Impossible Love ❀N.H.❀

Part 10

Niall Point Of View ❀

"Gaat het goed met haar?" Vraag ik aan de dokter. We moesten naar het ziekenhuis vroeg in de ochtend, Ella moest overgeven, iets wat bij de behandeling hoort, maar nu is haar slangetje uit haar maag.

"Alles gaat goed, we plaatsen het slangetje gewoon terug en dan komt alles goed." ik knik en ga op de stoel in de wachtkamer zitten. Verschrikkelijk om hier te zitten en dan nog wel alleen, haar ouders zijn aan het werk en Jim zit op school.

Ik wacht en wacht en wacht. Tot er een bed uit de kamer wordt gerold. Ik kijk op en zie haar, gelukkig. De doktoren rijden haar naar haar vertrouwde kamer, ik loop hun achterna en ga op de stoel naast haar bed zitten als de kamer leeg is, een dokter kijkt nog wel even.

"Ze slaapt nog, door de narcose." verklaart hij en ik knik. "De chemotherapie was goed aangeslagen, nu gaat alles heel erg snel, meer pijn, sneller boos of verdrietig, haar haar valt uit, dat soort dingen gaan nu pas echt gebeuren. "

Ik slik weer en knik. "Hoe lang duurt.. zegmaar dit?" Vraag ik voorzichtig.

"Het verscheelt, tussen de 9 en 16 maanden, ze zit in het lichtste protocol wat wil zeggen dat ze van alles de lichtste hoeveelheid krijgt. Voor haar is het heel erg gunstig want dan heeft ze minder pijn bijvoorbeeld. Maar ik schat dat het 3 maanden duurt tot haar volgende chemotherapie, daarvoor blijft ze waarschijnlijk heel erg lang hier en als het goed gaat, mag ze misschien naar huis." ik knik en laat alle informatie wat meer binnen komen. "Het enige wat je nog moet weten is dat ze een beenmergpunctie heeft gehad." ik kijk hem met bij elkaar getrokken wenkbrauwen aan, waar heeft hij het over? "Daarbij kijken we door in haar beenmerg te kijken hoe het proces verloopt, maar hierdoor kan ze dus niet lopen."

Ik zucht, zo veel dingen bij elkaar, ineens dit, dan weer dat, het maakt mij al gek moet je nagaan wat het bij haar doet.

"Helemaal niet lopen?" Hij schudt zijn hoofd.

"Het doet gewoon verschrikkelijk veel pijn, dat moet ze zichzelf niet aan willen doen." ik knik en bijt op mijn lip.

"Okay, danku." hij glimlacht, een glimlach vol met medelijde en gaat naar een andere patiënt. Ik kijk naar Ella, ze ligt stil, haar hoofd een beetje mijn kant opgekantelt. Zachtjes wrijf ik met mijn duim over haar hand en wacht ik tot ze wakker wordt. Alleen naar haar kijken is voor mij al genoeg.

Moeilijk draait ze zich om op haar zij en klemt ze mijn hand in allebei haar handen. De pijn is op haar gezicht af te lezen.

"Het komt allemaal goed, gewoon doen wat de dokter zegt." fluister ik en ik veeg een paar haartjes uit haar gezicht. Haar mooie haar, straks, weg, uitgevallen alsof het niks is. Ik bijt op mijn lip, ik ben zo gelukkig dat ze eindelijk mijn vriendin is maar tegelijkertijd ben ik zo verdrietig, ze doet nooit iets fout en toch overkomt haar dit.

Zachtjes laat ik mijn vingertoppen over de binnenkant van haar arm gaan, telkens heen er weer. Ze knijpt haar hand in een als ik bij haar handpalm aankom en dan weet ik dat ze wakker is, ze loopt me gewoon te kloten. Ik ga nog een tijdje door tot de zich op haar rug draait.

"Auw." kreunt ze hees.

"Voorzichtig babe." zeg ik en ik sta op om haar te helpen. Ze kijkt met waterige ogen op naar mij en legt haar hand om mijn pols. "Gaat het?"

Ze schudt haar hoofd en ik kijk haar aan als ze nog een keer haar ogen dichtknijpt.

"Rustig maar, je hoeft niet per se te bewegen, waar doet het pijn?"

"Overal." fluistert ze schor.

"Hoe wil je gaan liggen?" Ik wrijf over haar hoofd en ze blijft liggen in die oncomfortabele houding, haar benen in een hoek schuin op het bed en haar bovenlichaam op haar rug.