Ben Vera...

~12~

Beni Neden Sevmedin Baba...

Dalgalar kıyıya vururken duygularda kalbime vuruyordu meğer kalbimde ne çok birikmiş duygu varmış ve ben fark etmeden kalbimde büyütmüş kendini. Beni neden sevmedin baba... Kalbimde en çok büyüyen kırgınlıktı babamın sevgisizliği. Sevilmemiştim, çocuktum ve kahramanım sandığım babam tarafından sevilmedim ama onu hiç suçlayamadım. Küçükken hep kendime 'İYİ BİR ÇOCUK DEĞİLDİM VE BABAM BENİ SEVMEDİ.' diyordum sonra büyüdüm gerçekliğim avucumun içine bırakıldığında bu seferde ' SEVİLMEMEM GEREKİYORDU ÇÜNKÜ BENİ ÖLDÜRMEK İSTEYEN BİR BABAM VAR.' demiştim. Hep bahanelerim vardı sevilmemek için ama artık bu bahaneler beni avutmuyordu, çocuktum ve sevilmemiştim bir bahanesi olamazdı sevgiyi bilmeden büyüyen bir çocuğa hiç bir bahane avuntu olmazdı siz o çocuğu sevmediniz, siz o çocuğu sevmediğiniz için o çocuk kendini sevmedi. Şefkatle sevilmeyen saçlarını kısacık kesti hep, saçları sevilmeye layık değildi, pembe renk elbiseler değil de ruhunu anlat siyah renk elbiseler giydi çocuk, ruhu siyahtı.

Rüzgar yüzüme sert sert eserken dudaklarıma değen tuzlu tat gözyaşlarımın firarını ilan ediyordu, bu yaşıma kadar anlam yüklemediğim duygular benden habersiz kalbime ağrılık olmuş meğer. Görmezden geldiğim duygular beni görmezden gelmemiş ruhuma çentiklerini atmıştı, hep ördüğüm duvarın arkasında her şeyden habersiz yaşayıp giderken birgün tüm bu olanların yaşanacağına vermediğim ihtimal beni alabora etmişti. Denize karşı bağırmak iyi gelmişti tüm kırgınlıklarımı kusmak sırtımda ki kamburun yükünü azaltıyordu.

-Baba keşke sevseydin beni! Sen beni sevseydin belki bende severdim kendimi... Sen beni sevmedin ya baba, kimse sevmez beni sandım sevgiden korktum. Hep kısa kestim saçlarımı sen okşamadın diye! Ruhum karardı renkleri sevmedim ben ruhum gibi kapkara giyindim, renkleri çaldın benden. Yediğim çikolataların tadı hep acıydı, sen bana hiç çikolata almadığın için...

Olduğum yere çömelip kollarımı dizlerime bağladım. Burnumu çeke çeke ağlarken babamın son zamanları geldi aklıma gözlerim içine bakışı, ilk defa bakmıştı bana öyle ve ben kendime yabancılaşmıştım sen bana hiç öyle göz bebeklerin titreyerek bakmamıştın ve bu bana yabancı gelmişti. Hep hayalini kurduğum sarılmamızda bile sanki ait olmadığım bir yerdeymişim gibiydi bana hiç sarılmamıştın ve bu sarılış bana ait değildi.

-Biliyor musun yabancı ben en çok sevilmek istedim, biri beni sevsin istedim. Sence çok mu şey istedim?

-Vera seni seven çok insan var zaten.

-Hani ben niye göremiyorum onları? Paramparçayım ama bak kimse yok.

-Ailen var

-Hangi aile beni öldürmek isteyen bir baba mı yoksa benim yüzümden yıllarca zindanda hapis kalan annem mi, ya da babam diye bildiğim babam mı sevgisini hiç görmediğim babam mı bir de beni savaşa hazırlayan annem mi? Hangisi gerçek ailem ki yabancı ben bilmiyorum... Ben kocaman bir boşlukta savruluyorum yabancı küçüklüğümden beri her şey yalandan ibaret ve bu ağır geliyor, zamanla alışırım dedim babama hak veremeye çalıştım ama olmuyor çocuk yanım hep kanıyor. Ben hata mı yapıyorum yabancı?

-Şu an yaşadıkların çok normal, duyguların karmaşası kendine yabancılaşman hepsi çok doğal. Sen bilmediğin bir savaşa girdin ve normal olarak bunlara bir tepki veriyorsun, bu duygusal açıdan olsa da bir karşılık vermen iyi.

-Canım acıyor benim yabancı, canım çok yanıyor... Çocuktum ben ya çocuk hiçbir şeyden haberi olmayan tek derdi oyun olan bir çocuktum benden sevgiyi çaldılar. Yıllarca sevgiyi hak etmediğimi sanırdım ama hakkım olan bana verilmemiş benden çalınmış ve ben kimseyi suçlayamıyorum kendimde bu hakkı göremiyorum.