OO NGA PALA 'DI NGA PALA TAYO

Chapter 1

Chapter 1

Litrato

"Photography is a way of feeling, of touching, of loving. What you have caught on film is captured forever... It remembers little things, long after you have forgotten everything." - Aaron Siskind

Why do we really take pictures? Bakit sobrang importante nito para satin?

Bakit kapag may event, pag may mga pinupuntahan tayong mga lugar, pag kasama natin ang mga mahal natin sa buhay, pag may okasyon tayong ipinagdiriwang, pag may mga bagay tayong nakikita ay bakit natin ito kinukunan nang mga litrato?

They say people tend to capture every moment of their lives to treasure it, cherish the memories that they have with them. Remember the happy moments and sad moments.

A picture that captures not only the people but the emotions that are present there.

A picture that means a lot to someone.

A picture that you can always play through your mind, imagining the scenarios and moments.

A picture that tells a lot of story.

Ang mga mata natin ang nag sisiblbing camera natin sa araw-araw. Hindi naman kasi sa lahat ng pagkakataon ay nagagawa nating kumuha nang larawan.

Minsan mas gusto na lang natin itong i-tago sa memorya natin.

Ang mga mata ang nagsisilbing camera natin. Sa bawat pag pikit nang ating mga mata ay ang bagong memoryang pumapasok saating isipan.

Isipan na nag sisilbing, SD Card natin.

Pero what if you accidentally deleted those pictures or reformat your camera?

Will you still remember those memories?

Will a forgotten memory can be remembered by a single picture?

Aubrielle Isla

"Naku, Auby! Diba sinabi namin sayo na mag ingat ingat ka sa mga ginagawa mo? Tignan mo nag nonosebleed ka nanaman. Poly! Bring some tissue here! Hurry!" Iniharap ni Dividee ang mukha 'ko sakanyang mukha. Para talaga 'tong Nanay.

Ngumiti ako sakanya at aalisin na sana ang kamay niya na nakalapat sa magkabilang pisngi ko nang pigilan niya ako. "Nakukuha mo pa talagang ngumiti sa lagay mong yan ha?" She glared at me "Poly! Ang bagal mo talaga! Asan na ang tissue!" sigaw nanaman nito

"Oo na! I'm here na nga oh! You don't need to make sigaw sigaw 'no! May katawag ako eh! Epal ka talaga Dividee!" bungad saamin ni Poly na inis na nakatingin kay Dividee

Inabot niya na ang tissue kay Dividee "Here na oh! Nag nosebleed lang naman pala si Auby eh! Akala ko naman napopoo ka."

Akmang pupunasan na ni Dividee ang dugo sa ilong ko ng pigilan ko siya. "Ako na, Divi. Kaya ko naman eh." Ngiti ko rito

Tumango naman siya at hinarap si Poly "You're not really afraid of Kuya Zeta 'no?" Dividee crossed her arms and she looks confuse dahil sa boses ni Poly.

Napangiwi rin ako dahil sa boses ni Poly. Okay pa sakin 'yung pagiging conyo niya pero itong pagiging pabebe? Parang mas dududgo pa ang ilong 'ko dahil kay Poly eh.

Inipit niya pa ang buhok niya sa may tainga niya "Ha? Eh keshe nemen." Usal niya habang ngiti sya ng ngiti "Oo, ekey leng nemen eke. Anong may sakit? I don't have sakit 'no." inagaw na ni Dividee ang phone ni Poly at pinatay ang tawag.

And suddenly the smile on Poly's lips disappeared. She was surprised at what Dividee did. "Divi naman eh! 'Lagi mo na lang dinedestroy lahat nang diskarte ko! Ang OA mo lang kasi! Why would I be scared kay Kuya Zeta? Duh! Atsaka, almost every day naman nag nonosebleed si Auby. What's new there? Ikaw kasi ang O.A mo masyado!" umiiling-iling ako na kumuha ng tissue.