HER ŞEYİN DÜZELECEĞİNE İNANMIŞKEN

İÇİMDEKİ ACI

Aras ,sessiz ve suskun bir sekilde bana bakıyordu ,bunu hissedebiliyordum işte ,benim hikayem bu diye söylendim acımıştı bana ve üzgünce ne diyebileceğimi bilemiyorum, dedi bir şey demene gerek yok şu bana acımışça bakmayı kesmen yeterli dedim yok öyle bir şey diye mırıldandı ,peki şuan seviyor musun, diye sordu çok önce den evet ama şimdi yok bazen müzik dinlediğimde tek aklıma gelir, oda onu sevdiğimden değil ha bana yaşatığı bu acı hissten istemsizce de o yaptıkları gelir o kadar yoksa o diye bir şey tamamen kalmadı insan inanınca bitiriyorda vayy be !dedi ve bir sigara yakıp uzatı peki "onun için neden kendini üzüyorsun, neden insanlara şans vermiyorsun?" dedi ,belkide yeterince güvenmediğimdendir veya tekrardan kaybetme, acı çekme korkusundandır ,dedim denemeden bilemesin dedi, anlamıyor kimse beni sende anlamadın işte ne yaşamışsın ki ,Aras sen denemeden bilemesin diyorsun ben sandığın kadar güçlü biri değilim sadece insanlara güçlü bir kızım imajında bulunuyorum her gün ağlıyorum her günüm diğer günlerimden daha da berbat geçiyor, hep yalandan gülücükler saçıyorum ama her gün daha da daha da yıkılıyorum ,Aras sustu, ve bir kaç dakika ortamı büyük bir yanlızlık kaplamıştı ,sonra sessiz bir şekilde" biliyor musun? sen bana beni hatırlatıyorsun" diye, söylendi benim de çok güzel bir hayatım yok sandığın gibi biride değilim, hani diyorsun ya Aras sen ne yaşamısınki ben sana anlatayım ben ne yaşadım bundan 4 yıl önce çok güzel bir hayatım vardı, herkes gibi bende mutluydum, bu senin yaptığın sahte mutluluktan bahsetmiyorum ha! gerçek olan mutluluktan bir gün abim ,kardeşim, annem ve babam yolculuğa çıkmıştık, Ankaraya doğru teyzemler orada yaşıyorlardı , eee tabi ben o zamanlar hastaydım, gitme sebebimiz Ankarada tedavi oluyordum, ne hastalığı dedim biraz sustu ve lösemi dedi çok şaşırmıştım, aklımı okur gibi işte bende böyle şaşkındım ,her neyse bir hafta boyunca orada kaldık tedavi süreci boyunca teyzemlerdeydik, işte tedavilerim falan iyi ilerliyordu, bir sorun yoktu stresten üzüntüden uzak durmam gerektiğini falan söyledi, 3 ay sonra ise tekrardan gelmemi istediii onayladık , her şey iyi , hoş benden çok babam sevinmişti ,sarılıp başımı öptü, ben benim oğlum güçlüdür demiştim diye söylendi, o zamanlarda 15 yaşındaydım ha küçüktüm mutlu bir şekilde çıktık hastaneden arabaya doğru ilerliyoruz ,annemlerde teyzemde benle babam tek gitmiştik, hastaneye neyse teyzemlere gitmek için yola çıktık arabada babam ile mutluyuz baba oğul şakalaşıyoruz sonra bir an tek hatırladığım o kazaydı ,kaza yapmıştık araba berbat olmuştu, ordan sağ kurtulmak mucize gibi bir şeydi, bayılmıştım sonra bir ara hafiften gözlerim açıldı, kendime geliyordum ambulansın fren sesleri ,insan sesleri bağrışlar ,duydum hala olanları anlamamıştım, sonra tamamen kendime geldim ufak sıyrıklar tek vardı bende ama babam eli elimin üstünde cansız bedeniyle kıbırdamıyordu ,bile baba uyan dedim, açmadı yine baba korkuyorum ne olur uyan hiç cevap yok tabi Aras bunları anlatınca gözlerinden yaşlar usulca dökülmüştü bende o an çok kötü olmuştum.