De dageraad was nog maar net begonnen, toen Maartje haar oogjes opende. Ze voelt zich uitgerust en blij. Ze snuift de heerlijke, frisse ochtendlucht op en rekt zich uit. Ze loopt naar de ingang van het hol en kijkt naar buiten. Er zitten prachtige dauwdruppels op het gras en er hangt een dikke mist boven het weiland. Ze wil niet meer slapen en stapt het hol uit. Ze gaat alvast wat te eten zoeken, voor hun allebei. Ze kijkt om zich heen op zoek naar iets te eten. Ze kan het niet laten en likt een druppeltje van een grassprietje. Dat water is veel minder lekker dan het water uit het riviertje, merkt Maartje op. Ze vond een paar ganzentongen, weegbree, duizendblad, zuring en zelfs 2 herderstasjes. Haar mondje zit dan ook propvol en ze keert terug naar het hol. Voor de ingang blijft ze staan. Maartje twijfelt of ze helemaal het hol in zou gaan om het eten neer te leggen, of dat ze het gewoon naar binnen zou kunnen gooien. Ze was bang Sterre wakker te maken en besluit rustig naar binnen te lopen en het op een stapeltje te leggen. Als het stapeltje klaar is, kijkt ze er een beetje triest naar. 'Wat een armoedig beetje eten is dit toch,' denkt Maartje. Ze stapt weer naar buiten en gaat meer zoeken. Ze vind geen lekkers meer, maar nog wel klein hoefblad (Sterre en Maartje vinden ganzentongen veel en veel lekkerder dan klein hoefblad). 'Het zal wel moeten,' denkt Maartje. Klein hoefblad heeft wel prachtige blaadjes en als er bloemen ontstaan, zijn deze heel lente-achtig. Gele bloemetjes en lichtgroene stengeltjes. Even later ligt ook het klein hoefblad op het hoopje eten. Maartje heeft erge honger na al dat lopen en haar buikje rommelt. Ze wil niet meer wachten op Sterre, die nog heerlijk ligt te slapen en erg ver weg is van de echte wereld. Zachtjes duwt Maartje haar neusje in Sterres flank. Met een "prrrr" wordt Sterre wakker. Ze strekt haar pootjes en geeuwt. "Goeiemorgen slaapkopje!" piept Maartje. "Goeiemorgen Maartje!" piept Sterre slaperig terug. "Ik heb heerlijk geslapen hier! Heb jij goed kunnen slapen?" "Ja zeker!" piept Maartje terug. "Totdat ik wakker werd van een duif... Maar Sterre! Ik ben alvast naar buiten gegaan en heb wat voedsel kunnen vinden in het weiland hier!" Sterre antwoord: "Fantastisch Maartje! Wat bof ik met een maat zoals jij!" Maartje begint te stralen als ze proeft hoe lekker het allemaal is en wanneer ze Sterre vol blijdschap ziet beginnen aan een duizendblad-stengel. Een paar blaadjes later zitten ze allebei zó vol, dat ze geen paardenbloem meer kunnen zien. "Maartje?" vraagt Sterre, "We hebben wel veel eten over, het is toch zonde om dat hier te laten liggen! Kunnen we niet allebei een beetje dragen? Dat we het meenemen en als we weer honger hebben kunnen opeten?" "Dat lijkt me een uitstekend idee Sterre!" piept Maartje terug. "Ik neem de duizendblad, het kleinhoefblad, de zuring en de weegbree. Doe jij de rest?" En daar gaan ze dan. Weer aan de wandel. Jammer genoeg hebben ze nog niet gezien dat er een eindje verderop veel drijfzand ligt...
"Sterre? Ik heb eigenlijk alweer honger gekregen..." piept Maartje naar Sterre. "Ja? Ik heb nu geen honger maar als ik al ons eten zo zie..." piept Sterre terug. "Laten we het dan maar opeten, hoeven we ook niets meer te dragen. Het loopt trouwens helemaal niet fijn met al die blaadjes in je mond." Het duurde niet lang tot alle blaadjes op waren. "Sterre, ik vond het heerlijk! Laten we nu maar snel verder lopen, willen we nog van dit grote weiland af. Met hoge moed gaan ze weer op pad. Maartje maakt gaat van blijdschap popcornen! Sterre moet er eigenlijk wel om lachen. Om die popcornende Maartje! Heel veel voetstapjes later, merkt Sterre dat er iets niet helemaal klopt. De grond ruikt anders en het veert mee. Ze werpt een blik op Maartje en ziet aan Maartjes gezicht dat Maartje het ook merkt. "Ehh, Maartje??" piept Sterre terwijl ze naar de grond wijst. "Volgens mij gaat er iets niet helemaal goed!" Maartje wilt antwoord geven, maar voelt hoe haar achterpootjes wegzakken in de grond. "STERRE! HELP! HELP!" Sterre schrikt zich kapot en pakt de voorpootjes van Maartje vast. "MAARTJE! HOU VOL!" piept Sterre. Ze trekt en gebruikt al haar kracht. Tot grote schrik voelt Sterre hoe ze dichterbij het gat met veel drijfzand komt. "Sterre..." piept Maartje. Sterre kijkt in Maartjes diepe bruine ogen vol angst en verdriet. Maartje gaat verder: "Laat mij maar los, red jezelf, het drijfzand is te sterk..." "NEE MAARTJE! NEE!" piept Sterre. Sterre voelt hoe Maartje haar pootjes terug wil trekken, maar Sterre laat niet los. "IK LAAT JE HIER NIET ACHTER MAARTJE! Ik kan niet zonder jou... We zijn samen vertrokken en we komen ook weer samen thuis! STOP MET DIE POOTJES TERUGTREKKEN! WE KUNNEN DIT!" Sterre maakt zich klaar en geeft een keiharde ruk aan Maartjes pootjes. Maartjes middel is al boven het drijfzand uitgekomen. "JA! Kom op Sterre! Nog één keer!" piept Maartje. Sterre voelt hoe haar pootjes zwaar worden en hoe de energie uit haar lijfje wordt gezogen. Ze maakt zich klaar en trekt nog een keer keihard. Maartje vliegt het drijfzand uit. Door de harde ruk liet Maartje van schrik los en is zo het drijfzand 'uitgevlogen'. "Ocherm! Maartje! Heb je je bezeerd?" piept Sterre. Gelukkig krabbelt Maartje snel weer overeind. "Nee hoor!" piept ze terug. "Sterre... Ik was oprecht bang dat ik jou en deze wereld ging verlaten..." "Gelukkig ben je er nog!" piept Sterre terwijl ze ziet hoe er een traan over Maartje haar wang rolt. Sterre loopt op haar af en geeft Maartje een dikke knuffel. "Oh Maartje toch. Eerst werd je bijna aangereden en nu dit.." piept Sterre. Maartje voelt hoe ze haar tranen niet in kan houden. Daar staan ze. Sterre en Maartje. Niemand weet hoelang ze elkaar al aan het omhelzen zijn. En niemand zal weten wanneer ze er weer mee ophouden.
