Wie Van De Twee?

Hoofdstuk 13

Zuchtend draai ik de kraan van de douche dicht. Ik doe de deur open en stap naar buiten. Meteen voel ik de koudheid om me heen en krijg kippenvel. Ik pak een handdoek en sla die om me heen. Mijn blik valt op de spiegel, waar ik mezelf in zie. God, wat zie ik eruit. Ik ben helemaal bleek en er zitten wallen onder mijn ogen van hier tot Tokio.

Snel loop ik mijn slaapkamer binnen en trek wat fatsoenlijke kleren aan. Wat moet ik doen? Terug naar het ziekenhuis? Ik weet niet of ik het trek om Niall weer in in coma te zien liggen. En straks is Harry er nog. Ohja, Harry. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik kan niet meer ontkennen dat ik niks voor hem voel, maar Niall...Ik hou van hem. Vroeger leek het mij onmogelijk om verliefd te zijn op twee jongens tegelijk. Maar nu klinkt het niet eens zo onmogelijk meer.

Zuchtend draai ik mijn haar in een knot boven op mijn hoofd. Opeens hoor ik de deur open en dicht gaan. 'Latisha?' roep ik. Geen antwoord. Snel loop ik mijn kamer uit om te kijken wie het is. Inderdaad, het is Latisha. 'Waar was je?' Ze haalt haar schouders op. Lekker dan, ze is boos op me. 

Ik ga naast haar zitten. 'Ben je boos op me?' vraag ik zacht. Latisha schud haar hoofd. 'Daar lijkt het anders wel op'. Ik weet precies wanneer ze boos op me is en wanneer niet. 'Ugh..Demi. Ik ben niet boos op jou, maar op mezelf. Ik begrijp volkomen waarom je wilde dat ik weg ging. Ik had gewoon....ik ben geen goede vriendin voor je geweest de laatste tijd, en dat spijt me'. Ze zucht.

'Oke, als het je spijt, dan is het goed'. Ze kijkt me glimlachend aan. 'Ik beloof dat ik vanaf nu altijd voor je klaar zal staan!' Ik glimlach ook en geef haar een knuffel. 'Ga je straks nog naar Niall?' vraagt Latisha. De vraag komt als een klap aan. Zovan; 'ohja, die is er ook nog'. 'Ik weet niet', antwoord ik. Ze knikt.

'Ehm, ik moet nog even iets doen', zegt Latisha geheimzinnig. Ze kijkt me grinnikend aan. 'Wat dan?' 'Zie je zo wel', grinnikt ze. Ze trekt haar jas en schoenen aan, zegt nog even gedag en loopt dan de deur uit. Wat zou ze gaan doen? Niet dat het me heel veel uitmaakt. Het maakt me meer uit dat ik nu alleen ben..

Na de zoveelste zucht pak ik mijn telefoon. Even op twitter kijken, wat ik echt al eeuwen niet heb gedaan. Meteen zie ik mijn mentions bomvol zitten.

'@cuteNialler: Ohmygod, @DemiM , wat een fucking slet ben jij!'

'@NemiForeverx: @cuteNialler stop met haten, ze is geen slet, geloof niet alle roddels, totdat ze zelf bekend maken dat ze uit elkaar zijn! #NemiForever'

'@1Daddict: kan niet geloven dat @DemiM @NiallOfficial zoiets aan doet'

'@HoranBoo_x: Stay Strong @NiallOfficial , she doesn't deserve you! One day you'll find your REAL Princess im shure <33'

'@LoveAbout1D: STOP HATING @DemiM , SHE LOVES NIALL OKAY, NEMI = REAL LOVE! stop making Niall sad, or i will cut you! #NemiForever'

Mijn hart gaat tekeer. Ik krijg allemaal haat! Natuurlijk niet allemaal, er zitten wel lieve reacties bij, maar zeker 85% is haat. Ik voel meteen de tranen weer komen. Natuurlijk haten ze mij. Ik heb die schattige Ier gekwetst, en hij weet het zelf niet eens. Wat moet hij wel niet denken als hij straks uit coma raakt? Als hij uit coma raakt...

Ik hoor de bel. Zachtjes ren ik er heen en doe de deur open. Nee he. Harry.

'Mag ik binnenkomen?' vraagt hij serieus. Hij probeert naar binnen te lopen maar ik hou hem tegen. 'Wat wil je?' vraag ik stug. Harry zucht. 'Ik wil even met je praten. Dingen rechtzetten'. Dit keer lukt het hem wel om binnen te komen. Geïrriteerd doe ik de deur dicht. Ik heb helemaal geen zin om met hem te praten.

