OKYANUS MAVİSİ

2. Bölüm

Selamlar okyanus mavisi 2. Bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz. Sözü çok uzatmıycam iyi okumalar mavilerim...

***

Gözlerimi açtığımda beklediğimden daha güzel bir yer karşıladı beni. Fakat bir gariplik vardı, bu odanın her yerinde benim fotoğraflarım vardı.

Neresiydi burası?

Nereye düşmüştüm ben böyle?

Düşüncelere dalmışken kapı aralandı. O mavi gözlü çocuk odaya girdi. Yatakta yatıyorken yataktan nasıl sıçradım bilemezsiniz o ânı yaşamanız lazım. Ha çocuk dediğime bakmayın 20 -22 yaşlarında görünüyor. Bana doğru yaklaşınca irkilerek "YAKLAŞMA!" diyerek odanın öbür ucuna kaçtım.

Dudakları aralanınca ne söyleyeceğini bekledim. "Patron seni bekliyor."

- Ne patronundan söz ediyorsun? Allah aşkına bırakın beni.

-üzgünüm küçük ama patron seni bekliyor yürü.

Bir dakika bir dakika daha yeni farkına varıyorum. Benim kıyafetlerim değişmişti. Eşofmanım yerine bir etek (hemde etek pembeydi. Evet bende pembe düşmanı kızlardanım.)

Üzerimde etekle takım olduğunu düşündüğüm bir yarım atlet vardı.
Şuan inanamıyorum ama, ayağımda şu kızların en sevdiği stelettolardan vardı. Beynim susmuyordu.

Sana bunları kim giydirdi?

Yoksa şu karşındaki ukalâ mı?

Ya sana bir şey yaptıysa?

Düşüncelerim beynimi kemirirken söze girdim;

"Bu üzerimdekiler ne, kim giydirdi bunları bana?"

Yine cevap vermedi bay Mavi. Ayakkabıları çıkardım. Odada ki dolaba yöneldim ve dolabı açtım. Dolabın içinde sadece 1 tane spor ayakkabı vardı. Ayakkabıları elime aldım çekmeceleri karıştırmaya başladım. Çorap bulma ümidiyle.
Saniyeler sonra çekmeceyi bulabilmiştim. Elime bir çorap aldım ve ayağıma geçirdim.

Benim eşyalarım acaba neredeydi?

Neresiydi burası?

Neden buradaydım?

Düşünceler yine ve yeniden beynimi kemirerken benim değişimle bay Mavi. Odadan tam çıkarken bana baktı ve donuk ifadesiyle konuşmaya başladı.

"Hadi gidiyoruz patron bekliyor."

Bu patron kimdi acaba?
Benden ne istiyordu?
Neden buradaydım?
Beni merak etmediler mi?

Odandan çıkarken yine kafamı düşünceler kemiriyordu...
Hatta bu sefer kafamı patlatıyorlardı.

1 kat merdiven indiğimizde kocaman bir salona çıkmıştık. Çok güzel bir konaktı burası filmlerdeki gibi, sadece şunu biliyordum ;

benim bu film de yerim yoktu.
Benim hayatım film olmayacak olamayacak kadar basitti.

Salona girdiğimizde allah bilir ne ile karşılaşacaktım.

Korkuyor muydum?

Evet korkuyordum hatta bu korkuyu iliklerime kadar hissediyordum.

Salona girdiğimde nefesim kesildi.
O an nefes almayı unuttum sanki.
Bu saçmalıktı neden o kadar gizem kasmışlardı ki?

Beni korkutmaktan başka bir işe yaramamıştı bu yaptıkları...

Afallamıştım...

♡♡♡
Selamlar 2. Bölüm biraz kısa oldu. Bu aralar pek iyi değilim bu yüzden yazamıyorum. Biliyor musun?
Hani sen bunları okuyorsunya ben çok mutlu oluyorum. Biraz günümüzden bahsedeyim karantina günleri nasıl geçiyor?
Açıkçası ben evde durmaya alıştım. Evde kalalım bu virüsü yeneceğiz.

@zeynepsevdeince
Insta sıkılanlar yazın konuşalım.

Sizi seviyorum mavilerim...