Danbi
Oğlumu çok fazla özlüyordum, Jungkook un onu benden ayırmasının üzerinden 2 ay geçmişti. İlk başlarda sadece bir hata olarak gördüğüm bebeğimi şimdi deli gibi özlemiştim. Jungkook tan nefret ediyordum. Oğlumu benden almakta neyin nesiydi? Ben onun annesiydim ve şu zamanlar bana ihtiyacı vardı. Benim de ona olduğum gibi. Düşüncelerim gelen telefon araması ile birlikte dağılmıştı.
"Alo?"
Bir süre ses gelmemişti, sadece nefes alış sesleri duyuluyordu.
"Danbi, b-ben artık yapamıyorum."
Duyduğum tanıdık sesle sinirle ayağı kalkmıştım.
"Bana oğlumu geri getir seni adi herif!"
Yine bir süre sessizlikten sonra cevap gelmişti.
"Üzgünüm, bunu yapmamalıydım. Bana kızgınsın, biliyorum. Merak etme çünkü dönüyoruz."
Rahatlamış hissediyordum, ve sanırım iyi.
"Eğer beni yine kandırıyorsan, hayatını mahvetmek zorunda kalırım Jeon Jungkook. Seni harcarım."
Her ne kadar ondan nefret etsemde, sesini duyduğumda kalp atışlarımın hızlanmasına engel olamıyordum, ve bu berbattı.
"Sanırım fazla sinirlisin. Sakin ol, yarın orada oluruz."
Bir şey dememiş ve telefonu Jungkook un yüzüne kapatmıştım. Adi heriften başka bir şey değildi.
evt, uykum olduğu için bok gibi yazdım. Yarın tekrar bölüm gelecektir. Görüşürüz ve sizi sevmiyorum canınız cehenneme.
SIZE AŞIĞIM 💚💚💚💛🧡❤️💜💜❣️💙💕💓💗💞💕💌💌💋💝💙💕💌💚💛🧡💛💙👄👅
