Impossible Love ❀N.H.❀

Part 6

Ella Point Of View ❀

"W.. I.. Hoelang blijf je hier slapen?" Stotter ik als ik hem aankijk. Fack, fack, fack. Hoe dom? Hij denk nu waarschijnlijk dat ik gek ben ofzo.

"Zo lang als jij dat wilt." Ik knik en volgens mij is mijn hoofd nu zo rood als het maar kan zijn. De gedachtes vliegen door mijn hoofd heen als ik op mijn bed ga liggen. Niall gaat op het logeerbed liggen en ik kijk hem aan. "Gaat het?" Vraagt hij en ik knik.

"Ja het gaat goed." hij knikt ook en wrijft met zijn duim over mijn hand. "Truste." Fluister ik.

"Weltruste." fluistert Niall ook en hij aait nog even over mijn hoofd voordat hij zijn hand wegtrekt en goed gaat liggen, zijn ogen al gesloten. Ik kijk nog even naar hem en doe dan het licht uit, klaar om te slapen.

~~~~~~

Ik kijk naar het pilletje in mijn hand, naja zeg maar eerder pil. Dat ding is huge.

"Dat ga ik toch nooit naar binnen krijgen?" Vraag ik verbaast aan Niall en ik kijk hem aan.

"Gewoon met water wegspoelen." ik zucht en pak het glas water van het nachtkastje. Voordat ik het pilletje inslik, kijk ik Niall nog even aan. Het pilletje glijdt door mijn keel heen en ik schud mijn hoofd als walging.

"Ik had gehoopt dat ik dat nooit hoefde te doen." zeg ik en ik krul me op in mijn deken.

"Goed gedaan babe." zegt Niall en hij zet een kusje op mijn wang. Ik voel een schok door mijn lichaam gaan als hij me aanraakt, dat is een goed teken. Toch?

"Het voelt raar om niet te eten maar ook geen honger te hebben." zeg ik en Niall knikt.

"Snap ik wel." Ik kijk geïnteresseerd naar zijn hand die voor me ligt en speel met zijn vingers. "Ik zal wel eens gaan vragen wanneer je hier weg mag."

~~~~~~~

Na nog een week in het ziekenhuis gelegen te hebben, mag ik naar huis. Thuis blijf ik wel eten en medicijnen krijgen via het slangetje, dat betekent dat er straks zo'n paal met van die zakjes naast mijn bed staat.

Ik kijk naar mijn tenen als mijn benen over de rand van het bed hangen en krul ze op. Niall is me aan het helpen met aankleden, ik kan het wel zelf maar hij heeft liever dat hij het doet, mij maakt het helemaal niks uit. Voorzichtig trekt hij mijn sokken en schoenen aan en dan helpt hij me met opstaan.

"Klaar?" Vraagt hij. Ik knik en pak mijn koffer. Hij pakt de tas nog met spullen die we thuis nodig hebben en dan lopen we de kamer uit, naar zijn auto. We leggen de spullen in de achterbak en gaan voorin zitten. Ik vouw mijn handen in mijn schoot en kijk ernaar. Nu ik weet dat ik hem ook leuk vind, maakt dat dingen akward, ik durf niet meer over dingen te praten waar dat ik vroeger wel over praatte, ik denk dat iedereen het wel kent. Het wordt gênant.

Hij legt zijn hand om mijn handen en wrijft er even overheen. Ik kijk op naar hem en hij glimlacht een beetje.

"Kunnen we naar jou toe gaan?" Vraag ik en hij knikt. Ik whatsapp mijn moeder dat ik bij hem ben en dat ik voor het eten weer thuis ben. De auto komt langzaam tot stilstand en ik kijk om me heen, zijn oprit, gelukkig. "Is er iemand thuis?" Vraag ik en hij knikt.

"Mijn moeder." ik knik ook en hij doet de deur open van de auto. Ik wil hetzelfde doen maar hij houdt me tegen. "Wacht, ik help je wel."

Ik knik even lichtjes en wacht tot hij de deur open doet. Hij zwaait hem naar een tijdje open en pakt allebei mijn handen. Ik kijk ernaar hoe voorzichtig hij doet als hij me recht helpt.

"Dankje Ni." hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op, zijn wangen zijn een beetje rood. We pakken de tassen en lopen dan naar binnen. Zijn moeder komt de kamer uit naar de voordeur en geeft me meteen een knuffel.