Eyes Of Love

Chapter 10

Naging matamlay ang buong maghapon ko. I still can't digest the fact that Emman only lives in my dreams, hindi siya totoo, there's no chance that we will meet here in real world since there's no Emman after all.

Nakakapanlumo, why do I need to fall inlove with somebody who's not real?

Should I need to stop my feelings which continuously developing for him?

Paano ko pipigilan? Eh ngayon pa nga lang na hindi kami magkasama, sobrang namimiss ko na sya?

Eh sa tuwing maririnig ko ang boses niya, wala na, inlove nanaman ako..

There's so much pain in my heart but I can't express it. Pabigat lang nang pabigat ang nararamdaman ko, hindi magawang makaiyak. Minsan naiisip ko, if our story doesn't have a 'happily ever after.. Why does it needs to start with 'a once upon a time?

The dinner came and dad fulfill his promise, kasama namin sya ngayon. Matamlay pa din ako, but I tried my very best to hide my sadness..

The three of us ate quietly, sobrang tahimik to the fact that you will only here the untensils we use to eat, until daddy started to speak.

"Tahimik ang birthday girl ah?" he said habang patuloy sa pagkain.

Napangiti nalang ako nagsimula nang kumain ulit.

"Hay nako daddy, ganun talaga 'pag dalaga na ang baby girl, one week na lang anak and 17 ka na!" sagot ni mommy na may kahalong excitement at pang-aasar.

"Do you want us to set up a party here or labas nalang tayo~" dad asked me.

"No need dad, 17 na din naman ako. I just want to relax with that day, hindi na po kailangan maghanda."

Matapos kong magsalita ay muli kaming natahimik.

"Anak, is there something bothering you?"

"Mommy wala po, siguro po part ng puberty stage, you don't need to worry about me, I'm fine."

As I speak every single word, there's something in my chest na gustong lumabas, gustong gusto ko na magsabi pero hindi pwede, I should handle this all by myself.

After I finished my food, agad na akong nagpaalam sa aking mga magulang at pumasok sa aking silid.

I think, I am not ready to meet him for today but I have to, hindi ko alam ang mangyayari but I will trust everything to the future, kung anong mangyari, tatanggapin ko.

For the 7th time, I closed my eyes and entered Emman's world once again.

Someone sat beside me and he grabbed my hand. Hinalikan nya ito at hindi binitawan.

"Emman, umasa na ako. Akala ko posible. Haha. Akala ko totoo ka na eh." hindi ko na napigilan ang mga luha ko nang magsimula akong magsalita.

"porket ba hindi ako nag-eexist sa world mo hindi na ako totoo?" he answered.

"Sheena, I may not exist in your world, pero ang tadhana ang gumawa ng paraan para magkita tayo, magsama tayo, dito, sa mundo natin." dagdag pa niya.

Nagpatuloy siya sa pagsasalita at patuloy naman ako sa pag-iyak. He keeps on encouraging me, pilit kong nilalabanan ang sarili ko na maniwalang hindi siya totoo, pero sinasabi ng puso ko na totoo siya.

"Ang daya-daya naman kasi, akala ko paadvanced birthday gift na eh. Bakit kailangan tayo paglaruan ng tadhana? Bakit kailangang ibigay nya sakin yung taong hindi ko kayang bitawan pero hindi ko pwedeng makasama sa normal na paraan?"

"Baby, don't feel sad. Nandito pa rin naman ako diba? The fact that we met each other, I consider it a gift already." he told me as he touched my cheeks.

"Ano bang gustong birthday gift ng baby ko? Tsaka kailan ba yung birthday mo?" dagdag niya habang ipinalibot ang kaniyang braso mula sa aking likuran.

"one week nalang, tatanda na naman ako." sagot ko habang tinutuyo ang luha sa mga mata ko.

"So, ano ba ang greatest gift na gustong gustong gustong gustong makuha ng baby ko, pwera syempre dun sa crush nyang si Emman.." buong pagmamalaki nyang tanong, napakahangin talaga, but he made me laugh as he ask this question.

"All I want is to see your smile. Kahit sandali lang, gusto lang kitang makita, that's it, simple, pero imposible, kasi bulag ako." naging emosyonal ako sa tugon kong ito.

He grabbed my hands at unti-unting inilapit mula sa mga mukha niya.

"Baby, nakasmile ako, can you feel it?" inilibot niya ang kamay ko sa kaniyang mukha, mula sa kanyang panga, unti-unti nyang iginiya ang aking kamay, papunta sa pisngi, hanggang sa kaniyang mga labi. Ipinaramdam niya sa akin ang mga ngiti niya and a sudden current entered my body.

"Advance Happy Birthday my Princess, always remember, I may not exist in your world, the destiny made this world for us. Hindi man pareho ang mga mundo natin, pareho naman nating mahal ang isa't isa, and I promise you, that nothing will change.I will continue to love you more each day. I love you, always remember that."

Napakapit na lamang ako sa mga kamay niya na nakahawak sa pisngi ko at hinalikan ko ang mga ito. Tinuyo niya ang mga luha sa mata ko and gave me a soft kiss to my forehead, down to my nose, to my cheeks, and a longer kiss on my lips. Nawala lahat ng mga pag-aalinlangan ko at muli kong ibinigay ang buong tiwala sa kaniya.