Uciekinierka

15

MARY

Tak było mi wygodnie tu tej, aż nie chciałam otwierać oczu, ale to ktoś mi przerwał. Podniosłam leniwie powieki i ujrzałam nad mną Alexa. Czyli wilczek już się wyspał. Nic nie zważając poszłam dalej spać, wtulając się w jego ramiona.

***

Przez okno wpadały promienie słońca. Dobra trzeba wstawać. Podniosłam się do pozycji siedzącej i zobaczyłam, że jestem w pokoju Alexa. Wstałam i poszłam się ogarnąć do łazienki. Tak koło 12 zeszłam na dół i zobaczyłam, że wszyscy byli w pośpiechu. Nie wiedząc co się dzieje poszłam do salonu i tam zobaczyłam Lilian oraz Wandę. Były całe przestraszone.

- Co się dzieje?

- Napadli na granice i niedługo mogą tu przyjść - odpowiedziała ruda.

- Gdzie ty byłaś, martwiłyśmy się o ciebie - skoczyła mi prosto w ramiona.

- Dobra koniec tych czułości - odsunęłam ja od siebie - gdzie jest Alex?

- Jako Alfa musiał pójść pod granice.

- Bardzo proszę, żeby niebyli oni -wyszeptałam cicho.

- Drogie panie, nie potrzeba się zamartwiać. Niedługo ich złapiemy - zawołał jeden ze straży, chyba widziałam go wcześniej gdzieś, ale to nie jest ważne.

- Czy bym mogła porozmawiać z alfą ? - spytałam się goryla.

- Na razie nie.

- Ale mam coś ważnego mu dopowiedzenia - gościu daj mi się z nim spotkać.

- Możesz mi to powiedzieć, później mu to przekaże - twardy z niego zawodnik, ale tego nie przebije.

- Jako twoja luna rozkazuje ci, żebyś mnie zaprowadził do alfy - o zdziwienie, hehe nie przypuszczał, że ja jestem luną, no i fajnie.

- Tak jest - odpowiedział i zaprowadził mnie chyba do jego gabinetu.

Zapukałam i nic, więc od razu weszłam do środka. Nikogo tam nie było. Jak zauważyłam, nie było tez obok mnie tego strażnika. Poczekałam kilka minut i nadal nic, aż ktoś otworzył nagle drzwi. W nich zauważyłam moją zgubę.

- Co chciałaś mi powiedzieć - zaczął od razu.

- Alex, powinnam moim przyjaciołom powiedzieć, że u mnie wszystko w porządku, bo inaczej mogą nas zaatakować, żeby mnie odbić.

- Niby jakim cudem ta banda, która była z tobą miałaby wracać po ciebie? - zapytał mnie - przecież chyba wiedzą do czego jestem zdolny.

- Owszem wiedzą do czego jesteś zdolny, ale oni się nie ruszą jak mnie nie odbiją lub jak zobaczą.

- Czyli ty mówisz, że właśnie oni nas zaatakowali.

- Tak, więc pozwól mi tam pojechać - odparłam pewnie - w ten sposób krew się nie poleje.

- A co będę miał z tęgo?

- Moją dozgonną wdzięczność - odpowiedziałam mu od razu.

- Oraz buziaka.

- Niech ci będzie - powiedziałam to, po czym pocałowałam go w policzek - nie powiedziałeś gdzie - odpowiedziałam jak zauważyłam jego zaskoczoną minę. Wyminęłam go i poszłam się przyszykować na wyjazd. Może jeszcze nic głupiego oni nie zrobili, chodź wątpię.

Słowa 460

Czy to nadal ktoś czyta?

 Sorry za błędy, jeśli jakieś znaleźliście. Miłego dnia!