bu gezegene ait değiliz sırf senin yaşaman için buraya sürgün edildik.

-Baba sen ne diyorsun?

-İlk gerçeğini sana veriyorum biz senin ailen değiliz.

-N...Ne?

Acı bir isyan halinde dudaklarımdan dökülen heceler ve beynimin şiddetle reddetmek istediği gerçekler bedenimi zangır zangır titretiyordu.

-Kraliçe tarafından yani öz annen olan Kraliçe Luna tarafından görevlendirildik ait olduğumuz ütopyadan kaçıp bu dünyaya sığındık tüm gerçeklerimizden ve yeteneklerimizden beraat edip insan gibi yaşam sürdürdük.

-Peki neden?

-ütopyamızı korumak için.

Ütopyamız mı? Nereden geldiğini dahi bilmeyen ben koca bir yalan içinde büyümüştüm ve öğrendiğim vakitte büyük sarsıntılara uğradım. Neresiydi bu ütopya, adı neydi ve oraya nasıl gidilirdi ?

-Nerede bu ütopya peki?

-Göklerde.

-Oraya nasıl gidilir?