OPPA SERIES V1 (Book 4): Mr. Dream-Catcher [COMPLETED]

🌸Chapter 16🌸

Although he didn't answered, my determinasyon did not faltered.

Mas naging maalab ang mga halik ko at pangahas ang mga haplos. I smiled heartily when I heard him moan.

I wants this.

Ito lang ang kaya kong baunin.

I focus on our now. Mamaya ko na iisipin ang bukas.

Napatitig ako sa braso niya habang nasa pisngi ko ang kamay niya. I will miss this arm. Yung brasong parati kong nagiging unan sa pagtulog.

Bumaba ang haplos niya sa leeg ko pababa sa dibdib. Napapikit na lang ako nang maramdaman ang mainit niyang mga palad duon.

His lips tasted the same spot he's holding and gently marks small circles around the tip of my hills using his lips. Bahagya akong napaliyad upang mas lalong mapalapit sa kanya.

Hanggang sa dumausdos pababa ang labi niya sa pusod ko at narating nito ang pakay.

Hinawi niya ang natitira kong suot. I gasp for air when he started to play with my core using his taste buds.

I screamed for more and he generously gave evething I ask of him.

It felt so good especially when he used his hands for some tricks. Wala akong ibang masabi kung hindi ang pangalan niya.

I almost reached the peak when he positioned himself on top of me, spreading both thighs to take full ownership.

Napakapit na lang ako sa bisig niya habang tinatanggap ang bawat paggalaw niya sa ibabaw ko. He's looking at me. Nararamdaman ko ang titig niya. I could only wish that he's not seeing the things I'm trying to hide from him.

Nawala sa katinuan ang isip ko nang mas bilisan niya ang ginagawa. Habang ako' y nagmamakaawa. I'm just not sure whether I am pleading him to stop or was I asking him to go even faster.

Like a perfect partner, we both claim the top while holding each other's hands.

Hindi na siya umalis sa pusisyon niya nang dumapa at humiga sa dibdib ko.

We are both struggling for air when I kissed his forehead. Ikinulong ko siya sa mga bisig ko.

Kung pwede lang na ganoon na lang kaming dalawa habang buhay, mas pipiliin ko ang ganoon.

Nawala ang ngiti ko habang nakatingin kay Pierre nang makaring ng kaluskos mula sa labas ng kwarto. Mahimbing ang pagkakatulog niya bagay na alam niyang imposibleng mangyari dahil palagi siyang gising.

Hindi kaya...

Mabilis akong napatayo at nagbihis. Pagkalabas ko sa sala, mayroon ng babae ang nakaupo sa sahig. Binati niya ako sa salitang Hapon. "Kamusta, Raiko."

"Kilala mo ako?" sagot ko sa parehas na lenggwahe.

"Of course. And I'm sure you are aware that I am not human."

Hindi siya si Nochnamora kaya yung level ng takot ko, average pa.

Naupo ako sa harap niya kaya nagkaroon siya ng pagkakataong sipatin ako. "Sinasabi ko na nga ba't hindi ka kayang patayin ni Pierre."

"Ibig mong sabihin, kailangan niya akong..." hindi ko maituloy ang sasabihin. "Sino ka ba at bakit ka nandito?"

"Andito ako para iligtas si Pierre mula sa'yo. Ako si Ciana. Hindi ba niya ako naikwento sa'yo? Nakikita ko ang hinaharap at ang nakaraan. At sigurado akong kaya mong tapusin si Pierre kahit labag sa loob mo." hindi ako makahinga habang pinipigilan ko ang mga luha mula sa mga mata ko. "Tao ka at mahina. Kaya hindi ko hahayaang tapusin mo si Pierre."

"Nakita mo sa hinaharap na papatayin ko siya?"

Isang tango ang ginawa niya at tumayo na ako. "You can take him." Nagpunas ako ng luha. "I just have two favors to ask."

Paglabas ko sa pinto ng lumang bahay na iyon, nakapasok agad ako sa apartment ko sa Makati. Iyon na ang huling magic na tatanggapin ko mula sa kanila. Nangako rin naman si Ciana na tutuparin niya ang pangalawang pabor na hiningi ko. Kahit paano, nakampante ako.

At katulad ng pinlano ko, ikinansela ko ang kontrata ko sa apartment, dinala ang mga kaya kong dalhin, inihabilin sa may-ari ang pagde-dispose ng mga gamit at lumipad na ako papuntang Palawan sakay ng eroplano kinabukasan.

Mabuti na nga iyong kasama ko ang parents ko para hindi ako mabaliw kakaisip.

Siguro, maganda na ring hindi nila nalaman ang tungkol kay Pierre dahil hindi naman kami nagtagal.

Parehong nagulat ang mga magulang ko nang ako ang makita nila sa labas ng pinto pero mahigpit ang yakap nila sa akin.

"Bakit hindi ka man lang nagpasabi? Edi sana nasundo ka namin sa airport?" sermon ni Daddy habang pinapanuod akong kumain ng inihain ni Mommy. Seafood sinigang. "Sobrang na-miss ko 'to."

"Nagtaka ka pa d'yan sa anak mo, Hiro, e manang-mana sayo ang pagiging unpredictable niyan." sabi ni Mommy saka naglapag ng orange juice sa harap naming mag-ama. Kung may makakakita sa aming tatlo, iisipin lang nilang kapatid ako ni Mommy o ni Daddy. Mukha kasing bata ang parents ko. "Ano'ng plano mo, anak? May problema ka ba sa Manila?"

Umiling ako. "Na-miss ko lang po talaga kayo at gusto ko na din sana na dito na lang sa resort mag-trabaho o kaya sa restaurant or sa coffee shop."

Nagkatinginan silang mag-asawa saka sabay na tumingin sa akin. "Natanggal ka sa trabaho, anak?"

Nakangiting tumango na lang ako.

Sabay silang tumayo at nagtungo sa kusina, pero rinig na rinig ko pa rin ang usapan nila.

Mommy: Sa reception na lang siya, maigi iyon para lahat kita niya pati yung restaurant, masisilip niya.

Daddy: Teka, Liz. Hindi ka ba nagtataka d'yan sa anak mo? Biglang umuwi ni hindi man lang nag-prior notice. Tapos magta-trabaho daw dito. Something is off. Masaya ako na umuwi siya. Ang tagal na natin siyang hindi nakasama e. Pero, iba ang kutob ko. Hindi kaya may nanakit sa Prinsesa natin?

Mommy: Naku, kumalma ka. 'Wag kang mag-isip agad ng kung anu-ano. Matalino ang anak natin. Hindi yan maloloko.

Daddy: Alam ko naman. Pero ang akin lang, baka may hindi siya sinasabi.

Mommy: Kaya nga hindi sinasabi kasi baka hindi pa siya handa. Hintayin mong magkusa ang anak mo.

Mukhang nakumbinsi naman ni Mommy si Daddy. Pagbalik nila sa harap ko, nagkaroon ako ng mini-interview tungkol sa trabaho ko sa Manila tapos nag-discuss sila ng mga house rules at benefits.

My parents are professional businessmen after all.