••One More Time••[COMPLETED]

/16/

3 өдрийн турш өөрийгөө хүчлэн байж цаг зав л олдвол унтаж байсан ч нэг ч удаа зүүдэлсэнгүй. Би үнэхээр буруу бодсон бололтой. Тиймдээ би тэгж их зүүдэлдэг хүн биш. Тэглээ ч тэр хүн ахин надтай уулзана гэдэг бүтэхгүй хэрэг. Уулзана ч гэж дээ миний толгойд орж ирэх гэвэл дээр байх.

Ахин төсөөлж бодье гэсэн ч бага багаар түүний царай мартагдаж эхэлж байна. Бид хоёр болзож байхдаа яг юу хийж байсан юм бол? Ямартай ч хамт алхаж байснаа санах юм харамсалтай нь бүх зүйлс бүдгэрэн нэг нэгээрээ алга болох нь намайг айлгаж орхилоо. Хэдий уулзаж байгаагүй ч, бодит байдал биш ч тэр үед мэдэрсэн мэдрэмж миний амьдралд тохиосон хамгийн гайхалтай мөч байсан.

Надаас өөр хэн ч тэгж мэдрэхгүй, тэрнээс өөр хэн ч тэгж мэдрүүлэмгүй тийм л ер бусын мөчүүд байсан. Мэдрэмж нь тодхон байгаа ч тэр хүний гадаад төрх болон бид уулзаад юу хийж юу ярьсан гэх зүйлсүүд сарнин алга болж байгаа энэ мөчид би юу юунаас илүү цаг хугацааг зогсоохыг хүсч байна.

Чи ингээд л үүрд оргүй хоосон болон замхрах юм гэж үү?

Ахиад өөр хэнийг ч хүсэхээргүй болгож орхисон хэр нь дэргэд минь байхгүй болох чинь шударга бус юм.

Аль эсвэл оргүй хоосныг хүсэх би энэ ертөнцийн гажуудал юм уу?