Chasing Life And Love

Ang Simula ng Pagkakaibigan

"Let go off me!" Sigaw ko habang para akong baboy na kinakaladkad. Kanina pa ako sigaw ng sigaw, ba't wala man lang taong gustong tumulong.

Sino ba 'tong asungol na 'to?

Nakarating na kami sa basement bago niya ako binitawan. Hinimas himas ko ang aking kamay na mariin niyang hinawakan. Ang sakit!

Tinignan ko siya ng masama. "What the f*** is your problem?"

Ibinalik niya rin sakin ang sama ng tingin ko. "Tinatanong pa ba yan? You're the problem!"

"Really? Over a chair? Are you that entitled, you could harass a woman over a chair?" I swear. Aatakihin na talaga ako sa puso. This guy is really unbelievable!

Sa halip na ako ay sagutin, hinatak nya ang aking kwelyo. "Wag kang magkakamaling labanan ako, dahil kahit babae ka di kita aatrasan." Saka nya ako binitawan.

"Gee, I thought it's just your attitude but even your breath stinks." I looked at him preparing myself for a physical attact.

But it never came.

Umupo siya at sumandal sa isang pader. Sa kabila ng pagiging masungit nya at mala gangster na gawi, nakapinta sa kaniyang mga mata ang kakungkutan.

There must be something painful with this guy.

Without even knowing, napagtanto ko na lamang na tinabihan ko siya sa pagkakaupo.

We just sat there in silent for half an hour. Walang imik ang namagitan sa aming dalawa. Pinili kong basagin ang katahimikan. "Are you available today?" tanong ko sakanya.

Tiningnan nya ako ng may pagtataka kung tama nga ba ang narinig niya. "You heard me right," wika ko. Yumuko lamang sya at muling tumingin sa kawalan. Bakas pa rin sakanyang mukha ang pagkainis.

"You should hate me after dragging you all the way here."

Tumingin ako sakanya, "Yeah, I should. But I won't. Life's too short to be spending it hating everyone."

Tumayo na ako saka inilahad sakanya ang aking kanang kamay. "Let's go somewhere."

Hindi ko alam kung tatanggapin niya ang aking alok but I have to try. Natuwa na lamang ako nang kusa siyang tumayo. "Where to?"

Ngumiti ako sa kaniya, "Trust me."

Matapos ang ilang kilometrong paglalakad namin sa palibot ng paaralan ay napadpad kami sa isang lugar. It was surrounded with majestic falls. It was breathtaking...

"I've been studying here for years, I didn't know such thing even existed here," banayad ang kaniyang pagkakasabi kasabay ng isang matipid na ngiti.

"My mom studied here. She'd been talking about this when I was young. This is the very place where she met my dad the first time."

Naupo ako sa kaniyang tabi habang pinagmamasdan ang ulap at ninanamnam ang init ng araw.

Naramdaman ko ang banayad na pag upo niya sa aking tabi, "Pasensya ka na pala kanina. Today's just not a good day."

Ngumiti ako at saka tumango. "We all have bad days sometimes."

"I still wanted the chair near the window though," he muttered under his breath.

"Sure. Tomorrow, you will have the chair. I will still be your seatmate though."

Ngumiti siya sa tinuran ko, "I guess I can live with that."

Tumingin siya sakin. "San ka nga pala galing? I know bago ka rito."

"I came from Amsterdam."

"Of all places, why come here? I mean, kung ikukumpara mo naman ang Pilipinas, napakalayo ng iaangat ng Amsterdam."

Tiningnan ko siya ng malisyoso at saka ngumiti ng makahulugan. Napansin niya ata at bigla niya akong pinagtaasan ng kilay. "Oh, bakit?"

Umiling ako ng mahina, "Don't tell me you're interested in me."

"Ha! Interesado ka na pala ngayon sa babae kung magtatanong ka," naaasar niyang sabi.

Tinawanan ko lang siya at isinabit ang aking earphone sa aking tenga; at sabay naming pinanood ang mga ulap sa gitna ng katahimikan.

Nakakatuwang isipin na minsan, may mga taong makikilala tayo kahit sa pinaka awkward moment ng buhay natin.

Kaya pala sinasabi nila na it's really the small thing that matters.