Wie Van De Twee?

Hoofdstuk 15

Gehaast doe ik de deur open, stap naar binnen, en doe hem weer dicht. Blijkbaar is Latisha er niet, want ik hoor niks. Ik moet hier zo snel mogelijk weg. Straks komt Harry me misschien achterna. Waar heb ik mijn koffer ook al weer gelaten? Ohja, in de woonkamer. Als een speer ren ik de woonkamer in en zie mijn koffer precies op de plek staan waar ik hem had gelaten. Gelukkig. Snel pak ik het handvat en trek hem de gang in. Ik chechk of ik alles in mijn tas heb. Vliegtickets, portemonnee, telefoon en natuurlijk mijn ID. Als ik alles heb, pak ik mijn koffer weer beet en trek hem de deur uit. Ik realiseer me dat dit de laatste keer is dat ik hier ben. Niet huilen. Niet nu.

Zuchtend trek ik de deur achter me dicht en loop naar buiten. Ik bel een taxi en niet veel later staat hij voor de stoep. Een kleine man met zwart haar en een scheiding kijkt chagrijnig voor zich uit. Leuk. Hij helpt me niet eens met mijn koffer in de bak te doen! Na veel moeite doe ik de kofferbak dicht en stap in de taxi. 'Waar moet u heen?' vraagt de man. 'Heathrow Airport', antwoord ik kortaf terwijl ik de gordel om me heen sluit. De man knikt en begint te rijden. Opeens hoor ik mijn mobiel. Ik heb een berichtje ontvangen. Als hij maar niet van Harry is. Ik open hem. Hij is van Louis. Huh? Hoe heeft hij in godsnaam mijn nummer? Ik begin het smsje te lezen.

DEMII WAAR IS HARRY?? ik weet dat hij bij jou is,, en ik weet dat er iets tussen jullie speelt ! hij is net weg gegaan maar hij zei niet waarheen. maar ik heb zo mijn vermoedens..niall maakt het goed btw, x lou

Met een rilling over mijn rug sluit ik het smsje. Hoe weet Louis dat er iets tussen mij en Harry is? Zou Harry dat aan hem verteld hebben? Nee, dat zou hij nooit doen. Maar Harry is dus weg...dat kan maar één ding betekenen. Ik hoor getoeter. Als dat niet....

Langzaam kijk ik achterom. Shit shit shit! Het kan ook niet anders. Die zwarte Range Rover herken ik meteen. En die bruine krullen die achter het stuur zitten ook. Harry. Harry fucking Styles.

'Meneer kunt u alstublieft wat sneller rijden? Ik heb haast'. De man gromt. 'Alstublieft?' 'Luister mevrouw, het is al druk op de weg. Ik ga niet harder rijden en dan een boete krijgen, omdat u  haast heeft. Anders stapt u maar uit en zoekt u maar een andere taxi'.

Ik zucht. Waarom zijn sommige chauffeurs zo stom? Ik kijk het raam uit en zie dat Harry inmiddels al naast de taxi rijd. Hij kijkt ook opzij en kijkt me lang aan. Ik kijk meteen weg. Ugh, waarom..waarom? Ik heb nog zo gezegd dat hij me met rust moet laten.

Ik wil niet dat hij me achterna komt. Ik wil niet dat hij weer dingen tegen me gaat zeggen, me aanraakt en me kust. Ik wil niet dat hij me tegenhoud. 'Rij harder! Alstublieft! Dit is een nood geval! Ik zal u extra fooi geven!' De man gromt weer. Ik kijk opzij. Harry rijd nog steeds naast ons. 'Vooruit dan maar', zegt de man boos.

Hij geeft volop gas en rijd alle auto's voorbij. Ik zie Harry verbaasd kijken, en we zijn hem algauw kwijt. Ik zucht blij. Yes, we zijn hem voorbij! Ondertussen zie ik Heathrow steeds dichterbij komen, totdat we er zijn.

De chauffeur stopt de auto. 'Geld graag', bromt hij. Ik zucht. Die man irriteert me echt! 'Hier'. Ik overhandig hem het normale tarief, en nog een fooi van 20 dollar. Snel stap ik uit en pak mijn koffer. Nadat ik dat heb gedaan, rijd de taxi meteen weg. 

Ik kijk rond of ik Harry ergens zie. Gelukkig, geen Harry. 

Rustig op mijn gemak loop ik naar de ingang van Heathrow. Er zijn echt heel veel mensen. Oude mensen, gezinnen met kinderen, en stelletjes. Stelletjes. Die kan ik nu even niet zien. Snel loop ik door de ingang. Wauw, wat druk. De eerste keer dat ik hier was, was toen ik van New  York naar Londen ging verhuizen. Wat een gedoe was dat. En nu, de tweede keer dat ik hier ben, ga ik weer terug. De tijd gaat ongelooflijk snel.

'Vlucht 00123 naar New York City, over 5 minuten. Gate 03', roept een stem. Gelukkig, de vlucht gaat bijna. Eindelijk van Londen af, wat ik eigenlijk niet wil. Maar ik wil Harry niet tegen komen. Ik begin naar gate 03 te lopen. 'Demi!' Ik verstijf. Die stem herken ik uit duizenden.

Ik draai me om. Ja hoor, wie staat daar? 'Harry ga weg!' roep ik. Ik loop door, maar hij pakt me bij mijn arm. 'Nee. Jij blijft hier'. Hij kijkt me strak aan. 'Geef me één hele goede reden waarom ik hier zou blijven', roep ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sla. 'Weet je wel hoe Niall zich nu voelt? Hij is de hele tijd afwezig, hij huilt af en toe en hij heeft niet eens meer zin in eten!' roep Harry.

Niet meer zin in eten? Dat klinkt inderdaad niet goed. 'Ben jij niet toevallig de reden dat ik hier moet blijven?' roep ik weer. Hij schud zijn hoofd. 'Ik weet dat het tussen ons niks zal worden'. Niks zal worden? Ik merk dat ik een teleurgesteld gevoel krijg. Nee, waarom ben ik teleurgesteld? Ik wil niks met hem. 'Maar jij en Niall horen bij elkaar. Hij is er kapot van. Hij wil zelfs stoppen met One Directoin!' 

'Stoppen met One Direction?' Ik kijk Harry ongelovig aan. 'Dat zou hij nooit doen. Dit is altijd al zijn droom geweest'.

Ik zucht, pak mijn koffer weer en draai me om, om weg te lopen. Weer houd hij me vast. 'Laat me los! Klootzak! Ik weet dat je liegt! Je wil alleen maar dat ik hier blijf, zodat je mij voor jezelf hebt. Maar dat gaat je niet lukken Styles. Mijn vlucht gaat zo, dus laat me los wil je?' Ik ruk me hard los uit zijn hand en loop weg, de gate in.

Ik kijk nog even achterom, en zie Harry nog vooruit staren. Is dat nou een traan? Wat kan jou dat schelen? Loop door. Je mist zo je vlucht. Ik recht mijn rug en loop door. Een mevrouw schenkt me een warme lach en vraagt me om de tickets. Ik geef ze aan haar en ze wenkt dat ik door kan lopen. 

Dit is het dan. Dit is het hoofdstuk dat ik afsluit. Geen Niall meer, waar ik zoveel van hou. Geen Latisha meer, die altijd mijn beste vriendin was. En geen mooie Londen. Vanaf nu is het weer gewoon New York. Ik voel dat het vliegtuig opstijgt. Ik pink een traantje weg. Ik zie Londen steeds kleiner worden, totdat ik niets meer zie. Nu kan ik niet meer terug.