YENİ OKUL(TAMAMLANDI)

ONLAR SEVGİLİ Mİ?

Bir banka oturduk.

"Ne istiyorsun Baran ya?"

"Şimdi, neden bana atar yapıyorsun bakalım?"

Düşündüm. Neden bu kadar meraklıydı bu çocuk? Benimle ilgilenmesi hoşuma gitmiyor değildi. Ama daha buna bir isim koymak istemiyordum. Biraz oynatmaya karar verdim.

 "Sana öyle gelmiştir?"

"Bak Balın, sana bir şey açıklayacağım. Ama bu ikimizin arasında kalacak. Anlaştık mı?"

Merakla başımı salladım. 

 "Ben senden hoşlanmaya başladım evet ama..." 

  Oha! Benden hoşlanmaya başlamış. Dur bir dakika ama mı? Bakışlarımdan beklediğini almıştı ki devam etti. 

"Anneme benziyorsun. Onu kaybettiğim gibi seni de kaybedemem."

 "Annen mi?"

"Evet. Yanına gelmemin sebebi buydu. Seni annem sanmıştım. Ben yüzünü hatırlıyorum, Burçak da hatırlıyor. Bence onun da seni sevmesinin nedeni buydu. Konuya dönecek olursak ben senden özür dilemek için elimi omzuna attım. Sen dönünce annem olmadığını gördüm. Ben ... özür dilerim." 

Çok sinirlenmiştim ama aynı zamanda üzülmüştüm de "Seni bu kadar üzdüysem... O zaman hiç karşılaşmamış gibi yapalım. Ben gideyim."

   Yavaşça banktan kalktım. O sırada kolumu tuttu. O benim kolumu tuttu! İnanamıyordum. Ama gitmeliydim. Kolumu çekmeye çalıştım. Ama bırakmıyordu. "Benden hoşlandığını biliyorum Balın. Ama bana biraz zaman ver. Lütfen sana yalvarırım. Bu bir travma. Eğer gidersen ben yine hayatımdan bir kadın kaybedeceğim. Yapma bunu bana."

   "Pekala."

   Hemen kabul etmeme o da şaşırmıştı. Doğrusu ben de hala şaşkındım. "Annen öldü mü?" 

   "Babam öyle diyor. Trafik kazası. Markete gitti bir gün . Dönüşte araba çarptı. Sürücü onu hastaneye zamanında yetiştiremedi. Ben de gidebilirdim o markete. Ya da annemden o yemeği istemeyebilirdim. Hepsi benim yüzümden. Burçak, benim suçum olmadığını söylüyor. Ama o da haksız. Tıpkı babam gibi."

   "Çok üzüldüm gerçekten. Anlayabiliyorum. Ben de amcamı kaybettim. Bana bir gitar almıştı. Her üzüldüğümde o gitarı çalarım derdime derman olur gerçekten." 

   "Ama benim öyle bir şeyim yok."

   Gülümsedim acı acı "Ben varım. Kardeşin var. Baban var. Arkadaşların var. Nasıl yok?"

   O da gülümsedi "Doğru, sen varsın." Utançtan kıpkırmızı olmuştum. Onun da yüzü benden farklı değildi. "Neyse bizimkilerin yanına gidelim."

   Burçak "Ayol ne konuştunuz fısır fısır? Neyse hadi Tuğçe ve Doruk'u da bulalım."

   Sormadan edemedim. "Onların birlikte olduğundan emin misiniz?" Bana bakmaya başlayınca açıkladım. "Yani onlar sevgili mi?" 

   Burçak kahkaha patlattı. Sadece o mu Burak da ... Hatta hatta ... Baran da... İlk defa kahkaha attığını görüyordum. Çok güzeldi. Gözlüklerinin çıkardı ve yakışıklı yüzünü daha yakından gördüm. Ama sonra göz yaşlarını sildi ve gözlüğünü geri taktı. Ne demiştim ben şimdi?

   "Hayır canım. Onlar sevgili değiller ama aslında öyle gibiler." Gülümsedi. "Yani bizden bile çok sıkı kankalar."