Chasing Again (La Suena Series 2)

Kabanata 41

Kabanata 41

Need

We went inside Lemuria Restaurant. It is located somewhere in Bonifacio Global City. There is an open garden around the house. The whole place has potted plants and hanging flowers that snaked around the plants making it look like a perfect setting.

Naglakad kami at naramdaman ko ang pagdausdos ng kanyang kamay sa baywang ko. He can almost touch my stomach. Marahan ang kanyang paghawak na taliwas sa kanyang madilim na ekspresyon.

We were treated VIP as we entered the place. The polite and non intrusive staffs made us feel like we were in a grand entrance in some party. Ngumingiti rin ako dahil hindi ko mapigilan na mamangha sa lugar at down to earth na mga empleyado.

I was stunned by the brick paneled walls, white table cloths, and wooden tables, chairs and floors as we entered the dining room. Mayroon ding mga platong nakasabit sa mga dingding, nakakaakit na mga kurtina at full length mirror na nakadagdag sa pagkamangha ko sa ambiance ng lugar.

May mga tao rin doon na kumakain pero kakaunti lang. Iginiya niya ako sa medyo malayong mesa sa mga tao. Pinaghila niya rin ako ng upuan at nang makaupo ay mabilis din siyang pumwesto sa tapat kong upuan.

Inabutan kami para sa menu. Tinipid ko ang lunch na bigay niya kanina dahil sa mga kung ano anong bagay na naiisip ko. Ang pagtingin sa mga pagkain doon ay talagang nakakapaglaway. Their food is a bit pricey. Marami pa akong bagay na dapat bayaran katulad na lang ng renta sa unit at pambayad ng tuition ni Jace.

"Three cheese herbed tortellini..." sambit ko.

Nakita kong umangat ang mukha ni Raiden sa akin galing sa kanyang menu. His brow shot up.

"Okay, ma'am..." sambit ng waiter.

Binigay ko ang menu sa kanya nang nananatili ang titigan naming dalawa ni Raiden.

"Are you damn serious, Chandria?" mariin niyang tanong.

"Of course!" matapang kong sabi.

Matalim na ngayon ang titig niya sa akin. Tila hindi natutuwa.

"Pasta with herbs in brown sauce and cheese blend?" aniya. "Come on! Don't starve yourself..."

"Marami pa akong pwedeng pagkagastusan sa pera ko, Raiden. One more thing, mabubusog naman ako roon..." malamig kong sabi na bahagyang nahiya dahil sa waiter na nasa gilid.

He clenched his jaw and then looked at the menu on his hands again. Kahit sa menu ay matalim ang tingin niya na pakiramdam ko anytime sisirain niya dahil sa iritasyon.

"Two cape grim angus for us" mariin niyang sabi sa waiter. "Huwag mong kunin ang inorder niya..."

Agad na nagsalubong ang kilay ko sa sinabi sa waiter. Nakita ko kanina iyon! Ayun sana ang gusto ko kaso ang mahal. Ngayon, inorder niya. Nagtitipid ako for fuck's sake!

Bago pa ako makaapila ay naunahan na niya akong magsalita. His dark eyes bore into mine.

"Choose your dessert..." utos niya saka inilahad sakin ang hawak niyang menu.

I half heartedly held it with my cold hands. Hiyang hiya na ako na pati sa pagkain nagtatalo kami.

"Lemuria cheesecake, please" magalang kong sabi.

Mabilis na nawala ang waiter pagkakuha ng order namin. Bumuga ako ng hangin sa halo halong pakiramdam.

"Raiden, nagtitipid ako tapos inorder mo pa iyon nang may kasamang dessert?" inis kong sabi. "Alam mo bang malaking kabawasan iyon sa budget ko?"

Hindi ako kasing successful mo at alam ko sa sarili kong naghihirap pa rin ako.

Gusto ko sanang idagdag pero may natitirang pride pa naman ako sa sarili ko.

He put his arms on the table and crouched a bit. Pinagsalikop niya ang kanyang mga daliri roon at tinitigan ako.

"Do you think I will let you pay for that?" malamig niyang tanong.

Umawang ang bibig ko roon at nag iwas saglit ng tingin. Bahagyang nahiya sa sinabi.

Hindi na rin nagtagal at dumating na ang mga inorder namin. Tulala pa akong dinadampot ang utensils.

"Stop talking and just eat what's in front of you" aniya.

Ganoon nga ang ginawa ko. Kahit ang pagsubo ay kinakahiya ko dahil sa argumento namin kanina. While he's here in front of me, gracefully moving his hands and arms while eating.

Pati ang pagkain niya pupunahin pa! Talaga naman!

"So, tomorrow and Sunday are your day offs right?" panimula niya sa gitna ng pagkain.

I simply nodded. "Yes. Why?"

His hands moved to grabbed his glass of red wine. Sumimsim siya doon.

"I already asked Warren Ybarra that I wanted you to be with me in my business trip in Vigan. I have a project there and I want to show you that..."

Dinampot niya ang table napkin at nagpunas doon. Nakita kong tapos na siya sa pagkain habang ako ay magsisimula pa lang sa dessert ko.

"Pumayag si Warren?" tanong ko. "I m-mean Mr. Ybarra..."

Tumikhim siya saka tumango. "I'm glad he agreed"

Nanliit ang mga mata ko. "How many days?"

Ngumuso siya at marahang sumandal sa backreast ng wooden chair.

"Three days..." he said huskily. "We'll go there on Monday so don't be late"

Namilog ang mga mata ko roon. "Ibig sabihin Thursday pa ako makakapasok?"

He slowly nodded. "Definitely..."

Fuck! Tatlong araw ko siyang kasama roon? That would be my three days in hell! And who will take care of Jace? Monica? No. I have a feeling she'll go every night in a bar. Cora? Mas lalong hindi. Hindi naman niya trabaho ang alagaan ang anak ko. Nakikisuyo lang ako minsan pag natatagalan sa trabaho.

"Do you have a problem with that?" tanong niya.

"Absent ako ng t-tatlong araw?" I asked. "Paano iyong kikitain ko? Sayang naman iyon..." mahinang sambit ko.

"Three day leave" aniya. "Don't worry about your salary. I'll double it if you'd go with me"

Lumunok ako at pinilit na mag isip. Maganda naman iyong sinabi niya since dodoble ang sahod ko. Kaya lang ano bang gagawin ko roon? Paano ko sasabihin kay Jace?

"What am I going to do there?" I asked.

Tinanong ko siya dahil hindi naman talaga niya ako empleyado. I'm not working under his company. Isa pa, bakit pumayag si Warren? Sandali akong natigil sa pag iisip.

I wonder kung ayos na ba sila. I mean they were not in good terms when we were on senior high. Paano sila nagkaayos?

Halos batukan ko ang sarili ko sa mababaw na pag iisip.

They're old now. Bukod sa matagal na iyon, maliit na hindi lang pagkakaintindihan ang nangyari noon. So maybe, they were okay when they started working as CEOs? Narealize na hindi na mahalaga ang nangyari noon at mabuting pakitunguhan na lang nang maayos ang isa't isa. Sabagay, their companies are both at the top. The media will talk about them if they continue as mortal enemies.

"Don't think about it. I just need you to be with me most of the time. Nothing more, nothing less..."