Incomplete [Completed]

Final

Zawgyi

တီ~

ခံုေပၚမွာတင္ထားေသာစက္ဆီမွၾကားေနရေသာအသံႀကီးႏွင့္အတူ တန္းေနေသာႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေၾကာင့္ဆရာဝန္ေရာနပ္စ္မ်ားပါ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။

*၂၀၀ ဂ်ဴးလ္ shock💢

------

*၂၅၀ ဂ်ဴးလ္ shock💢

စက္႐ိုက္လိုက္တဲ့အသံတိုင္းမွာကိုယ္လံုးကေျမႇာက္တက္လာေပမဲ့ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကတက္မလာ။ဆက္လုပ္ဖို႔ အားေလ်ာ့
လိုက္တဲ့ေနာက္မွာ ဆရာဝန္ႀကီးကေခါင္းခါျပသည္။

Arnyiyaaa!!!!!

"မင္ယြန္းဂီ!!!!ျပန္လာခဲ့လို႔ဆိုေန!!!!"

.

.

.

.

ေဆးရံုကုတင္မွာလွဲေလ်ာင္းေနတဲ့သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သူမအနည္းငယ္ေတာ့စိတ္သက္သာရမိသည္။ႏွလံုး႐ုတ္တရက္ျပန္ခုန္လာခဲ့တဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ကိုလက္လႊတ္ရမယ့္လမ္းကေနလြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ။

"ဆူဇန္နား...သမီးလက္ေမာင္းကဒဏ္ရာေလးေဆးထည့္ၾကမယ္ေလ"

အေမတို႔ကဘူဆန္ေရာက္ေနလို႔ ခ်က္ခ်င္းလိုက္မလာႏိုင္ေပမဲ့
အစ္ကို႔အေမက သူ႔ကိုပါေသခ်ာေစာင့္ေ႐ွာက္ေနသည္။သားေလးကိုဆံုးရံႈးလိုက္မလိုျဖစ္တုန္းက သူမ႐ူးမတက္ခံစားေနရတာကိုသူကိုယ္တိုင္မ်က္ျမင္ပင္။

"သူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမယ္ အန္တီ"

"အန္တီေစာင့္ေပးမွာေပါ့ကေလးရယ္ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္႐ွပ္ထိတာဆိုေပမယ့္ ေဆးထည့္ရမွာေလ လိမၼာတယ္ေနာ္
သားေလးလည္းသမီးနာေနတာကိုျမင္ရင္စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူးေလ...သြားထည့္လိုက္ေနာ္"

"Nae..."

Incomplete🌹

"အဆင္ေျပသြားမွာပါဟာ....ေနာ္"

"Kai Ah....ငါတကယ္အဆင္မေျပဘူးဟာ...အိုပါးကို ဒီအတိုင္းမလႊတ္ေပးႏိုင္ဘူး အာညီး ငါမလႊတ္ေပးဘူး"

ကိုယ္မ်က္ရည္ေတာင္မက်ႏိုင္ေတာ့တာ တစ္ပတ္ေလာက္႐ွိၿပီလို႔ေျပာရမလားပဲ။ငိုဖို႔ကိုမ်က္ရည္မက်န္ေတာ့တာလို႔​ေျပာရင္ပိုမွန္မလား။