HER ŞEYİN DÜZELECEĞİNE İNANMIŞKEN

YALNIZLIK

Yalnızlığı seven biriydim içime kapanık olmak hoşuma giderdi. Bu bana  huzur verirdi boş olduğum zamanlar da çoğunlukla kitap okuyarak geçirirdim; çünkü kitaplar bana iki yüzlülük yapmadan  görevlerini hatırlatırlardı. Okuduğum kitaplar çoğunlukla acı,aksiyon üzerineydi ,mutlu sonlara hiçbir zaman inanmamişimdır, bilmem belki de mutluluğu daha önce hiç tatmadığımdandırki  saçma geliyor, insanların sana değer verdiğini zannetmek önemsendiğini sanmak tam bir aptalca bunun için olabildiğince insanlara soğuk ve uzak davranırdım. Bu beni mutlu ederdi neyse lise 3'e gidiyordum okulla aramın iyi olduğu pek söylenmez okulu sevmezdim ama buna mecburdum aslında okumayı severdim sadece insanları görmek beni mutsuz ederdi. Bu yüzden okuldan soğumuştum. Uykuyu çok severdim, uyuyupta bir daha hiç uyanmamak içinde çok aminler okumuştum  ama bu olmuyordu sürekli uyumak beni mutlu ederdi ,çekmeceyi açıp çekmeceden kulaklığımı çıkarıp kulağıma takarak kitaba başlamıştım. Müziğin bana eşlik etmesiyle kitabımı açıp başlamıştım. Okuduğum kitaplar bana herşeyi unuttururdu bir uyku gibi kitap okuyunca sanki o kitabın içindeki bir insan gibi uzaktan her şey  izleyip yaşıyordum kitap çok hoşuma gitmişti ama sanırım daha fazla okuyamayacaktım, kitabın verdiği yorgunlukla göz kapaklarım ağırlaşmıştı ve yorgun bedenimi yatağın üzerine bırakıp uyuya kalmıştım. Annemin Açelya diye seslenişleriyle uyanmıştım ,hadi yemeğe yemiğeceğimi söylemiştim ama sanırım fazla ısrarcı olmamıştı, hadi yemeğe diyorum diye seslendi kalabalığı sevmediğimi söylemiştim. Annemde bunu çok iyi bilirdi, mecbur kalmadıkça kalabalıkta yemek yemezdim her zamanki gibi annem yemeğimi mutfak masasının üzerine koymuştu. Hemen gidip bir kaç bir şey atıştırıp yatağıma geçip uyumak için direniyordum buna ihtiyacım vardı hemen mutfağa yönelip bir kaç bir şey atıştırıp odama geçmiştim kendimi uykunun kollarına bırakıp uyumaya başlamıştım.