Kidnapper's Affection

Capítulo 18

Listening

Hating gabi na at hindi pa rin ako natutulog dahil tinatapos ko pang isulat ang isang kanta na isasama ko sa panibago kong album. Hindi rin naman ako makatulog dahil kung ano-ano ang tumatakbo sa isip ko. Isa ay syempre, si Nico. Ang mga tanong ko kay Nico na siyang palaging umiikot sa aking isip. Pangalawa naman ay ang mga salitang ilalagay ko sa mga bago kong kanta. 

Habang ako ay nakaharap sa aking mac book ay nakaramdam ako ng gutom. Dumiretso ako sa aking kusina para makapag hanap ng pag kain ngunit nabigo ako ng makitang walang laman na kahit anong pagkain ang aking refrigerator. Maging ang aking food storage's ay walang laman. Hindi yata ito naasikaso ni Ira? 

Wala naman akong choice kundi bumaba nalang sa lower ground at bumili ng pag kain. Alam kong may store sa baba na bukas pa ng ganitong oras. Sana lang ay hindi ito pinalitan dahil ayokong matulog ng gutom. Ang hirap kayang matulog ng walang laman ang tyan. Inaamin ko na mas mabilis akong makatulog kapag busog. Although, masama daw iyon. 

Sinuot ko na ang aking jacket dahil naka white spaghetti strap lang ako. Pag labas ko palang ng pintuan ay siya ring pag labas ng kapit bahay ko. Ngayon ko lang ito makikita. Noon naman ay akala ko, walang nakatira dito. 

Binalak kong ngitian ang aking kapit bahay ngunit agad na nag laho ang aking ngiti ng makita ko kung sino ang kapit bahay ko. 

My heart beat starts to become abnormal again. Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko si Nico na nakatayo sa labas ng pintuan na katabi ng condo unit ko. What? Mag kapit bahay kami? Seryoso ba ito? Tadhana naman, papahirapan mo ba ako?

I starred at his eyes. His eyes were cold and mad. Para bang may ginawa ako sa kaniyang kasalanan at hanggang ngayon ay hindi niya pa rin ako napapatawad. What did I do to you Nico? Bakit naging malamig na ang iyong mga mata?

Those cold eyes. They are the same eyes that once look at me with full of adoring. Those eyes were full of caring. Time changes people. If only I could turn back time. 

He is wearing a sleeveless shirt that complimented his triceps and biceps. I miss looking at him. I miss him, but everything is really different now. 

"You're back." He said in a serious tone. Nanlaki ang mga mata ko ng humakbang ito palapit sa akin kaya umatras din ako ulit. Humakbang ito ulit at wala na akong nagawa ng mapa sandal na ako sa aking pintuan. My breathing has fasten and so is my heart rate. Pakiramdam ko ay kakatapos ko lang mag exercise. Nico is so close to me right now. Is he really Nico?

"N-Nico, ikaw ba talaga iyan?" I pleaded. My voice broke. A hint of hope is seen in my fragile voice. Nanginig ang mga tuhod ko ng ngumisi ito. He smirked at me. His eyes looked at me, puzzled. Umiling ito at tiningnan ako ng mabuti.

"You've changed well..." he whispered. I gulped. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Pakiramdam ko ay umiinit na ang pisngi ko dahil ang lapit-lapit niya sa akin. Lupa kainin mo na ako! Paano ko ba siya matatakasan? Hindi pa pala ako ready na makausap siya!

Inabot ko ang door knob ko sa gilid at pinihit ito. Agad itong bumukas kaya agad din akong pumasok at sinarado ang pinto. Hinihingal akong napa upo sa likod ng aking pintuan. Did that moment really happened? Baka naman nag i-ilusyon lang ako dahil nagugutom na ako at inaantok na rin?

Mag kapit bahay lang kami? Oh my god! So it means that we will see each other very often! I suddenly feel the butterflies in my stomach. Gusto kong tumili! Kahit ngayon lang, hahayaan kong sumaya ang sarili ko. I've already suffered enough from the past years. Kahit ngayong gabi lang ay hahayaan ko muna ang sarili kong maging masaya. Tanging saya na si Nico lang ang kayang mag bigay sa akin. 

Tumakbo ako sa aking sound proof na kwarto at tumili ng tumili! I feel like a freaking teenager who has a crush on the campus heart throb! Pulang pula ang mukha ko ng tumingin ako sa salamin. Hindi pa rin ako mapaniwala na mag kapit bahay lang kami!