Alsof hij thuis is gaat Harry op een stoel zitten. 'Wees eerlijk tegen me. Ben je verliefd op me?' vraagt hij nerveus. Oke Demi, dit is het moment. Vertel het hem. Zeg nou dat fucking woord. 'Ja'. 

Ik zie dat hij begint te blozen. 'Nu je het antwoord weet kan je weer gaan, neem ik aan?' Ik sla mijn armen over elkaar. Hoe eerder hij weg is, hoe beter.

Zachtjes komt hij van de stoel af en loopt naar me toe. Hij gaat toch niet doen wat ik denk dat hij gaat doen? Waarschijnlijk wel. Ik zie het aan zijn blik.

Langzaam gaat zijn hand naar mijn wang. 'Alsjeblieft, niet doen'. Fluister ik. 'Zie je het dan niet? Wij horen bij elkaar, Demi'. Zachtjes kust hij mijn voorhoofd. Aan de ene kant vind ik het fijn, maar ik wil het niet. Echt niet. Ik schud mijn hoofd. 'Nee. Ik hoor bij Niall. Dit gaat wel over'. 'Nee, dit gaat niet over. Niall was zegmaar, een soort hulpmiddel. Zodat wij bij elkaar zouden komen'. WAATT??? Hoe durft hij zoiets te zeggen? 

'HOE DURF JE NIALL EEN 'HULPMIDDEL' TE NOEMEN?' schreeuw ik. Zo te zien schrikt Harry. Hij dijnst achteruit. 'Hij is wel degene waar ik verliefd op ben, waar ik van hou. Jij bent maar een crush, dat is niet voor altijd oke! Niall en ik wel! Dus donder op, ik hoef je niet meer te zien'. 

Hij is spraakloos. Mooizo, dat was nou net de bedoeling. 'Oke, best. Als jij denkt dat je gevoelens voor mij zullen verdwijnen, dan is dat jouw probleem. Maar kom niet bij me huilen als jij en Niall uit elkaar zijn!' 

'Uit elkaar? Hoezo uit elkaar? Hij houd van mij!' 

'Ja, nu nog wel, maar wat als hij die foto's van ons ziet? Zoenend? WAT DAN DEMI? HOUD HIJ DAN NOG STEEDS VAN JOU?'

'Die krijgt hij niet te zien', antwoord ik zacht. Harry lacht.

'Ohnee? Die foto's zullen voor een tijdje blijven verschijnen. In tijdschriften, op het internet, in tv-shows. Daar ontkom je niet aan'.

Hij heeft gelijk. Daar ontkom ik inderdaad niet aan. Ik zucht. 'Ga nou maar', zeg ik. Hij knikt en loopt de deur uit. 

***

Heel deze middag heb ik nagedacht. Ik kan het niet meer. Ik krijg haat, ik ben verliefd op twee jongens, waarvan eentje in coma ligt, en waarvan ik eentje ruzie mee heb. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Alles is een puinhoop. Alles. 

Na deze middag heb ik een ding besloten. Ik moet opnieuw beginnen. Ergens anders. Niet hier. Ik moet weg van Niall, van Harry, en van de rest. Deze plek heeft mij alleen verdriet bezorgd, de laatste tijd. Hoewel ik zielsveel van Niall hou, en het liefst gewoon voor altijd bij hem bleef, moet ik gaan. Het komt nooit meer goed tussen ons. Harry heeft gelijk. Er zal een dag komen waar Niall de foto's ziet, en hij mij gaat haten. En me nooit meer wilt zien. Dat wil ik besparen. Ik wil weg zijn vóórdat alle ellende gebeurt. 

Half huilend pak ik mijn telefoon, en bel mijn moeder. Ik spreek haar bijna elke dag. {A/N Ja, Demi spreekt haar moeder elke dag, alleen zien jullie dat dus nooit terug in de hoofdstukken, maar het is wel zo :), ff om verwarring te voorkomen}

'Demi! Lieverd! Hoe gaat het?' vraagt mijn moeder blij.

 'Mam, ik kom naar huis'.

'Gezellig! Wanneer?' Blijkbaar denkt ze dat ik op bezoek kom. Nee, ik kom niet op bezoek. Ik kom weer bij haar in New York wonen.

'Zo snel mogelijk. Begrijp me niet verkeerd, maar ik kom niet op bezoek'.

'Hoe bedoel je lieverd?'  Ik zucht.

'Ik kom weer in New York wonen'.      Het is even stil aan de lijn.

'In New York wonen? Maar, hoezo? Waarom? Wat is er Deem?'

'Dat doet er niet toe mam, ik kom terug. Punt uit'.

'Eh, oke lieverd. Maar neem geen overgehaaste beslissingen! Je weet dat je altijd welkom bent!'

Na gedag te hebben gezegd hang ik op. Het is definitief. Ik ga terug naar New York.