Ben Vera...

~18~

Acısını Küfeye Koyan Ana Karakter

Zaman ben daha ona tutunamadan akıp gidiyordu, geçip giden günlerde bir parça hüznüm kalıyor beni bir sonraki güne parçalara ayrılmış halde yolcu ediyordu.  Ondan duyduklarımdan sonra kalbime lanet etmişti o karanlığından vazgeçecek kadar sevmemişken beni ,ben her şeyden geçecek kadar sevmiştim onu lakin gerçek yüzüme bir tokat gibi indiğinde kalbime kızdım onu bu kadar sevdiği için bu zamana kadar ördüğüm duvarları bir gülüşüyle yıktığı için. Öyle olsun yabancı sen karanlığında kalmaya devam et çünkü bende yolumda yürümeye devam edeceğim hakkım olanı almak için beni içine attığınız dünyada yaşayabilmek için savaşmaya devam edeceğim seni geride bırakıp ileriye yol almak benim için zor olmayacak. Şimdi attığım koca adımlar eski bana ait her şeyi silip atarken artık ileriye doğru hiçbir korkum yok, geçmiş canımı yakmayı bıraktığı anda  kazanmak benim için daha net oldu belki ilk defa hayat benim tarafımdaydı acılarımı kalbime gömmeyi başardığım vakitte artık geçmişim canımı yakmaz hale gelmişti gözyaşlarımın dindiği vakitte ise artık gelecek bana daha net görünür bir hale gelmişti, seni geride bırakmak benim için ne kadar zor olsa da yabancı bunu başarmıştım seni geride bırakabilmiştim ve şimdi yeni bir ben doğuyordu bugün.  Bir başıma yürümeye başladığımdan beri ilk defa büyük bir adım atacağım bugün, ben bugün şeytanın inine girip en savunmasız halini tek başına yol alan yeni doğmuş Vera olarak yapacağım.

Saray ne kadar çok muhafızla korunursa korunsun ben bir şekilde ihtiyarın verdiği taktikle içeri girebildim, sarayın bahçesinde yaşlı ağcın ardında etrafa bakınırken gördüğüm şey karşısında nutkum tutulmuştu. Ruhsuz şeytan bana cehennemi sunarken başkasına cenneti sunduğunu görmek kalbimde çatırdama seslerini gün yüzüne çıkarmıştı, kalpsiz bir şeytandan farksız olan  geçmişimde kirli ayak izlerini bırakan o adam şimdi gözlerimin önünde benden çaldıklarını başkasına sunuyordu ve bu Robin Hood'un yaptığından çok farklıydı. Masallardan bildiğim dünyaya gözlerimi açtığımda beklediğim olaylar Güzel ile Çirkin, Prenses ve Kurbağa yada Pamuk Prensesten ibaretken beni karşılayanlar çok daha kötü sonlu masallardan ibaretti ve şimdi masalın cadı ile ana karakterin karşılaştığı kısımdı, bana baba olmamış birinin şimdi gözlerimin önünde başkasına babalık yapıyor oluşu canımı yakmıştı. Benden çaldığı hayata karşılık gördüklerime karşı içimde tarifi olmayan duygular peyda oluyor, neden bilmiyorum ama canım çok yanıyordu hiç tanımadığım birinin başkasına baba olması canımı hayliyle yakmıştı.  İşte şimdi masalda cadı ile tanışmıştım 'Bir varmış bir yokmuş'  denilen yerde yokmuş kısmına gelmiş gibiydim sanki şimdi anlatıcı şu kısma geçmişti 'Ve ana karakter hayatında ilk defa dünyanın acı gerçeği ile yüzleşti acı ve kederin doğuşu şimdi ana karakterin göğüs kafesinde sancılar içinde doğuyorken ana karakter yokluk ile tanıştı; mutluluğun yokluğu, umudun yokluğu, insanlığa güvenin yokluğu, sevgi ve inancın yokluğu ile tanışmıştı. Şimdi ileriye doğru nasıl gideceğini bilmeden savrulan ana karakter acısını küfesine koydu ve karanlık yolda yürümeye başladı.' İşte tam böyle bir anlatım ile benim masalıma da olması gerekenleri eklemiş gibiydi  anlatıcı ve ileride masalımı okuyanlar şu sahneyi göreceklerdi, bana baba olamamış adamın sarayın bahçesinde 15 yaşlarında bir erkek çocuğu ile oyunlar oynayarak yaptığı babalığı ile paramparça olmuş Vera'yı görecekler ve ileride bu masalı okuyanlar içlerinde ufak bir burukluk yaşarlarken mazide bu anıya ağlayan benden bi'haber yaşayacaklar.

Baba... Küçüklüğümden beri bendeki anlamı hep acı bir tat gibiydi şimdi ise hiç hakkım olmayan duyduğum anda kalbimi tuzla buz eden bir kelimden ibaret olmuştu benim için sadece bir kelimeydi ne bir beden ne de bir yüz sadece kelime. Ne kadar ağır değil mi hayatının yarısı etmesine rağmen kelimeden öteye geçememesi ne kadar ağır... Oysa zamanında sahip olabilseydim zamanında bana hak ettiğimi verselerdi bende de bir yüz bende de bir bedenden ibaret olabilirdi ama şimdi kuru bir kelimden başka bir şey değildi. Bugün şeytanın inine girdiğim için canım çok yanmıştı, geldiğim yolu parçalanmış bir kalple döndüğümde yüzümdeki ifadeyi gören ihtiyar kaşları çatık bir şekilde ona ulaşmamı bekledi, onunla konuşmaya dahi gücüm yoktu ve yanından geçip odama geçmek istedim fakat sadece istedim çünkü ihtiyar kolumdan tutup beni durdurmuştu.