Ας κράξουμε

Μουσική του αιώνα.

Γειά σου μικρέ μου διαδυκτιακε φίλε.

Ναι σε εσένα μιλάω, καλησπέρα.

Κάθισε, σαν στο σπίτι σου.

*δείχνει την πολυθρόνα απέναντι από το γραφείο της *

Τσαγάκι;

ΦΊΛΟΙ ΜΟΥ(που δεν έχω) ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΊΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΑΥΤΟΎ ΤΟΥ ΒΙΒΛΊΟΥ.

Δεν θα σας ρωτήσω τι κάνετε, γιατί με ότι έχουμε να πούμε θα καταστραφεί η διάθεση σας και θα πέσει σΤο χΩμΑ, εκεί που ζουν τα ζΟμΠι.

ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ λοιπόν στο σημερινό κεφάλαιο όπου είναι

*ντραμς αγωνίας,παρόλο που το είδατε στον τίτλο*

Η ΜΟΥΣΙΚΉ ΑΥΤΟΎ ΤΟΥ ΑΙΏΝΑ.

Και τώρα θα ρωτήσεις εσύ καλέ μου φίλε, τι φάση; Τι εννοείς με αυτό;

Εννοώ τους κΑΓΚΟΥΡΕΣ και την μουσική που ακούν

*btw με τις τόσες φορές που έχω χρησιμοποιήσει την λέξη αυτή, το οτοκορεκτ έχει βάλει στο πρώτο κα που θα γράψω, λμαο*

Επίσης επειδή έχουμε δημοκρατία, αν ακούς τραπ, απλά φύγε και πάρε την επιλογή σου στην μουσική και ριξτην σε ένα χαντάκι στο χωριό. Μετά ξαναελα και μάθε μουσική.

Για αυτούς που ακουν κακή μουσική, ΧΕΥ. Στους άλλους ούτε βλέμμα.

Λοιπόν. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες και πολλά πράγματα που κάποιος πρέπει να ξέρει για τη μουσική του αιώνα. Και δυστυχώς, είναι όλα τους άσχημα μέχρι αηδίας.

Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι ο μέσος άνθρωπος, Έλληνας κατά προτίμηση, ακούει ότι μαλακια του κατέβει στο κεφάλι χωρίς δική του προσωπική άποψη, απλά επειδή το ακούν οι περισσότεροι.

Μουσική που αντικειμενικά στα αυτιά, δεν ακούγεται καθόλου ωραία. Η ποιότητα των στίχων αλλά και της μουσικής συνήθως είναι κλεμμένη και πολύ άσχημη συνεχώς με το ίδιο μπιτακι οβερ εντ οβερ.

Οτοτιουν, πολύ εντιτ στις φωνές, πολύ απαίσιες μπάρες και παίρνουν τόσο χαιπ από τους μάγκες και τις ηλιθιες της Ελλάδας που απλά νομζθω ότι ζω σε ψεύτικο κόσμο.