HER ŞEYİN DÜZELECEĞİNE İNANMIŞKEN

OKUL

Sabah çalar saatin çalmasıyla irkilmem bir olmuştu. Erken sabahın köründe uyanmak tam bir işkenceydi ,benim için ; dersim saat 8.00 de başlıyordu, kalkıp siyah dar kot pantolonu mu ve siyah tişortümü üstüme geçirip çantamı alıp çıkmıştım, otobüs durağına doğru yönelmiştim ,evim ile okulum arasında baya uzun bir mesafe vardı , bu çok zordu insanı baya uğraştırıyordu, otobüs beklerken insanların bana bakması tam bir aptalık anlamıyorum , hiç bir zaman anlamıyacağım sanırım ,bu saçma bakışlara ne gerek duyduklarını, otobüsün gelmesiyle otobüse bindim ,hiç bana göre bir ortam değildi, oldukça kalabalık ve bu durum beni çok rahatsız ediyordu, yolun bir an bitmesini dileyerek okul çantamın ön kısmındaki küçük fermuarı açıp kulaklığımı çıkardım ve kulağıma taktım müziğin bana eşlik etmesiyle okula varmıştım, tam ineceken siyah gözlü esmer bir çocukla istemsizce göz göze geldim, iri yapılı bir çocuktu ve bakışlarının üzerimde olduğunu hissedebiliyorum, çocuğa hiç bakmadan okula doğru yönelmeye başladım ,bir an önce derse girip dersin bitmesini ve hemen eve gitmeyi umut ediyordum ,arkamda kavga seslerinin gelmesiyle aklımdaki düşünceleri yok edip arkama baktım, bu kavga eden çocuk sanırım az once otobüsten inerken göz göze geldiğim çocuktu ve sanırım bizim okuldaydı; çünkü okul kapısında kavga ediyordu, sade ,siyah giyinmiş güzel bir görünüşü vardı, peki bu benim umrumdamıydı, tabikide hayır, önümü dönüp tekrar yürümeye başlamıştım ,saat 8.15 geçiyordu, koridorda sesiz adımlarla sınıfa yöneldim, kapıyı çalmayı sevmezdim fakat bu bir saygıydı, kapıyı tıklatım içeri girdim Zehra Hocanın bana anlamsız bakışları üzerimdeydi; "nerdesin, saaten haberin varmı?" sorusunu bana yönelti, sorusunu cevaplamadan duvar kenarı en araka sıraya yöneldim ve oturdum ,sınıftaki insanların cevap ver anlamında bakışları beni rahatsız ediyordu, hiç birini takmayarak kafamı sıranın üzerine koyup uyuyacaktım veya dersten çıkacaktım ,bu hoca kendini ne zanediyordu ki yapması gereken gelip dersini anlatıp çıkmasıydı, nerde ne yaptığım onu ilgilendirmezdi, sınıfta anlaştığım sevdiğim tek bir insan vardı; Zeynep, gelip yanıma oturdu sınıftakileri takmamamı söyledi, kafamı salayarak onayladım onu ders zili çalarak herkesin yanıma gelip;" neden hocaya cevap vermedin?" diye sordular ve yine sorularını cevaplamadan çantamı alıp sınıftan çıkmıştım, sonuçta yok yazılmıştım, onun içinde okulda durmamın bi anlamı yoktu ve tabikide bu saate eve gitmiyecektim, sesiz bir parka gidip orada biraz oturacaktım, okulun az ilerisinde huzur parkı diye bir park vardı, adı gibi huzur vere bilseydi keşke..