Evet işte tam da merak ettiğim şey. Ablamın ölüm tarihi. Ama mezar taşında sadece doğum tarihi yazıyordu. Peki ya bu nasıl olur?
Bunu ne anneme ne de babama söylemek gibi bi niyetim yoktu. Sabah okula gittim. Tabi Claire yine orada, bahçede beni bekliyordur buna eminim.
Ve tam da tahmin ettiğim gibi
Heyy Kate! diye bağıran sesin sahibi koşarak yanıma geldi. Tabikide Claire başka kim olabilirdi ki?
Günaydın. Nasılsın?
Sanırım iyiyim, dedim umursamaz bir şekilde. Çünkü kafam o kadar karışıktı ki. Bir yandan ablamın yaşadıkları, bir yandan da Andy'le aramızdakiler aklımda bir tilki gibi dolanıyor.
Beraber sınıfa kadar yürüdük. Her adımında 10 kelime söylüyordu resmen. Bi yerden sonra ne dediğini dinlemedim bile.
Dersleri dinleyememiştim. Aklım ablamın mezarını bulmak için meşguldü. Peki ya nereden bulacaktım. Zil çaldı ve eve gitme vaktiydi. Saat öğleden sonra 4 gibiydi. Hava rüzgârlı ve kapalıydı. Ama ben aklıma koymuştum bi kere. O mezarı bulacaktım. Ama tek başıma yapamazdım. Sanırım Andy'den yardım almaya mecburdum.
Sınıftan çıktım ve kapının önünde Andy'nin geçmesini bekliyordum. Beklemeyi hiç sevmem ama bu seferlik bekliyordum işte. Aradan 15 dakika geçti. Okul artık bomboştu ama Andy yoktu. İçimde kötü bir his vardı. Andy bildiğim kadarıyla hiç okulu ekecek bir çocuk değildi. Onu gerçekten merak etmiştim. Okuldan çıkıp eve doğru hızlı adımlarla yürümeye başladım.
Evin kapısının önünde dikildim ve içeri girip girmemek arasında tereddüt ediyordum. Eve girersem eğer bir daha dışarı çıkmak için bi bahanem olamayacaktı. Gidip Andy'i bulmalıydım. Evet kesinlikle gitmeliydim.
Birkaç adım geri çekildim. Ve koşarak ormandaki kulübeye doğru yolumu tuttum.
Kulübeye yaklaştığımda kapının açık olduğunu farkettim. Yavaşladım ve kulübenin etrafına göz gezdirdim. Kimse yok gibiydi. Burnum Andy'nin kokusunu almıyordu. Ama burada bir insan kokusu vardı. Hemde tanıdık bir insan kokusu. Ağır adımlarla kulübeye yaklaştım ve kapıyı araladım....
BİRAZ GECİKTİM KUSURA BAKMAYIN. DEVAMI GELECEKTİR OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜRLER :)
