Wie Van De Twee?

Hoofdstuk 5

Met een zucht bel ik aan. Waarom ben ik hier eigenlijk? Ik sta voor de deur van Harry's huis, te wachten tot hij opendoet. Wat bezielde mij om hierheen te komen? Ik zat vanochtend aan tafel. Latisha was niet thuis, blijkbaar was ze blijven slapen bij haar date. Ik moest meteen aan eergisteren denken, met Harry. Hoe leuk het was. En dat hij het leuk zou vinden om weer eens af te spreken. En nu sta ik hier. Ik tik met mijn voet op de grond. Ik wacht nu al twee minuten, en hij heeft nog steeds niet open gedaan. Ik grinnik om mezelf. Je had hier nooit moeten komen. Je zet jezelf  alleen maar voor schut. Op naar huis, Demi. Ik wil net weglopen, maar opeens gaat de deur open. Harry staat in de deuropening. Zonder shirt. Hij heeft alleen zijn jeans aan. Ik voel mijn mond opengaan. Meteen doe ik hem weer dicht. Ik voel alle vlinders door mijn buik vliegen. Harry glimlacht als hij ziet dat ik het ben. 'Hey', zegt hij. Ik probeer hem recht in de ogen te kijken, in plaats van naar zijn sixpack. Maar dat is moeilijk, voor zo een gespierd iemand als Harry. 'Hey', antwoord ik verlegen. Ik voel dat ik bloos. Er valt een stilte, een ongemakkelijke stilte. 'Sorry dat ik zo laat opendoe, ik lag nog  te slapen', zegt hij om de stilte op te vullen. Ik lag nog te slapen. Natuurlijk. Waarom ben ik ook niet wat later gekomen? Of, eigenlijk had ik helemaal niet moeten komen. Het is alleen maar ongemakkelijk. Je kan zien dat hij net uit zijn bed komt. Zijn haren staan warrig. En als nog zit het goed. Hoe is het mogelijk. 'Oh, sorry', is het enige wat ik kan zeggen. Wat genant. 'Geeft niet', knipoogt Harry. 'Dus..kan ik iets voor je doen? Of kom je gewoon zomaar', vraagt hij. Ja. Hij kan zeker iets voor me doen. Mij vastpaken en zoenen. NEE! Wat ben ik nu weer aan het denken?! Oke, dit heb ik mij dus NIET ingebeeld. Nee. 'Ik kom gewoon even kijken hoe het me je gaat', lieg ik. Ik kom helemaal niet kijken hoe het met hem gaat. Ik wil iets leuks doen. 'Met mij gaat het prima', antwoordt Harry. 'Kom binnen'. Harry wenkt me naar binnen. Voorzichtig loop ik naar binnen en hang mijn jas aan de kapstok. Harry maakt me duidelijk dat ik kan zitten. Meteen neem ik  plek op zijn bank. Harry pakt een t-shirt en trekt hem snel aan. Van mij had hij geen t-shirt aan hoeven te trekken. 'Dus je bent hier alleen om te kijken hoe het met me gaat? Of is er ook nog iets anders?' vraagt hij met een flirterige lach, terwijl hij gaat zitten op een stoel. Ik bloos. 'Ik vond het echt heel leuk met je, eergisteren', antwoord ik. Harry glimlacht. 'Ik ook'. Hij komt naast me zitten. Met zijn linkerhand aait hij over mijn wang. Ik voel dat ik helemaal rood word. Mijn buik slaat op hol. Alleen door deze, simpele aanraking. 'Weet je dat je heel mooi bent?' Harry komt steeds dichterbij. Nee. Hij wilt me zoenen. Ik wil ook met hem zoenen. Maar het kan gewoon niet, ik wil Niall niet kwetsen. Toch kan ik Harry niet weerstaan. Zijn lippen zijn bijna bij de mijne. Dit mag niet gebeuren. 'Harry ik-'. Voordat ik mijn zin kan afmaken, voel ik zijn warme, zachte lippen op de mijne. Hij zoent mij. En ik zoen terug. Het voelt heel goed. De vlinders dansen door mijn buik. Ik denk aan Niall. Niall, mijn vriendje. Mijn lieve vriendje. Niall, die mij zijn prinses noemt. Meteen haal ik mijn lippen van Harry's lippen af. Harry glimlacht even, maar als hij mijn blik ziet, verdwijnt zijn lach. 'Sorry Demi, ik...Ik kon het niet tegenhouden'. Hij slaat zijn handen om zijn ogen. Hij hoeft zich niet te verontschuldigen voor mij. Het is ook mijn schuld. Ik zoende terug. Ik voel mijn ogen branden. Ik heb Niall bedrogen. Bewust nog wel. Ik draai me naar Harry toe en laat mijn hand door zijn haren glijden. 'Het geeft niet Harry...Ik kon het ook niet..Maar ik..Ik ben met Niall'. Ik moet bijna huilen. Harry geeft me een knuffel. 'Het geeft wel. Sorry als ik tussen jullie in kom. Ik beloof dat het nooit meer zal gebeuren'. Harry laat mij los en ik droog mijn tranen af. Waarom is het zo ingewikkeld? Waarom moet ik Harry nou leuk vinden? 'Ik denk dat ik beter kan gaan', zeg ik.

