Acımasız "Kafes".

Bölüm 6 ''Ateşkes.''

Bence, hayattaki en büyük şans yüreği güzel bi kadına rastlamak, en güzel hediye de yüreği güzel bir kadının sevdiği adam olmak.

Ben hala ruhu yaralı olan ve kurtarılmayı bekleyen küçük kızdım. Ruhu sakat üç yaşında annesi tarafından terk edilen o kız. O gece Efken beni eve almış kendisi korumalarla kısa konuşma yaptıktan sonra çekip gitmişti ve yaklaşık bir haftadır yoktu buna bir yanım sevinsede bir yanım onu merak etmeden yapamıyordu. Saat çok geç olmuştu mutfaktan su alıp merdivenlere ilerledim fakat anahtar sesiyle daha ilk basamaklarında durdum bakışlarımı kapıya çevirdiğimde onu gördüm kalbim sanki atmayı ben nefes almayı unutmuştum onu hayranlıkla izlerken o beni fark etmemişti bir an gördüğüm şeyle kala kalırken elimdeki bardak yerle bütünleşmişti.

Kan.

Kırılma sesiyle birlikte Efken bana dönmüş zehirlerini mavilerime kilitlemişti bakışlarımı kaçırıp tekrar eline baktım resmen parmaklarından kan damlıyordu yanına gittim hala eline bakıyordum ''Çeketi çıkartır mısın?'' diye sordum aniden bir süre sonra hareket etmediğini görünce tekrar soracaktım ama hareketlenince durdum bakışlarımı yüzüne kaldırdığımda çeketi sol kolundan çıkarırken yüzünü buruşturduğunu gördüm hemen hareketlenip çeketinin kolundan tutup yavaşça çektim bana baktığını biliyordum ardından portmantoya ilerleyip çeketi astım heralde Sumru teyze yıkamaya gönderirdi o sırada Efken kanepeye oturmuş başını arkaya atmıştı çekinerek yanına oturdum elimi kazağının koluna attım yukarı çekmeye calışıyordum ''Öyle olmaz aptal,'' başını kaldırmıştı duyduğum en güzel ses onun sesiydi ''Kazağı çıkarmam lazım,'' zorlanacağını biliyordum ama yardım etmeden duramazdım ki, bana ne yapmış olursa olsun onu böyle bırakamazdım ayağa kalkıp önünde durdum bıraz eyilip kazağın ucundan tuttum yüzlerimiz çok yakındı gözlerimi kaçırıp sol kolunu dikkat ederek çıkarmasına yardım ettikten sonra uzaklaşıp merdivenlere yöneldim diğer kolunu çıkara bilirdi banyodan lazım olanları aldıktan sonra tam çıkacakken gözüm aynaya takıldı topuzum dağılmıştı ama kötüde değildi yüzüm kızarmıştı beyaz tenli oldugum için çabuk fark ediliyordu onunda gördüğüne emindim.

Düşüncelerimden sıyrılıp banyodan çıktım aşağı indiğimde Efken kazağını çıkarmış az önceki pozisyonunu almıştı ilerleyip yanına oturdum ellerim titriyordu ne olurdu sanki kazağı tam çıkarmasa gözlerimi yüzüne kaldırdığımda bana baktığını gördüm rezil olmuştum ''Ne bakıyordun öyle saf saf sanki hiç görme-'' yutkunduktan sonra devam etti ''Zaten görmedin böyle görüp görebileceyin ilk ve son kişide benim,'' ne saçmalıyordu bu adam gözlerimi yarasına çevirdim bıçak yarasına benziyordu derin değildi kaşlarımı hafif çattım ''Pamuğa biraz tentürdiyot dök ve yarayı temizle,'' dediğini yaparak pamuğu ıslattım ve yavaşça yarasının üzerine bastırdım. Yüzümü buruşturdum, pamuğu yarası boyunca gezdirip temizlemeye devam ettim o bende sürekli yara açacaktı ben tam tersi yarasını temizliyordum kan kokusu midemi bulandırmaya başlamıştı. İşim bittikten sonra toplayıp kalktım ama kolumu tutarak beni tekrar kanepeye çektiğinde neredeyse üzerine düşmekten kıl payı kurtulmuş yanına düşmüştüm ''Ne yapıyorsun?'' bunu beklemiyordum sinirli bakıyordu ben bişiey yapmamıştım ki, ''Bir an dilini yuttun sandım kızım niye konuşmuyorsun?'' hala kolumu tutuyordu ''Nasıl oldu?'' diye sordum anlık cesaretle tek kaşını kaldırarak bana 'ciddi misin?' bakışı attıktan sonra kolumu bıraktı cevap vermeyeceğini anladığımda kalkıp merdivenlere yöneldim elimdekileri banyoya bıraktıktan sonra bana ayrılan odaya girip dolaba ilerledim o gece döndüğümde pijama bulmayı düşünerek dolabı açmıştım ve sadece pıjama değil her şey vardı rastgele pijama alıp odadaki banyoya girdim işlerimi hallettikten sonra üzerimi değiştirip yatağa uzandım acaba kolu nasıl olmuştu derin nefes verdim onu düşünmemeliydim gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım.