HER ŞEYİN DÜZELECEĞİNE İNANMIŞKEN

ÜZÜNTÜM

Sonra babamda ses yok, o an dünya durdu sanki her şey benim suçumdu, benim orada tek aklıma gelen babamın beni öpüşü ve kahkalarımızdı, bir dahada olmadı zaten öyle bir gülüş hep  kendimi suçladım eğer ben hasta olmasaydım... neyse işte bunların hepsinin sebebi bendim, tek ben sonra o acıyla büyümeye başladım, hastalığım ilerledi tedavi görmek istemedim ,tek isteğim ölmekti ama arkamda sevdiğim insanlar vardı  sonra sırf onlar için mücadele edip ,yendim hastalığı geçenlerde yine belirtileri oldu, hastaneye gidip tahlilerimi yaptırdım, bakalım artık ne olacak bilmiyorum işte benim hikayemde bu Arasa olan acımı üzüntümü anlatamam o kadar acıya nasıl katlanıpta bugün bu kadar güçlü diye şaşırmıştım, hayranlık duyduğu adamı kaybetme hissi çok kötüydü, herhalde ben annemi kaybetseydim dayanamazdım, annemi herkesten her şeyden çok seviyordum, annem benim hayatımda gördüğüm en güçlü kadındır, zorluklara karşı dağ gibi duran pes etmeyen şefkat dolu, bir kadın küçük yaşlardan beri hayranlık duyduğum tek kadın ama  annemi bile çok sevince kaybetmekten korkuyorum  hani derler ya ALLLAH der ki kimi benden çok seversen onu senden alırım ve ekler onsuz yaşıyamam deme seni onsuzda yaşatırım ama ALLAHIN emanetini bu kadar çok seven bir insan kim bilir yaratanını nasıl seviyordur ,kendi kendime bir şeyler düşünüp duruyordum ,çok derine dalmıştım o an annemi hayal ettim ,gözlerimin dolduğunu hissetim kafamı yukarı kaldırıp göz yaşımın akmamasını engeliyordum, Aras Açelya diye seslendi  "iyi misin?" diye sordu "iyiyim" dedim peki sen" iyi misin? " diye sordum" ben iyiyim merak etme sen beni" iyi olmadığı halde iyiyim diyordu, ben gibi  o kadar alıştırmışız ki kendimizi iyi olmadığımız halde iyiyim kelimesini kulanmaya ...