Overstuur loop ik weg van Harry's huis. Ik voel mezelf een bedriegster. Als Niall hier achter komt, gaat hij kapot. Wat moet ik doen? Ik kan niet tegen hem liegen. Dat vergeef ik mezelf nooit. Ik moet hem de waarheid vertellen. Zo snel mogelijk. Maar hoe? Ik zie het uithanbord van de Starbuck. Even koffie drinken, en daarna naar Niall toe. Meteen als ik de deur open doe, herken ik een paar mensen die aan een tafeltje zitten. Het zijn Louis, Liam, Lisa en Beau. Nee, niet Beau...Waarom moet uitgerekend Harry's zus hier zitten? Niet dat ik haar niet mag. Louis zwaait meteen naar me. Liam, Lisa en Beau kijken om. Ook zij zwaaien. Lisa wenkt mij om bij hun te komen zitten. Ik bestel een koffie en ga ook bij het groepje zitten. 'Hey! Hoe gaat het?' Louis kijkt me vrolijk aan. Hopelijk heeft hij niet gezien dat ik gehuild heb. 'Uh prima!' antwoord ik. Hopelijk klinkt het nog een beetje geloofwaardig. Ik hoor Louis praten over iets dat hij en de rest hadden meegemaakt vandaag, maar het ontgaat me helemaal. Het enige waar ik aan kan denken, is Niall. Hoe ik hem straks ga vertellen dat ik met Harry heb gezoend. 'Hoor je me? Demi?' Louis zwaait met zijn handen voor mijn ogen. Ik knik meteen. Even later staan Louis, Lisa en Liam op. 'Wij gaan. Nog even wat dingetjes doen voor het album. Demi, als je Niall ziet, wil je dan even vragen of hij ons wilt bellen? We hebben vandaag nog niks van hem gehoord', zegt Louis. Ik knik afwezig. Voordat ik het weet, zijn ze weg. Alleen Beau zit er nog. 'Waar denk je aan?' vraagt ze. Aan Harry. Ik denk aan Harry. Aan de zoen, van ongeveer twintig minuten geleden. Maar dat ga ik haar natuurlijk niet vertellen. 'Ik denk nergens aan'. Ik zucht en neem een slok van mijn koffie. Beau grinnikt en kijkt me diep in de ogen aan. 'Hoe komt het dat ik je niet geloof?'  Weet ik veel. Het is haar probleem dat ze mij niet gelooft. Weer lacht ze. Wat een irritante lach. 'Denk je niet toevallig aan...uhh Harry? Mijn broer?' Beau neemt een slok van haar koffie. Ik schrik. Hoe weet ze dat? 'Nee', antwoord ik rustig, met mijn pokerface. Ik moet haar laten merken dat ik geen interesse heb. Ik pak mijn mobiel uit mijn handtas. '6 gemiste oproepen van Niall Horan', staat er op mijn beeldscherm. Zes! Wat is er zo belangrijk dat hij mij zes keer belt, vraag ik mezelf af. Ik moet meteen naar hem toe. Ik mompel nog iets tegen Beau en ren de Starbucks uit.

Ongeduldig bel ik aan bij Niall. Meteen doet hij open. Hij kijkt me verdrietig aan, en zijn ogen zijn helemaal rood van het huilen. 'Niall!' roep ik. Ik sla hem meteen in mijn armen. 'Wat is er? Gaat het?' Met mijn duim veeg ik een traan weg. 'Kom binnen', antwoordt hij, met een schorre stem. Hij gaat zitten. 'Niall vertel me alsjeblieft wat er is!' 'De uitslag is binnen', zegt hij. Ik denk weer aan gisteren. Dat is waar ook! Zijn vader had last van zijn maag. Ik durf bijna niet te vragen wat de uitslag is. Aan Niall te zien niet erg goed. 'En?' vraag ik voorzichtig, terwijl ik naast hem ga zitten. Niall haalt diep adem. 'Hij heeft...hij heeft leverkanker', antwoordt hij zacht. Hij heeft leverkanker. De worden komen hard aan. BOEM! Zomaar, plotseling. Waarom moet Niall dit overkomen? Dit verdiend hij niet! Ik pak Niall vast. 'Niall..wat vreselijk'. Ik hoor hem huilen op mijn schouder. Zachtjes aai ik over zijn haar. Dit lijkt mij niet het moment om hem over de zoen te vertellen. Ik kan beter helemaal niks vertellen. Ik hou nog steeds van Niall. Laat ik gewoon doen alsof er niks is gebeurd, en met hem verder gaan. 'Het komt goed', fluister ik zachtjes. In de hoop dat het ook echt goedkomt. Niall stopt met huilen. 'Ik ga een paar dagen weg. Om hem te steunen'. Weer komen de woorden hard aan. Ik ga een paar dagen weg. Ik knik. Ik had hetzelfde gedaan. Maar hoe kan ik hem missen? Niet dus. Ik zie Niall's tranen weer komen, en neem hem weer in zijn armen. 'Ik zal er voor je zijn, wat er ook gebeurd', fluister ik, terwijl ik Niall dicht in mijn armen houd.