Just As The Sunset (Albuera Series #1)

3rd

Adonis

“Amanda,” nakangiting ulit nung matanda

Napalunok ako. Should I say, po? Parang ang awkward naman nun. Shocks. I think I'm gonna be having a heart attack!

I couldn't take this, if he is really Diego then it's going to be the end of me.

“Sya nga pala, ako si Erning, tauhan ako ni sir Diego.” pakilala niya

What? So, he’s not Diego? My mouth parted as I held my chest to let out a sigh. Para akong nabunutan ng tinik.
Thank God!

“Ah ganun ho ba? Pasensya napo kayo at medyo nagulat ako. Ako po si Amanda, sadya ko po sana si Diego, andyan po ba siya?” sagot ko, mahinahon at kalmado na

Gusto ko rin sanang itanong kung bakit alam nya ang pangalan ko kaso, wag nalang.

“Wala pa po eh, naroon pa po sa city hall si sir. Pasok ho muna kayo ma’am.” Nakangiti niyang alok

I entered the gate and, with full access, I stared at the large house.

It was an all white mansion. Two story iyon. Malaki at maaliwalas tignan. Intricate ang disenyo, halatang pinag-isipang mabuti bago ipinatayo. Sa harap ng bahay ay walang ibang makikita kundi ang mayayabong at name-mentain na bermuda grass.

“Kay…. Diego ho ito?” hindi ko na napigilang itanong

“Oo ma’am.” Sagot ni Kuya Erning
Attorney didn’t informed me na sobrang yaman pala ng lalaking ito. Pero siguro kaya nya nasabing 'respected individual', marami rin kaseng tauhan.

Pinapasok ako ni kuya sa mansion, I thought it was pretty traditional, but the security here is modern. The door locks are fingerprint.

“Upo po muna kayo ma’am, tatawagan ko po si sir at sasabihing andito na kayo.”

Tumango ako at pinasadahan ng tingin ang lounge. It was, again, large. Lahat ng gamit eh moderno rin, from the sofa, to the furnitures to the gadgets. Some house helps approached me and asked if I need something. I answered no, with a smile.

“May isasangguni ho ba kayo kay ser ma’am? Parang ngayon ko lang ata kayo nakita.” hindi na siguro makapigil na tanong sakin nung katulong. She’s wearing uniform, the same as everybody’s wearing.

“Ah wala. I’m here to ask something,” natigil ako nang humawak siya sa aking ilong at umaktong nag nonosebleed.

“Hehe, may itatanong lang ako.”
Tumango siya at ngumisi. She looked like a typical province girl.

"Taga asa ka Ma'am? Taga dire ka?" the househelp asked

My forehead creased. What? Hindi ko maintindihan ang sinabi niya. Was that an alien language or something?

"Shunga-shunga ka man diay Lala! Di na siguro kahibaw ug bisaya oy! Tagalugin mo day!"

“Ah mao sad. Taga dito ho ba kayo Ma’am?” ngayon nakaupo narin siya sa tabi ko.

Balak pa talaga ata akong intrigahin, well para pamatay sa boredom, papatulan ko nalang. Saka I appreciate their effort to entertain me naman.

“No, I'm from Manila.”

"Ay inglisira man diay! Nosebleed is real!"

Awkward akong ngumiti.

“Ah talaga Ma’am? Kaya pala ang puti puti! Ang ganda nyo ma’am ah! Murag dyosa!”