My Ghost Boyfriend ➳ Vmin

0.2~Teyze~

Eve doğru yavaş adımlarla giderken Taehyung'da arkamdan geliyordu. İkimizde hiçbirşey konuşmadan sadece yürüyorduk. Ben yaşananları düşünüyordum.

Birden karşıma Taehyung çıkıyor daha sonra ise onun öldüğünü öğreniyorum. Beynim yaşananları algılamıyor ya da algılamak istemiyordu. Ne olurdu sanki yaşasaydı? Ne güzel beraber kıymetli bir sürü zaman geçirirdik. En önemlisi ise ona doya doya sarılabilirdim.

-Jimin.

Adımlarımı durdurdum ve hafifçe dönüp ona baktım.

-Sanırım sen beni affedene kadar yanında kalmak zorundayım.

Öyle miydi? Ama diğer hayaletler yok oluyordu.

-Taehyung biliyorsun karşılaştığım ilk hayalet sen değilsin.

Ona hayalet demek her ne kadar canımı yaksa da gerçek buydu. O ölmüştü.

-Biliyorum. Yani gideyim mi?

Nereye gittiklerini bilmiyorum ama yanıma gelen hayaletler istedikleri zaman yok olabiliyorlardı.

-Sen bilirsin.

Arkamı döndüm ve onu umursamıyormuş gibi yaparak ilerledim.

-Bence kalayım.

Arkamdan gülümsediğini hissedebiliyordum.

-Aynen kalayım hem eskiden sizde kalıyordum, çok eğleniyorduk.

Sesi bir süre kesildiğinde gittiğini düşünmeye başladım.

-Gerçi o zamanlar herşey yolundaydı. Birbirimizi seviyorduk.

Yüzüm asılsa da Taehyung bunu görmediğinden sorun yoktu.

-Hepsi benim yüzümden.

Gözlerim dolduğunda kafamı yere eğdim. Evet doğru, hepsi onun yüzündendi.

-Herşeyin senin yüzünden olduğunu bilmen iyi oldu.

Birşey demediğinde evime vardığımızı fark ettim.

-Jimin.

Arkamı ona döndüğümde kafası yere eğikti.

-Biliyorum hepsi benim suçum ama gitmemin bir nedeni vardı.

Her ne kadar elimi yanaklarına koyup kafasını kaldırmak istesem de yapmadım, yapamadım.

-Neydi peki o neden?

Kafasını kaldırmadan iç çekti.

-Bunu sana söyleyemem.

Kaşalarımı çattım.

-Neden Taehyung, neden?

Bıkmıştım artık bu bilinmezlikten. Taehyung çok karmaşıktı, hep gizemlerle doluydu ve bu gizemler çözülemiyordu. O öldü ama gizemleri hala devam ediyordu.

-Çünkü sana söylersem beni affedeceksin, buradan yok olacağım ve hatıralarında hep kötü olarak kalacağım.

Kaşlarım eski halini alırken iç çekme sırası bendeydi.

-Yine de benim gerçekleri bilmeye hakkım var Taehyung.

Kafasını olabilirmiş gibi daha da yere eğerken Taehyung'un arkasından bir teyze bağırdı.

-Yine mi sen?

Teyzeye boş boş baktım. Ne diyordu?

-Efendim teyzeciğim?