GÖLGESİZLER

7. Bölüm: Bay ve Bayan Yalnız

BU BÖLÜM VE SONRAKİ BÖLÜMLER DÜZENLENME AŞAMASINDA OLDUKLARINDAN, OKUYUCULARIN KİTABA ARA VERMESİ ÖNEMLE RİCA OLUNUR.

Bölüm şarkısı: Toygar Işıklı-Korkuyorum
Ceza-Suspus
Ahmet Kaya-Başım Belada

Kesinlikle uzun zamandır yazmaya çalıştığım, ve yazıp yazmamakta kararsız kaldığım bir bölüm bu. Yazarken öldüm öldüm dirildim, normalde bunu bölüm sonuna yazardım ama uyarı vereyim dedim, arada soluklanıp da oku. Ölüp ölüp dirilme. :DDDD

7. Bölüm: Bay ve Bayan Yalnız

*Uyku alemine hoş geldiniz. Tüm uyanışlar iptal, tüm özgürler de tutsak edilmiştir.*

"Sen benim eşyalarımı mı karıştırdın?" diye sordu sinirle. Yüzündeki şaşkınlık tamamen silinmişti. Ve ben bu sorusuyla çıldıracak raddeye gelmiştim.

"Gerçekten tek sorunumuz, beni kaçıran bir adamın kim olduğunu öğrenmek için eşyalarını karıştırmamda mı!?"

"Evet!" dedi hiddetle ve yanıma gelip montunu aldı, elimdeki cüzdanını ve kimliğini de sertçe çekti benden. Geçen her saniye daha da sinirlendiğimi hissediyordum.

"Neyimsin sen benim!?" diye bağırdım kapıdaki polisleri umursamayarak. Hiç bekletmeden, "Hiçbir şeyim!?" diye bağırarak yanıtladı sorumu.

Dizlerimin titremesi belli olmasın diye ayağa kalkamıyordum, yapmak istediğim şey karşısında güçsüz düşmeden ondan hesap sormaktı. Ama gergin yüz hatları bana hiç de yardımcı olmuyordu. Etrafı kızarmış kahverengi gözleri de...

Sanırım, korkuyordum.

"Sen kimsin ki bana hesap soruyorsun!?" diye çıkıştığında uğradığım tepki ile şaşkınlığıma engel olamadım.

"Kaçıracak kadar beni kafana taktığına göre, sen gayet de iyi biliyorsun kim olduğumu!"

Sesime hakim olmam gerekiyordu.

Ama yapamıyordum.

"Dinle Feyruz," dedi yumruk yaptığı sol elinin işaret parmağını yüzüme doğru sallarken. Kaşları çatılmıştı. Kaşlarımı çattım. "bu hikayedeki kötü çocuk benim. Ve sana her an zarar verebilirim, hayatın hiç de güvende değil. Seninle nasıl tanıştığımda umurumda değil!"

Dizlerimi titreten korku, kalbimin hızını arttırmaya ant içmişçesine çoğaldı âdeta.

"Hem eminim ki, korkunç bir şekilde hayatına giren tek insan da ben değilim. Son insan da olmayacağım. Yaptığım her hareketi sorgulama artık, bana hesap sorma yoksa senin için hiç de iyi şeyler olmaz."

Beni açık şekilde tehdit ediyordu.

Ama susmama sebep olan şey, ettiği tehdit değildi. Sarf ettiği o cümle hiç durmadan tekrar ediyordu ki kendini zihnimin içinde.

Hem eminim ki, korkunç bir şekilde hayatına giren tek insan da ben değilim.

Başımı delicesine iki yana salladım, kesinlikle Deniz ile tanıştığım günü hatırlamak istemiyordum. Her ne kadar bunları karşılaştırmak bana acı verse de, Baran'la tanıştığım şekilden daha da korkunçtu Deniz ile tanışma hikayem. Ve o anlar gözümün önüne her geldiğinde, yaşlar gözüme hücum ediyor, boğazım kuruyordu.

Şimdi olduğu gibi.

Ağzımı açtığım anda hıçkıracağımı biliyordum, üstelik bu haldeyken Baran'a bağırıp çağırmam beni daha da fazla yormaktan başka bir şeye vesile olmayacaktı.