DENİZİN DİBİNDEKİ MERCAN

Hayatımın Dönüm Noktası

Annem, "hadi kızım hazırsan gel" dedi. "Tamam anne geliyorum" Tatile gidiyorduk. Yazın tek sevdiğim yanı buydu, deniz kum güneş, aşağı indim. Anneme koşarak gidip sarıldım. "Gidebiliriz anne" dedim. Babam dısarida bizi bekliyordu. Çantamı koluma taktım. Ve arabaya doğru ilerledim. Babam her zamanki halinde radyoda haber dinliyordu annem telefonla uğraşıyordu, "hadi resim çekinelim" dedi. ben hemen kafamı arabanın orta boşluğundan uzattım. Babam da kameraya bakıyordu. Bize doğru gelen kamyonu gördük. Annem babama dur derken...
...
Gözlerimi araladım. Babam ve annem kanlar içindeydi. Araba ters dönmüştü. olanları hatırlamaya çalışıyordum üstümüze doğru gelen kamyon vardı babam çarpmamak için direksiyonu kırmıştı yaşadığım ne olduğunu hazmedemeden ağlamaya başladım. Sonra arabadan çıkmaya çalıştım. Çıkamayınca hemen telefonuma baktım. Hala çalışıyordu ambulansı aradım. Yeri tarif ettim ve annemle babama bakmaya başladım. Bu an dünyanın en kötü şeyi olabilir tıp okuyorum ama yaralı olan annem ve babam bu yüzden elimden hiç birsey gelmiyor. Bu duygu çok kötü
...
Siren seslerini duyduğumda kafamı yola cevirdim. Bu yol çok tenha olduğu için pek kimse geçmiyordu. Zaten, hemen annem ile babamı ambulansa yerleştirdiler. Herşey o kadar hızlı oldu ki babam ve annemi hastaneye götürmeleri beni baska bir odaya almaları, Ben arka koltukta oturduğum için iki üç kırıkla atlatmıstım. Ama annem ve babamın durumlarının nasıl olduğunu bilmiyordum. Herkes başımda nasıl oldu ne zaman oldu gibi sorular soruyordu
O an benim sadece başım dönüyor o anı düşünüp ağlıyordum
...
Uyandığında biri başımda bekliyordu
Gözlerimi araldım "uyandın demek" dedi. Sessiz bir şekilde sisimis gozlerimle karsimdaki adama bakiyordum."İsmim Deniz sana bu süreçte yardım etmek için görevlendirildim.Bana neler olduğunu anlatırmısın?" dedi. Ve sanırım doktor değildi. Psikologdu herhalde "Ben şu anda anlatmak istemiyorum, annem ve babam nasıl?" dedim
O bir an bana baktı. "Yo-yoksa onlara bişeymi oldu" dedim. Sesim kısık ve titrek çikmisti  Kendimi tutamayıp ağlamaya başladım. Ve yataktan kalkmaya çalıştım. O beni tuttu.  Ve yatağıma geri yatırdı. "Sakin ol şimdi kalkamassın maalesef, annen ve baban senin kadar şanslı değillerdi şu anda yoğun bakımdalar" dedi. "görebilir miyim"  hala ağlıyordum. "Seni anlıyorum ama şuan dinlenmen lazım büyük bir kaza geçirdin ve hâlâ şoktasın. Annen ve baban şu an yoğun bakım ünitesinde tedavi görüyorlar ve iyiler." Bana ne derse desin içimde ki ses durmuyordu ve durmadan ağlıyordum. "Ağlama sakin ol ağlayarak annen ve babana bi yardımın olmaz" dedi.
Bende gözlerimdeki yaşları sildim. "Yüzümü yıkayabilirmiyim." dedim. Bu acıyı yüzümü yıkayarak azaltamazdım ama en azından kemime gelirdim. O da bana kalkmam için yardım etti. Başım döndü bi anda yere düşücektim ki beni belimden tuttu yatağıma yeniden oturdum. "İstersen yardım edeyim?" dedi. Kafamı hayır şeklinde salladım. O da "peki" dedi sonra ayağa kalktım. Yine başım döndü.  düşecek gibi oldum midem aşırı bulanıyordu kendimi savaştan çıkmış kadar yorgun ve halsiz hissediyordum. Bu sefer koluma girdi "yardım ediyim" dedi bende bişey demedim yüzümü yıkadıktan sonra beni yatağıma götürdü."Biraz daha iyiysen anlatabilirmisin" dedi. "Evet" dedim. anlatmaya basladım. o da notlar alıyordu. Anlatmayı bitirince "sen dinlen daha çok zamanımız var" dedi. Ve gülümseyip yanımdan ayrıldı. Bende doktor gittikten sonra bir süre daha tavanı izledim daha sonra yorgunluğa yenik düştüm ve uykuya daldım...